Ένα ζευγάρι, ο Geoff και η Kate, λίγο πριν την 45η επέτειο του γάμου του, κουβεντιάζει κατά τη διάρκεια του τσαγιού στην κουζίνα. Μια εικόνα που μοιάζει να έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Μια ειδοποίηση στην αλληλογραφία, πυροδοτεί μια ξεχασμένη μνήμη από τη νιότη του Geoff και επαναφέρει τη θύμηση μιας γυναίκας, την οποία είχε αγαπήσει στα νιάτα του. Μια πληγή που άνοιξε τουλάχιστον 45 χρόνια πριν.
Οι σπουδαίες ταινίες αφήνουν αυτό ακριβώς το αποτύπωμα του τραύματος και του απωθημένου. Σπουδαίες τις καθιστά ο απόηχος που φωλιάζει στο υποσυνείδητο. Όπως οι έρωτες που ξεκίνησαν και δεν άνθησαν. Λίγο μετά τη στιγμή που αυτό το ψιθυριστό δράμα της απώλειας της αγάπης σωπάσει και λίγο αφότου ξεπεραστεί η αντανακλαστική συγκίνηση, είναι όπου το 45 Years αποκτά ζωή.
Με ελάχιστη δράση, με μετρημένο διάλογο, αλλά και με περίσσια υπομονή και σεμνότητα, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Andrew Haigh (η προηγούμενη ταινία του Weekend ήταν κάτι σαν το Before Sunset για το queer cinema) δεν βγαίνει ούτε στιγμή από τον μικρόκοσμο του ζευγαριού. Και με ευθύγραμμη αφήγηση, χωρίς συναισθηματική υπερβολή, κινηματογραφεί τους ήρωές του σαν έγχορδα σε κονσέρτο δωματίου.
Ήρωες αληθινοί και σάρκινοι, με τη σύζυγο παραδομένη στο ψυχοφθόρο ρελαντί μιας ασθμαίνουσας συνειδητοποίησης ότι υπήρξε επιλογή συμβιβασμού. Ο Haigh, με ψύχραιμη μελαγχολία, αφουγκράζεται τις τρυφερές της κινήσεις, το ικετευτικό αλλά αξιοπρεπές ύφος στο βλέμμα και τη δοκιμασία που φέρνει ο απολογισμός της αφοσίωσης. Ο φακός παρατηρεί με διακριτικότητα την αναπόφευκτη αλλοίωση των δραστηριοτήτων τους, τις λεπτές αποχρώσεις της συμπεριφοράς, και επιχειρεί μια χαμηλοβλεπούσα χαρτογράφηση του χρονικού μέχρι την επέτειο. Χωρίς μελοδραματικά ξεστρατίσματα και χωρίς πνιγηρή διάθεση.
Αυτό που στα χέρια άλλου σκηνοθέτη θα ήταν ένας κατακλυσμός από μελό εκβιασμούς και ηθικά διδάγματα, εδώ είναι παραταγμένο με αρχοντιά και σοφία.
Ο Tom Courtenay (ανακαλύψτε τον στο βρετανικό Billy Liar του 1963) και η Charlotte Rampling (ελπίζω να αποκτήσει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ με αυτή την ταινία) αλληλοσυμπληρώνονται μέχρι το βουβά σπαρακτικό φινάλε, το οποίο ακολουθεί τον χορό του "Smoke Gets In Your Eyes" των The Platters.
Σπουδαίο σινεμά, στ’ αλήθεια.
{youtube}H2di83WAOhU{/youtube}
