Μάλιστα πριν το “Manchester by the Sea” εμφανίστηκε σε δυο αξιόλογες ταινίες: την ιστορία εγκλήματος “Triple 9” και το θρίλερ “Finest Hours”. Όμως στο “Manchester by the Sea” η ερμηνεία του Affleck στο ρόλο ενός ανθρώπου που έχει βασανιστεί από ένα ανείπωτο τραύμα, είναι τόσο ιδιαίτερη και δουλεμένη που είναι αδιανόητο ο ίδιος να μην προταθεί για όσκαρ. Βοηθάει και το σενάριο του Kenneth Lonergan (“Gangs Of New York”) που σπάει την παραδοσιακή φόρμα αφήγησης.
Οι περισσότερες «ανεξάρτητες» ας πούμε, Αμερικάνικες ταινίες με θέμα τη διάσπαση της οικογένειας μιλούν για την επίπονη διαδικασία των ηρώων να ξεπεράσουν το τραύμα ή έστω να βρουν μια λύτρωση και να αποκτήσουν μερικά πολύτιμα μαθήματα ζωής στο μεταξύ. Υπάρχουν τόσα Indie δράματα για άνδρες που επιστρέφουν στη γεννέτειρά τους και αντιμετωπίζουν τους οικογενειακούς δαίμονές τους, που το Netflix έχει ειδική κατηγορία γι΄ αυτά. Αυτή η φιλοσοφία εξυπηρετεί το δράμα, το κάνει πιο εντυπωσιακό και μας έχει χαρίσει ουκ ολίγα γλυκόπικρα φινάλε που έχουν κάνει τα μάτια μας να βουρκώσουν. Αυτή η προσέγγιση όμως δεν κοιτάζει κατάματα μερικές αλήθειες που σπάνια τολμάμε να ομολογήσουμε. Πολύ συχνά οι άνθρωποι δεν ξεπερνάνε ποτέ το τραύμα. Η επούλωση των πληγών στις ψυχές δεν είναι σχεδόν ποτέ εφικτή. Επιροσθέτως οι άνθρωποι δεν βγαίνουν εμφανώς κατεστραμένοι από τις τραγωδίες και δεν καταλήγουν δεμένοι σε ένα λευκό δωμάτιο. Είναι απολύτως φυσιολογικοί ανάμεσά μας, ζούμε όλοι μαζί. Απλά κουβαλάνε έναν πόνο που σιγοβράζει μέσα στα χρόνια και γίνεται όλο και χειρότερος.
Η ταινία του Lonergan, ευτυχώς, δεν ακολουθεί τη συμβατική λογική των σπαραξικάρδιων indies αλλά τον δεύτερο, δύσκολο και πιο αντιεμπορικό δρόμο. Το “Manchester by the Sea” αναφέρεται σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το ακανθώδες παρελθόν. Αυτό που βλέπουμε είναι έναν τύπο που ζει και αντιδρά παράξενα και αντισυμβατικά. Σταδιακά θα καταλάβουμε τους λόγους που τον έκαναν να συμπεριφέρεται έτσι. Η επιτυχία της καλάς υπολογισμένης ερμηνείας του Affleck έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε καμία κίνησή του. Ο ίδιος μοιάζει να είναι έτοιμος να εκραγεί. Σπανίως το κάνει, αλλά κουβαλάει την ενέργεια ενός ανθρώπου που είναι έτοιμος να τα βάλει με όλους. Ο Affleck είναι καταπληκτικός όταν τα λόγια δεν ακολουθούν την έκφρασή του. Όταν πνίγεται στις σκέψεις του τις στιγμές που ψάχνει κάποιον να ρίξει το κρίμα. Όταν θέλει να ξεσπάσει αλλά δεν θέλει το κακό κανενός. Όταν νιώθει πως όλη η οργή θα γυρίσει μοιραία πάνω του.
Το “Manchester By the Sea” τολμάει να είναι διαφορετικό χωρίς να θέλει να είναι ανατρεπτικό. Αν και λιγότερο πετυχημένο στο σύνολό του από την πρώτη ταινία του Kenneth Lonergan, το συγκλονιστικό You Can Count on Me (2000). Εκεί το ζήτημα της κατάθλιψης σε μικρή πόλη αντιμετωπίστηκε με σπάνια ωριμότητα. Η μόνη μου προσωπική ένσταση με την ταινία είναι πως η τραγωδία που τσάκισε τους ήρωες στο φιλμ, ήταν πολύ μεγάλη και τόσο φρικτή που δεν τολμώ καν να την περιγράψω προφορικά. Μια τόσο εκβιαστική συναισθηματικά τροπή, θεωρώ πως δεν χρειάζονταν.
Κρατήστε τον πόνο, στα όρια τοκετού, με τον οπόιο ξεστομίζονται και πνίγονται οι λέξεις στη συνάντηση του ζευγαριού, όταν ο Casey Affleck και η Michelle Williams έρχονται αντιμέτωποι. Μια σκηνή που θα μείνει για πάντα. Όπως ακριβώς τα τραύματα που κουβαλάνε οι άνθρωποι γύρω μας. Κι εμείς μαζί τους.
{youtube}QTn6n_C9zBA{/youtube}
