Πώς θα καταγράψει η ιστορία τον Έντουαρτ Σνόουντεν; Σαν προδότη της πατρίδας του που του αξίζει να πεθάνει όπως πιστεύει ο Ντόναλντ Τραμπ; Σαν σαμποτέρ που έδωσε δύναμη στα media ξεμπροστιάζοντας τις μυστικές υπηρεσίες; Σαν μοντέρνο επαναστάτη Δαβίδ που έριξε το πρώτο χτύπημα στον Γολιάθ της ψηφιακής κατασκοπίας; Όποια και να είναι η γνώμη σας, η Όλιβερ Στόουν δεν επιχειρεί να την κατευθύνει αλλά να μας σερβίρει με πληροφορίες γύρω από αυτή την ανατρεπτική προσωπικότητα, με βάση την καταγραφή της δράσης του στο βιβλίο του δημοσιογράφου της Guardian, Λουκ Χάρντινγκ.
Ο Joseph Gordon-Levitt με εξαιρετική αφοσίωση ερμηνεύει το cyber-nerd που εκπαιδεύεται για να ενταχθεί στη CIA για να μετατραπεί αργά και σταθερά σε ιδεολόγο επαναστάτη που θέλει να σκοτώσει το τέρας από μέσα, διαρρέοντας απόρρητα αρχεία της NSA που αποδεικνύουν ότι η μαμά πατρίδα (ή ο μεγάλος αδελφός) μας παρακολουθούν όλο το 24ωρο. Όπως και το Citizenfour, το ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ της Laura Poitras, το φιλμ του Όλιβερ Στόουν έχουν σαν αφετηρία αφήγησης τις λίγες ημέρες που ο ήρωας εξομολογήθηκε την κληρονομιά πληροφοριών του σε μια σκηνοθέτιδα (Melissa Leo) και σε δυο δημοσιογράφους (Zachary Quinto και Tom Wilkinson), σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Χονγκ Κονγκ το 2003, ρισκάροντας τη ζωή του για να αποκαλύψει μια παγκόσμια συνομωσία. Με την ιστορία του Σνόουντεν ο 7οχρονος πλέον Στόουν βλέπει στον διακριτικό, geeky, ευσυνείδητο ακτιβιστή Σνόουντεν, μια εξιδανικευμένη φαντασίωση του νεότερου εαυτού του. Μια περσόνα μακριά από τον εκκωφαντικό, νάρκισσο και αμφιλεγόμενων κινήτρων Τζούλιαν Ασάνζ (των WikiLeaks).
Ο Στόουν ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό μετά από πολλά χρόνια. Από τις εποχές που επιχειρούσε με τόνους φιλμ και εξοργιστικά απολαυστικούς βερμπαλισμούς να μας αποδείξει τις θεωρίες συνομωσίας για την δολοφονία του «JFK», από τότε που ξόρκιζε τον εφιάλτη του Βιετνάμ με το «Platoon» και του «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» και τότε που ξεσκέπαζε τον καπιταλιστικό male οχετό της «Wall Street». Στη συνέχεια της καριέρας του η φλογερή φωνή του Στόουν χάθηκε σε άνισα οργισμένες βιογραφίες πολιτικών (Nixon, W) σε πολιτικάντικους μελοδραματισμούς (World Trade Center) και σε ντοκιμαντέρ (Comandante, The Untold History of the United States). Με το «Σνόουντεν» ξαναβρίσκει το knack που τον έκανε επίκαιρο και σημαντικό και το 2016 τον βρίσκει να μιλάει με κινηματογραφική ευγλωττία για επείγοντα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, ισορροπώντας ανάμεσα στην ρομαντική υποπλοκή και δομώντας καλά του β’ χαρακτήρες (προσοχή στον στωικό και γοητευτικά ημίτρελο Nicolas Cage). Το κυριότερο επίτευγμα είναι πως όλα αυτά χωνεύονται στην οθόνη χωρίς ίχνος φάλτσα κορώνας, χωρίς περίσσιο διδακτισμό και χωρίς καταγγελτικές φανφάρες.
Εξαιρετικά υγιές δείγμα κινηματογραφικού «Κατηγορώ» από έναν μάστορα του πολιτικοποιημένου Αμερικάνικης κινηματογραφίας από τη δεκαετία του 80 και μετά.
{youtube}oxDHE5EmoTM{/youtube}
