Για να επιστρέψει ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στο προσωπικό του σινεμά, χρειάστηκε άλλο ένα «τέρας». Μετά τον αριστουργηματικό «Λαβύρινθο του Πάνα», ο Μεξικανός σκηνοθέτης μας κάνει δώρο άλλη μια ταινία μέσα από την καρδιά του. Αν ο Ντελ Τόρο είχε μπει σε εκείνο τον αξέχαστο «Λαβύρινθο» για να βρει στην άκρη του νήματος την παιδική αθωότητα και την καλοσύνη, στη «Μορφή του Νερού» προσπαθεί να δώσει σχήμα στη ρευστή φύση του έρωτα.
Από την εποχή του «Ψαλιδοχέρη» του Τιμ Μπάρτον, έχουμε να δούμε σκηνοθέτη που να ταυτίζεται σχεδόν αυτοβιογραφικά με τα «τέρατα» και να διαχειρίζεται τους ανθρώπους που τα περιβάλλουν σαν απειλή προς την αγνή φύση τους. Στην καρδιά τους ταινίας (που χτυπάει πραγματικά δυνατά) βρίσκεται μια μοναχική και μουγκή καθαρίστρια που δουλεύει σε ένα κρυφό κυβερνητικό εργαστήριο στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Εκεί θα αναπτύξει μια τρυφερή σχέση στοργής με ένα αμφίβιο πλάσμα το οποίο έχει υποστεί φριχτά βασανιστήρια.
Η αλληγορία του φιλμ είναι προφανής και οι ιδέες του απτές και ξάστερες. Δεν υπάρχει κάτι το αμφίσημο ή αινιγματικό στην πλοκή της ταινίας. Η τρυφερή πρωταγωνίστρια ξέρει καλά πως είναι να νιώθεις σαν τερατόμορφο πλάσμα και δεν αντιμετωπίζει το αιχμάλωτο τέρας με φόβο. Του προσφέρει αυγά για να καταβροχθίσει, του δίνει ελπίδα όταν δεν υποφέρει από σαδιστικούς βασανισμούς και στο τέλος το ερωτεύεται, μέσα σε ένα (κυριολεκτικό) ωκεανό αγνών συναισθημάτων. Συνένοχοι στη διάσωση του πλάσματος από την καλόκαρδη καθαρίστρια, θα είναι ο μοναχικός γείτονάς της και η Αφροαμερικανίδα συνάδελφός της, που την νοιάζονται πολύ.
Ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο ξαναβρήκε σε αυτή την αλλόκοτη ερωτική ιστορία την αγάπη του για το κλασικό σινεμά του φανταστικού. Κάτι ξύπνησε το fan boy μέσα του, που ήταν βουτηγμένο στο sci-fi, τα σκοτεινά κόμικ και τα γοτθικά θρίλερ. Ευτυχώς άφησε πίσω του προσωρινά τον εμπορικό κατασκευαστή του «Blade II», του «Hellboy» και του «Pacific Rim» και μπήκε ξανά στον προσωπικό του κόσμο, σε αυτόν που έλαμψε σαν αμετανόητος στυλίστας με τη «Ράχη του Διαβόλου». Κάθε πλουμιστό κάδρο της «Μορφής του Νερού» είναι βγαλμένο από τα όνειρα ενός ενθουσιώδους παραμυθά. Κάθε σκηνή είναι πλασμένη στη φαντασία ενός μαριονετίστα. Άριστος ρυθμός, γεωμετρικά πλάνα και φωτογραφία που κρατιέται με το ζόρι να μη πεταχτεί έξω απ’ το πανί της οθόνης.
Ο Ντελ Τόρο μπορεί να είναι λαϊκός αφηγητής, ρομαντικός εικονοκλάστης, εμπορικός παραγωγός και τίμιος αναβιωτής των b-movies της ψυχροπολεμικής υστερίας ταυτόχρονα. Δεν καταφέρνει ωστόσο να απαλλάξει τους θεατές από μια άβολη αίσθηση... «Αμελί». Η δραματουργία σε πολλές στιγμές προχωράει με χοροπηδηχτά αλματάκια και οι εικόνες είναι ντυμένες στην τρίχα, σε βαθμό που δεν σε αφήνουν να διακρίνεις αληθινές οσμές και να δεις τη σιλουέτα τους. Παρακολουθώντας την ταινία με τα ξεκάθαρους «διαβόλους» και τους φανερούς «αγίους», μπορείς να ρυθμίσεις το IQ στο μηδέν και να ακουμπήσεις μόνο σε πρωτοεπίπεδες αισθήσεις. Έτσι όμως ξεχνάς την ευεργετική επίδραση ενός ερωτικού δράματος που στοχεύει μετωπικά στουςς αισθητήριους μηχανισμούς.
Μικρό το κακό, ειδικά όταν τα παραμύθια είναι αγνά και άκακα, σαν μικρά παιδιά που δεν σου πάει η καρδιά σου να τα μαλώσεις.
