Έχει κάτι απερίγραπτα γοητευτικό το να βλέπεις τον Βερχόφεν να «μιλάει» Γαλλικά. Ένας Γερμανός στυλίστας, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, από διαχρονική sci-fi αναψυχή (Ολική επαναφορά), μεταλλικό blockbuster δράσης (RoboCop) και αριστουργηματικό, ερωτικό θρίλερ Χιτσκοκικής υφής (Βασικό Ένστικτο), μέχρι ψυχροπολεμική παπάτζα (Starship Troopers), άψυχο blockbuster παραγγελιάς (Hollow Man) και κάκιστο, μπανιστιρτζίδικο σκουπιδάκι (Showgirls). Είναι πολύ σημαντικό το ότι λίγο πριν τα 70 χρόνια του, ο Βερχόφεν κάνει την απρόβλεπτη κίνηση και αφήνεται σε κάτι παντελώς απενοχοποιημένο, διαολεμένα αστείο, υποχθόνια πολιτικό και διεστραμμένα σέξι.
Το «Elle» έχει την τύχη να διαθέτει την πρωταγωνίστριά του να επιδίδεται σε ένα αληθινό tour de force ερμηνείας. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ υπογραμμίζει την θέση της στις κορυφαίες ηθοποιούς στον κόσμο με μια τολμηρή ερμηνεία που παίζει με την αμφισημία του σεναρίου και κάνει σλάλομ στις παρανοϊκές παραμέτρους του χαοτικού δενδρογράμματος που ενώνει τις ζωές των χαρακτήρων στην πλοκή – κουβάρι. Η Ιπέρ υποδύεται μια διευθύντρια εταιρίας που κατασκευάζει video game, η οποία πέφτει θύμα βιασμού από έναν μασκοφορεμένο άνδρα. Παίρνει την απόφαση να αποκρύψει το γεγονός στην αστυνομία και τους φίλους και να εστιάσει στη δουλειά και την καθημερινότητά της. Το παιχνίδι της εταιρείας (που περιέχει έναν ζωώδη βιασμό στην εισαγωγή) της αργεί να ολοκληρωθεί. Ο επικείμενος γάμος του γιου της με μια γυναίκα που γέννησε το παιδί ενός τρίτου δημιουργεί ένταση. Ο πρώην σύζυγος της τα φτιάχνει με μια πολύ νεότερη καθηγήτρια. Η μητέρα της επιδίδεται σε πλαστικές και σχεδιάζει να παντρευτεί έναν νεαρό ζιγκολό που την εκμεταλλεύεται, ενώ διατηρεί άθελά της την παράνομη σεξουαλική σχέση της με τον άνδρα της καλύτερής της φίλης. Εν το μεταξύ ο πατέρα της ετοιμάζεται να αποφυλακιστεί ενώ εκτίει ποινή για μια σειρά από βάρβαρες δολοφονίες.
Η ενδοοικογενειακή, υπόκωφη ένταση κοντράρεται μετωπικά με την ανιδιοτέλεια του μητρικού ενστίκτου, την ανάγκη για γυναικεία επιβεβαίωση, το τραύμα τις κακοποίησης, τα ανεξερεύνητα σεξουαλικά απωθημένα, το μίσος για το παρελθόν και η ανοιχτή πληγή των father issues. Μια σιδιροστόμαχη γυναίκα, έστω σε καταστολή, πασχίζει να αποταυτιστεί από τον τελματωμένο ψυχολογικό πόλεμο που δέχεται καθημερινά στο ανδρικό περιβάλλον, χωρίς δράμα και υπαρξιακές αναζητήσεις, αλλά με πικρόχολο σχόλιο, με ειρωνικό χιούμορ και με ένα δαιμόνιο κλείσιμο του ματιού στον υποψιασμένο θεατή του οποίου οι προσδοκίες ανατρέπονται. Οι οικογενειακές σκηνές είναι ηλεκτρισμένες, οι στερεότυπες απαντήσεις που δίνουν συνήθως ανάλογα φιλμ δεν σωματοποιούνται ποτέ και όλα είναι ζήτημα οπτικής και ερμηνείας (αν όχι ηθικής) ανάλογα από ποιο σημείο βλέπεις τη συναισθηματική ανταρσία της Μισέλ.
Πίσω από τον φακό, ο αναγεννημένος Βερχόφεν, μπολιάζει με δηλητηριώδη σχόλια το μακροσκελές στόρι, διασκεδάζει καθώς αφήνει νάρκες για να τις πατήσουν οι θιασώτες του politically correct (αυτοί που θέλουν να δουν σοβινισμό ή μισανδρία) και γουργουρίζει από αυταρέσκεια στη θέα της άφοβης ερμηνείας που αποσπά από την εκφραστική Ιπέρ, ενσαρκώνοντας μια γυναίκα με τα όρια της ευτυχίας να είναι αδιόρατα.
Η δυσαρέσκεια και η καρτερικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον περιβάλλοντα κόσμο, κρατώντας ψηλά τον πήχη της ανθεκτικότητας για να μη λυγίζει κάτω από την αφέλεια του μονάκριβού της, τις επιθετικές ορέξεις του παράνομου εραστή της, την γραφικότητα της μητέρας της, τη γοητεία του γείτονα με την θρησκόληπτη σύζυγο και την απειλή του μασκοφόρου βιαστή και το φάντασμα του πατέρα που έχει αφήσει επώδυνα κατακάθια στο ζοφερό παρόν της και η διχασμένη αίσθηση ανασφάλειας είναι υπαίτια για πολλές πτυχές του ημιφωτισμένου εαυτού της. Πρόκειται για μεγαλειώδη σε σύλληψη και άκρως διασκεδαστική ταινία, που έχει το αίτημα της γνησιότητας τυπωμένο πάνω της και που διαβάζεται σε πολλαπλά επίπεδα, ανάλογα τη δυνητική δέσμευση του θεατή στις διττές παραμέτρους σε κάθε στροφή της ιστορίας. Ανάλογα δηλαδή με τη σχέση που θα αναπτύξει με Εκείνη.
{youtube}gM96ne-XiH0{/youtube}
