To πολυδιαφημισμένο follow-up των πενήντα Αποχρώσεων του Γκρι, αποκτά αντρική ματιά πίσω από τον φακό, αλλά ένα θυληκό άγγιγμα στην αφήγηση. Ο σκηνοθέτης James Foley είχε ξεκινήσει με υποσχέσεις την καριέρα του, έχει υπογράψει το At Close Range (1985) και το Οικόπεδα Με Θέα (1992) αλλά έχει να υπογράψει ταινία δέκα χρόνια, από το αξιοθρήνητο θριλεράκι Perfect Stranger (2007).
Εκεί που η Sam Taylor-Wood πόνταρε στην πρωτόγνωρη υπόσχεση του υποτακτικού σεξ στην πρώτη ταινία, ο Foley ποντάρει στο σασπένς και την ένταση στη δεύτερη. Είναι κάπως άδικο να πέσουμε σε εύκολο κανιβαλισμό της ταινίας, ενώ ο Foley παρέδωσε με επαγγελματική ακρίβεια αυτό ακριβώς που του ζητήθηκε. Πρόκειται για μια δίωρη, ακριβή εκδοχή καλογυαλισμένης σαπουνόπερας με cheesy ατάκες από τα βάθη του lip gloss, γραμμένες με υγρά δάχτυλα σε ροζ πληκτρολόγιο, για εφηβικό κοινό που μετρά όλες κι όλες δυο αντιδράσεις: δαγκώνει τα χείλη για αισθησιασμό και τσιρίζει για ενθουσιασμό. Όσο corny και ανέμπνευστο είναι ένα κουτί σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς με κόκκινα εσώρουχα για δώρο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου άλλο τόσο είναι και αυτή η ταινία. Στοιχηματίζω όμως ότι εκατομμύρια κουτιά σοκολατάκια και λούτρινοι αρκούδοι έχουν πουληθεί για τη χρονιάρα μέρα των βαλεντίνων, οπότε σαφώς και το Fifty Shades Darker εξυπηρετεί μια βαθύτερη εμπορική ανάγκη σωματοποίησης των απαγορευμένων ερωτικών εμμονών. Βέβαια αν τα χιλιάδες ανήλικα κορίτσια είχαν αφεθεί έστο στο ελάχιστο σε παθιασμένα ερωτικά παιχνίδια του μυαλού, η δυναμική της ταινίας θα εξατμίζονταν.
Το ζήτημα έγκειται στις ηλικίες άνω των 30 ή των 40 που θεωρητικά αναζητούν να ταυτιστούν με μια over the top ιστορία ερωτικής εμμονής, συναισθηματικής εξημέρωσης ενός alpha male και ανείπωτων ηδονών μιας κοπέλας που μυείται σε έναν κόσμο BDSM. Φυσικά μη γελιόμαστε, ο PG13 συντηριστισμός της ταινίας δεν επιτρέπει ούτε μια αληθικά «τολμηρή» σκηνή να σκανδαλίσει τις απανταχού μητέρες - συνοδούς της κόρης τους με τις φίλες που θα αναλάβουν να βγάλουν στο cinema night του Σαββατόβραδου. Εκεί χάνεται ένα μεγάλο στοίχημα, καθώς το ερωτικό υλικό θα άφηνε χώρο για μια υποψία ενήλικης ατμόσφαιρας. Τα πράγματα κυλούν τόσο σχηματικά και προβλέψιμα στην 2η αυτή ταινία του ερωτικού saga που πραγματικά αναρωτιέμαι για τους μισθούς των ενοικιαζόμενων σεναριογράφων στο Χόλυγουντ.
Η συνεσταλμένη Anastasia (γλυκούλα αλλά μοναδιάσταστη η Dakota Johnson), δοκιμάζεται στα υπατακτικά βίτσια της S&M πρακτικής από τον Christian Grey (πιο ατάλαντος κι από μπαρίστα στη Γλυφάδα ο Jamie Dornan) ο οποίος θέλει πια κανονική «σχέση» και ανοίγεται συναισθηματικα. Για να είμαστε δίκαιοι, αν εξαιρέσουμε τον ανόητο τρόπο με τον οποίο ο Christian βασανίζεται από εφιάλτες από το σκοτεινό παρελθόν του, ο εκατομμυριούχος playboy είναι ξεκάθαρος σε αυτά που θέλει και προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Από την άλλη, ο Anastasia τη μια στιγμή τον κρατάει σε απόσταση και την άλλη του ζητάει να της κάνει spanking, ενώ στην αμέσως επόμενη τον γειώνει ξανά (γιατί θέλει να το πάει σιγά-σιγά) για να τον προκαλέσει την αμέσως επόμενη στιγμή πριν τον παγώσει ξανά. Μια παιδαριώδης συμπεριφορά με δαγκωμένα χείλη και ατέρμονου cock teasing με ατάκες όπως (“I was being romantic and then you go and distract me with your kinky fuckery”) που συμπληρώνεται με μια αναίτια επιθετικότητα στην πρώτη γυναίκα που έμαθε στον Cristian τον κόσμο της ηδονής –παντελώς ανεκμετάλλευτη η Kim Basinger στις δυο σκηνές που εμφανίζεται.
Μπορεί στο τρίτο μέρος ο Foley να δείξει περισσότερο την βελούδινη κλάση του και το craft ενός trash στυλίστα αλλά πρωσοπικά η ταινία με έκανε (δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό) να νοσταλγώ το σινεμά του Andrian Lyne. Ένα σκηνοθέτη που μπορεί από διανοουμενίστικη έπαρση να του σέρναμε τα εξ'αμάξης στην εποχή του αλλά με τον καιρό (και αφού είδαμε όσα ακολούθησαν) οφείλουμε να εκτιμήσουμε από την αρχή. Μακάρι να είχε υπογράψει αυτός την τριλογία ολόκληρη.
{youtube}LGeyb_53F90{/youtube}
