Παρά την φήμη που τον συνοδεύει, ο M. Night Shyamalan δεν βασίζει το σινεμά του αποκλειστικά στις ανατροπές και τα plot twist. Αυτό που ισχύει είναι πως ο σκηνοθέτης βρίσκει το knack του όταν έχει χώρο να στήσει το σασπένς μέσα από την κίνηση της κάμερας και όταν υπαινίσεται τον τρόμο έξω από το κάδρο. Το Split είναι η 10η ταινία του διάσημου δημιουργού (αν θεωρήσουμε ότι η καριέρα του αρχίζει με την «Έκτη Αίσθηση») Μετά την εναρκτήρια, αριστοτεχνική σκηνή, όπου ο αναίτιος τρόμος συγκρούεται με μια σκηνή αθώας καθημερινότητας, το φιλμ δείχνει μια ανημπόρια να αυτοπροσδιοριστεί αισθητικά. Πάντως ανάμεσα στο διεστραμμένο παραμύθι και την άσκηση ύφους, ο θεατής αντιλαμβάνεται τι είναι η ταινία που βλέπει: ένα κλειστοφοβικό κοκτέιλ του Oldboy με το 10 Cloverfield Lane. Φυσικά το φιλμ ως προς τη φιλοσοφία του τρόμου, παρουσιάζει εντυπωσιακή έλλειψη γνώσης ή αδιαφορία σχετικά με τις νοητικές διαταραχές και τις επιπτώσεις τους. Ακόμα και αν προσπεράσουμε τον επιστημονικό ρεαλισμό, οι συμπεριφορά ενός ατόμου με πολλαπλές (23 τον αριθμό) προσωπικότητες, εδώ δεν αντιμετωπίζονται με την σινεφιλικά υπερβολικό στυλιζάρισμα ενός Ντε Πάλμα, αλλά με τη σοβαροφανή φιλοδοξία να προστεθεί ένας σκόμα villain στο πάνθεον των ψυχωτικών του κινηματογραφικού τρόμου (Νορμαν Μπέιτς, Τζον Ντο κτλ) Ουτε κατά διάνοια...
Το Split είναι το πιο σκληρόπετσο και αγέλαστο έργο του Shyamalan όμως οι σκηνοθετικές νάρκες που προκαλούν ανατριχίλες είναι καλά τοποθετημένες στον ιστό της ιστορίας, καθώς η απαγωγή των τριών ανήλικων κοριτσιών γίνεται όλο και πιο πνηγηρή και αδιέξοδη. Ο Kevin (ο απαγωγέας) υιοθετεί μια διαφορετική περσόνα κάθε φορά – μια αυταρχική μητέρα, έναν επιστάτη, ένα τρομαγμένο παιδι κτλ. Οι συνεδρίες του Kevin με την ψυχολόγο του κινούν σεναριακά το μυστήριο και «αερίζουν» την ταινία από το κλειδαμπαρωμένο υπόγειο. Μια από τις 23 προσωπικότητες, η πιο μοχθηρή, προσπαθεί να επιβληθεί των άλλων και να εξαπολύσει μεγάλο κακό. Κάπου εκεί ο υποψιασμένος θεατής θα πρέπει να παραβλέψει κάποιες παραψυχολογικές μπαρούφες σχετικά με το πως το βαθύ τραύμα ξεκλειδώνει δυνάμεις του εγκεφάλου μας, αλλά δύσκολα θα προσπεράσει τον μισογυνικό συντηριτισμό του σεναριογράφου σκηνοθέτη. Σύμφωνα με την διαταραχή του Kevin, ο ήρωας δεν αντέχει τη θέα βρώμικων ρούχων και απαιτεί από τις ανήλικες κοπέλες να μείνουν με τα εσώρουχά τους. Πέρα από το exploitation αυτής της παραμέτρου, υπάρχει η «αποκάλυψη» περί αγνότητας της παρθενίας που θα προστατέψει την πιο τολμηρή ηρωίδα. Ακόμα και αν αυτά ανήκουν σε συνήθεις πρακτικές των slasher movies, το σενάριο τοποθετεί τον Kevin να είναι πιο «τρομακτικός» όταν τον καταλαμβάνει μια γυναικεία περσόνα – πράγμα που υπογραμμίζει πως η θέα ενός άνδρα σε γυναικεία ρούχα με θυληπρεπή συμπεριφορά, αποτελεί θέαμα φρίκης.
Ο Τζέιμς Μάκαβοι είναι επαρκής και αφωσιωμένος στο ρόλο του αλλά δεν είναι πραγματικά τρομακτικός ούτε προκαλεί συμπάθεια ή οίκτο. «Διχασμένος» ανάμεσα στην βιρτουοζιτέ και την ανάγκη να παίζει με τις προσδοκίες του κοινού, ο Shyamalan καταφέρνει να μας πείσει πως δεν πρέπει να τον ξεγράψουμε καθώς πρόκειται για ικανότατο αφηγητή. Είτε υπογράφει πραγματικό αριστούργημα (Unbreakable) είται μια από τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών (The Last Airbender), έχει τον τρόπο του να μας απασχολεί. Οι εμμονές του είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του, κάτι που κορυφώνεται στο Split με το σχεδόν ενοχλητικά αυτοαναφορικό toy φινάλε, αλλά και η ξεροκεφαλιά του, στα όρια γαιδουριάς, να υπογράφει χωρίς τη βοήθεια άλλων τα σενάριά του.
