Η πένα του Άαρον Σόρκιν μας έχει χαρίσει σημαντικότατες τηλεοπτικές σειρές, όπως το προεδρικό δράμα “The West Wing” και το “Newsroom” που τρύπωνε στα παρασκήνια της μάχιμης τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Δυο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του: ο αγνός, προοδευτικός ιδεαλισμός του και η ικανότητά του στον έντονο διάλογο γρήγορης ταχύτητας. Από την εποχή του “A Few Good Men” κιόλας, ο Σόρκιν έδειξε ότι μπορούσε να κοσμήσει με αξέχαστες ατάκες τους ήρωές του («You Can’t Handle the Truth») που μάχονταν το κακό και τη διαφθορά. Στην δεκαετία που διανύουμε, ο πολυγραφότατος Σόρκιν καταπιάστηκε με πρωτοπόρους της τεχνολογίας όπως ο Μάρκ Ζούκεμπεργκ στο Social Network και τον Στιβ Τζομπς στην ταινία “Jobs” και φέτος αναλαμβάνει για πρώτη φορά τα καθήκοντα του σκηνοθέτη, για να αφηγηθεί μια ιστορία τζόγου, εξαπάτησης και δικαστικού σασπένς.
Η ηρωίδα που μοιράζει το παιχνίδι στο “Molly’s Game” είναι μια έξυπνη και χειραφετημένη γυναίκα, που αποφασίζει να πιάσει την καλή διοργανώνοντας VIP παιχνίδια πόκερ στα οποία παίρνουν μέρος επιχειρηματίες, σταρ του Χόλιγουντ, αθλητές και πολιτικά πρόσωπα. Η Μόλι, ποντάρει στην αφηνιασμένη ανάγκη των αντρών να επιδείξουν χρήμα, στην αδρεναλίνη της τράπουλας και στην αίσθηση υπεροχής και γλαμουριάς που σου δίνουν τα πριβέ παιχνίδια με ανθρώπους εξουσίας. Η Μόλι είναι μια γυναίκα που δεν τρομάζει από τον macho κόσμο των ανδρών και τους στέλνει πίσω στη γυναίκα τους κλαίγοντας. Τα βάζει με γκάνγκστερ, παίζει στα δάχτυλα τα αρσενικά που είναι επιρρεπή στα πάθη και νιώθει δυνατή ακόμα κι όταν τρώει ξύλο από μαφιόζους. Όμως η ίδια δεν θέλει να πληγωθεί κανείς και κρατάει τα παιχνίδια σε πολιτισμένο επίπεδο.
Σε επίπεδο αφηγηματικό, ο Σόρκιν κάνει σλάλομ με ένα φλογερό voice-over της Τζέσικα Τσαστέιν η οποία εδώ παρουσιάζεται πιο σέξι από ποτέ. Η εναρκτήρια σκηνή της ταινίας όπου μαθαίνουμε το παρελθόν της σαν επαγγελματία σκιέρ είναι καταιγιστική και οι ρυθμοί δεν πέφτουν ούτε στιγμή για τις επόμενες δυο ώρες. Η χρήση του voice-over αντλεί τα εργαλεία που εφηύρε ο Σκορσέζε με το “Goodfellas” και συνέχισε να αναπτύσσει με το “Casino”, μια τεχνική που έχει κοπιαριστεί κατά κόρον στο σύγχρονο σινεμά. Η φωνή της ηρωίδας δεν μας λέει απλά την ιστορία της, αλλά σχολιάζει τα δρώμενα. Κομπιάζει στις λεπτομέρειες, αλλού δίνει έμφαση, αλλού μας λέει ψέμματα και κυρίως δίνει πνοή στο κάδρο που μας υποδεικνύει που να κοιτάξουμε χάρη στο freeze frame και το γρήγορο μοντάζ που συναγωνίζεται την ταχυλογία των ηρώων. Ο Σόρκιν δεν εμπιστεύεται τις σιωπές. Αντιθέτως αφήνει τον καλογραμμένο διάλογο να ανθίσει και ο θεατής καλείται να αφομοιώσει γρήγορα τις πληροφορίες, τον έξυπνο σαρκασμό και την αγωνία στον προφορικό λόγο. Μοναδική παραφωνία της ταινίας είναι η αφελής εξερεύνηση της σχέσης της Μόλι με τον πατέρα της (ο Κέβιν Κόσντνερ στον ρόλο του Κέβιν Κόστνερ) που καταλήγει σε μια βιαστική «ψυχανάλυση του φτωχού» σε ένα παγκάκι στο Σέντραλ Παρκ.
Η ταινία είναι από την κορυφή έως τα νύχια ραμμένη για την ηρωίδα, όμως ο Ίντρις Έλμπα είναι ο κλασικός Σορκινικός ήρωας της ιστορίας (στην παράδοση του προέδρου Μπάρτλετ στο “The West Wing”) με την κριτική σκέψη, την καθαρή συνείδηση και την ηθική σύγκρουση στις γκρίζες ζώνες των ιδεών του σύγχρονου, προοδευτικού, εγγράμματου ανθρώπου. O Σόρκιν έδωσε επιτέλους στο Πόκερ την ταινία που του αξίζει (μην ακούσω για το “Rounders”) και εκμεταλλεύτηκε τα υλικά της απληστίας, του γκλάμουρ και του γλυκού εθισμού στο εύκολο χρήμα. Φυσικά δεν «τζογάρει» πουθενά και δεν τραβάει την ιστορία του σε αχαρτογράφητες περιοχές, εκεί όπου ο «Λύκος της Γουόλ Στριτ» σνίφαρε ζεστό χρήμα και θα έφτανε στην αυτοκαταστροφή. Δεν πειράζει όμως. Οι νηφάλιοι κινηματογραφιστές δεν κάνουν ποτέ στραβοπατήματα γιατί δεν ρισκάρουν, και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
{youtube}sXkBvfnpSMQ{/youtube}
