Σπάνια ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος (για το mainstream κύκλωμα ούτε λόγος) εξερευνά σε τόσο βάθος το ζήτημα της ταυτότητας και μάλιστα με τέτοια σπαραξικάρδια ομορφιά, όσο το κομψοτέχνημα του Barry Jenkins με τίτλο “Moonlight”. Ένα θαυματουργό φιλμ με ιαματικές ιδιότητες. Η σεξουαλική και συναισθηματική αναγέννηση είναι η ιστορία του φοίνικα που αναδύεται από τις στάχτες του. Το Moonlight είναι μια οδυνηρή στην καρδιά αλλά δραματικά ρεαλιστική ταινία που δεν ηθικολογεί όυτε είναι χειριστική. Πρόκειται για μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ταινίας που δεν κάνουν λάθος επιλογή, είτε στο μοντάζ είτε στο σενάριο, ούτε στην προσέγγιση των χαρακτήρων.
Χωρισμένη θεματικά σε τρεις ενότητες, μέσα από τη ζωή του Chiron, ξεδιπλώνεται όλη η ταπεινότητα της συνειδητοποίησης οτι όσα νομίζεις ότι σε χαρακτηρίζουν, δεν έχουν καμία σημασία. Αυτά που κατακάθονται ως ίζημα είναι μη διαπραγματεύσιμα. Η ερώτηση "Who is you, man?" πλανάται στον αέρινο ιστό του φιλμ. Στο πρώτο μέρος ο Chiron είναι ένα εννιάχρονο παιδί που μεγαλώνει δίπλα στην εθισμένη στο κρακ μητέρα του. Στο δεύτερο μέρος είναι ένας εσωστρεφής 16άρης που στέκεται σιδηροστόμαχα απέναντι στη βία του προαυλίου και στο τρίτο είναι ένας σκληρός γκάνγκστερ, λίγο πριν τα τριάντα, ερμητικά κλεισμένος στη μοναξιά του και τις μύχιες επιθυμίες του.
«Μπορείς να είσαι ομοφυλόφυλος αλλά δεν πρέπει να επιτρέπεις σε κανέναν να σε αποκαλεί αδερφή». Μια σπάνιας ωριμότητας συμβουλή από τον άτυπο πατέρα του μικρού Chiron, στην καρδιά του ομοφοβικού γκέτο, φέρνει δάκρυα στα μάτια. Το Moonlight είναι μια σπάνια, τρυφερή ταινία, γκαστρωμένη με εσωτερικές εντάσεις που σε κάνει να επανεκτιμάς την αξία της επαφής με τα «θέλω», της πρώτης επιθυμίας, της οργής απέναντι στον κυνισμό και σε κάθε παραλογισμό και αναίτια προδοσία που μας στοιχειώνει τις ζωές.
Τρεις ηθοποιοί, σε τρεις ενότητες συμπλέουν σε ένα ακάνθινο και τρυφερό ταξίδι με προορισμό την αγάπη, από την «βάπτιση» στα νερά μιας συνοικίας στο Μαιάμι και από μια εριστουργηματική σε σύλληψη και απόδοση, ερωτική σκηνή, μέχρι τη συνάντηση δυο ανθρώπων σε ένα ξεχασμένο diner με ένα Juke Box να αγκαλιάζει σαν ζεστή κουβέρτα την ανάγκη για επαφή.
{youtube}LsaZhf_zoX8{/youtube}
