Γυάλινο Κάστρο (The Glass Castle) ***
Μπορεί κάποιος να επιβιώσει της εκκεντρικής και δυσλειτουργικής οικογένειάς του; Χωράει κατανόηση και συγχώρεση σε προβληματικές και αυταρχικές σχέσεις με γονείς που σε κρατάνε δέσμιο των εμμονών τους; Ο απογαλακτισμός, πότε έρχεται πραγματικά; Τα ερωτήματα που θέτει το οικογενειακό δράμα του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον έχουν ενδιαφέρον αλλά το σενάριο μόλις που ξύνει την επιφάνειά τους. Ωστόσο υπάρχει μια τήρηση λεπτών ισορροπιών από πλευράς σκηνοθεσίας και μια τρυφερότητα για τους ήρωες που δίνουν πόντους στο «Γυάλινο Κάστρο». Μια κοσμική δημοσιογράφος, ετοιμάζεται να αρραβωνιαστεί έναν γιάπη. Τα τραυματικά βιώματά της όμως για όσο ζούσε κοντά στους γονείς της, έρχονται για να στοιχειώσουν το ληθαργικό παρόν της.
Μπορεί η εξιλέωση του φινάλε να μην πείθει απόλυτα, όμως το φιλμ κοσμούν υπέροχες και δουλεμένες ερμηνείες, όπως αυτή της Μπρι Λάρσον («Το Δωμάτιο») που δουλεύει πολύ καλά με το βλέμμα της, του Γούντι Χάρελσον που ενσαρκώνει άριστα την αντιφατική πολυπλοκότητα του ιδεολόγου και εξουσιαστικού πάτερ φαμίλια και της Ναόμι Γουότς που κάνει την εκκεντρικότητα της μητέρας να λάμπει, έχοντας τον σαφώς λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο της ταινίας. Οι αμαρτίες των γονέων θα παιδεύουν για πάντα τους απογόνους και η ρήξη πριν την όποια αποδοχή, είναι απαραίτητη. Ο σκηνοθέτης είχε δείξει καλά δείγματα γραφής στο «μικρό» “Short Term 12” (2013), όμως εδώ κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός, γλυκοκοιτώντας (με στυλ) τους mainstream, εφαρμοσμένους συναισθηματισμούς του Χόλυγουντ.
Βικτώρια και Αμπντούλ (Victoria and Abdul) *
Η βασίλισσα Βικτόρια ζει μια βαρετή ρουτίνα ανάμεσα σε εθιμοτυπικές συναντήσεις και βαρετές τελετές, νιώθοντας ότι οι αποικίες της δεν την ψυχαγωγούν πια. Η μονοτονία θα σπάσει με τη γνωριμία της με τον αγαθό Ινδό υπηρέτη Αμπντούλ, η οποία θα δώσει καινούργιο νόημα στη ζωή της. Η σχέση των δυο θα δυσαρεστήσει το υπόλοιπο παλάτι και τους κληρονόμους της που έχουν διαφορετική ατζέντα. Ο σημαντικός σκηνοθέτης Στήβεν Φρίαρς, επιχειρεί να σκιαγραφήσει χλιαρά ένα πλατωνικό, γαλαζοαίματο ρομάντζο από τα μάτια ενός συνεσταλμένου υπηρέτη και να ανασκευάσει το μύθο της βασίλισσας σε μια βιογραφική δραμεντί, αφήνοντας (φυσικά) χώρο στην πληθωρική Τζούντι Ντεντς να κάνει όλη τη δουλειά.
Η ταινία λειτουργεί σαν τον «Σοφέρ της Κυρίας Ντέιζι», με τον υποτακτικό μπαρμπά Θωμά να υποκλίνεται στο μεγαλείο των ανακτόρων. Πέρα απ’ το προφανές ιδεολογικό πρόβλημα που αφορά τους κατακτημένους Ινδούς, η ταινία υποκύπτει σε παγίδες «μεγέθυνσης» και αφηγηματικής πλαδαρότητας στην προσπάθειά του να καλοπιάσει το κοινό. Η Ντεντς έχει αποσπάσει οσκαρική υποψηφιότητα για τον ίδιο ρόλο («Η Μεγαλειοτάτη κυρία Μπράουν») και κάνει ότι μπορεί για να υποδυθεί μια γυναίκα που σηκώνει μπαϊράκι απέναντι στις ρατσιστικές διαθέσεις του παλατιού. Φυσικά η ίδια η βασίλισσα ήταν η πιο ένθερμη υποστηρίκτρια αυτών των πρακτικών, οπότε ιστορικά το εγχείρημα του Φρίαρς μπάζει νερά. Ατυχέστατη αγιογραφία μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που όπως η κυρία Ντέιζι μίλησε στον μαύρο σοφέρ της, έτσι και αυτή σκανδαλίζεται με το φωτογενές και χαμογελαστό toy boy της.
Annabelle: Creation *
Όσο διευρύνεται και πετυχαίνει εμπορικά το σύμπαν του Conjuring, του Insidious και του Annabelle, τόσο πιο χαζές θα γίνονται οι ταινίες. Είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης της διαβολικής κούκλας Annabelle, θέλει να προκαλέσει εφηβικά “boo!”. Ανήλικα ορφανά βρίσκονται στο έλεος μιας κατάρας που πηγάζει από μια κούκλα και έντρομα κοιτάζουν με διάπλατα μάτια την γκροτέσκο φιγούρα στο κρεβάτι. Η δυσοίωνη ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αδιέξοδη καταδίωξη από νοσηρά πνεύματα, που ολισθαίνει σε χιλιοειδωμένα τρικ τρόμου. Η κάμερα φωτίζει και σκιάζει τις ανήμπορες να αντιδράσουν κόρες και πασχίζει να παράξει αναβλύζοντα τρόμο σε σχέση με «αυτό που είναι εκεί αλλά δεν το βλέπεις». Ο σκηνοθέτης δεν νοιάζεται να δώσει πειστικές απαντήσεις και γι’ αυτό παρατραβάει τις μεταφυσικές ακρότητες με κάθε ευκαιρία, μπας και σουλουπώσει τα σεναριακά κενά.
Τα απλοϊκά κόλπα βασίζονται στην θορυβώδη σοβαροφάνεια του σύγχρονου νέο-συντηρητικού τρόμου (οι πιο πεταχτούλες θα σφαγιαστούν πρώτες, η εκκλησία είναι σωτήριο καταφύγιο) αλλά μακάβριες εικόνες κουράζουν ήδη από την πρώτη μισή ώρα της ταινίας. Στο τέλος όμως δεν μένει καμία ελπίδα για τις καταραμένες ψυχές και καμία ελπίδα για το genre του τρόμου καθώς οι παραγωγοί των ταινιών ετοιμάζουν το «The Nun» και το «The Crooked Man». Κρατήστε μικρό καλάθι.
Ένα Κάποιο Τέλος (The Sense of an Ending) **
Κλασικό μυθιστορηματικό σινεμά, με κομψότητα και αυτοσυγκράτηση. Ο Ινδός σκηνοθέτης Ρίτες Μπάτρα μας βάζει στο μυαλό ενός εξηντάρη τον οποίο βασανίζουν απωθημένα και άλυτα ερωτήματα, που ξεσκονίζονται από τα ράφια της μνήμης του. Διαζευγμένος πλέον και με την κόρη του να είναι έγκυος, ο ήρωας βρίσκει τη διάθεση να επιστρέψει στα γεγονότα γύρω απ’ τον νεανικό του έρωτα, τον οποίον αναγκάστηκε να εγκαταλείψει σε μια έκρηξη οργής και εκδίκησης. Ένα ερωτικό τρίγωνο τον είχε πληγώσει σφόδρα και εκ των υστέρων μαθαίνει ότι οι πράξεις του είχαν αλόγιστες συνέπειες στις ζωές πολλών ανθρώπων.
Με ανεπιτήδευτη κομψότητα και με ξεκάθαρο βλέμμα στους χαρακτήρες, τούτο το συντηρητικό Βρετανικό δράμα δεν εκμεταλλεύεται απόλυτα όλες τις αφηγηματικές παραμέτρους που έχει στη διάθεσή του, αλλά τουλάχιστον διαθέτει τη χάρη και τη γοητεία που απαιτείται ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την αποκάλυψη του γρίφου. Το οριστικό «τέλος» στις ερωτικές υποθέσεις δεν το βάζει ο χρόνος αλλά είναι θέμα απόφασης. Αλίμονο στους ευθυνόφοβους.
