Αυτές τις μέρες παίζεται το It Follows (Σε Ακολουθεί)· ένα από τα καλύτερα horror films των τελευταίων ετών και άλλη μία απόδειξη ότι το Ντιτρόιτ γίνεται ο νέος προορισμός για πολλές ανεξάρτητες παραγωγές. Κάτι θα έχουν διακρίνει οι νέοι κινηματογραφιστές στο «μετα-αποκαλυπτικό τοπίο» (αν έτσι μεταφράζονται τα χιλιάδες εγκαταλελειμμένα κτίρια) και στην ατμόσφαιρα της δοκιμασμένης πόλης του Μίσιγκαν.
Το It Follows είχα την τύχη να το δω αρκετό καιρό πριν έρθει στις ελληνικές αίθουσες (πράγμα όχι δύσκολο, φυσικά…) και αμέσως αναζήτησα το soundtrack. Δεν υπήρχε βέβαια κανένα δίλημμα ανάμεσα σε βινύλιο και CD: ακολουθείς την πρώτη οδό, ειδικά τώρα που οι αγορές όλων μας έχουν περιοριστεί αρκετά και οι επιλογές είναι λίγες και προσεκτικές. Το 2025 λένε πάντως ότι θα έχουμε revival του CD, οπότε ας περιμένουμε λίγο ακόμα, lol!
To soundtrack έρχεται από τη Milan Records (εδρεύει στο Λος Άντζελες και όχι στο Μιλάνο), μία από τις παλαιότερες δισκογραφικές εταιρίες με εξειδίκευση στα film scores, με έναν πραγματικά εκτενέστατο κατάλογο (αντίστοιχη, ίσως μάλιστα και με μεγαλύτερο κατάλογο, είναι η λονδρέζικη Silva Screen Records). Ο Αμερικάνος Disasterpiece –aka Rich Vreeland, γνωστός για τις μουσικές του για video games– αναλαμβάνει να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα της βλοσυρής αυτής ταινίας: την όλη αίσθηση ανησυχίας και το αργόσυρτο χτίσιμο με synths και effects λειτουργούν πολύ επιτυχημένα. Το μυαλό σου πάει έτσι κατευθείαν σε ποιον άλλο; Τον John Carpenter!
Από τη συλλογή μου βγαίνει το φετινό Lost Themes του Carpenter στη Sacred Bones (η δισκογραφική έχει κάνει και κάποιες εξαιρετικές David Lynch επανεκδόσεις, σαν το Eraserhead), όπου ο cult άρχοντας μας δίνει 9 νέα κομμάτια για μία ταινία που ακόμα δεν έχει γυριστεί. Είναι το πρώτο στούντιο άλμπουμ του –βάζει βέβαια και ένα χεράκι ο γιος του, Cody Carpenter– αν και αυτό ακούγεται κάπως αστείο για έναν άνθρωπο που μας έχει χαρίσει πάμπολλες υπέροχες ταινίες στα 1970s και 1980s σαν σκηνοθέτης, υπογράφοντας και τα ανάλογα scores (Halloween, Escape From New York, The Fog, Christine, They Live, Assault On Precint 13). Είναι μία από τις καλλιτεχνικές φιγούρες που έχει επηρεάσει και εμπνεύσει πολλούς μουσικούς με τα χαρακτηριστικά του synths, την επανάληψη, το χτίσιμο ατμόσφαιρας και σασπένς, τη μινιμαλιστική αισθητική και τον low budget εξοπλισμό.
Αν πάντως ψάξουμε για δισκογραφικές που τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει τον χάρτη των κυκλοφοριών soundtracks, σίγουρα θα σταθούμε στις αγγλικές Death Waltz/Mondo και Invada, στην One Way Static από το Βέλγιο και στη Waxwork από τη Νέα Ορλεάνη. Όλες εκδίδουν απίστευτα φροντισμένες και ακριβές κυκλοφορίες σε έγχρωμο βινύλιο 180 γραμμαρίων, με deluxe gatefold jackets, remastering σε πολλές περιπτώσεις, artwork από τους καλύτερους νέους artists, αφίσες μέσα και πολλές άλλες εκπλήξεις.
Η Death Waltz από τo Kent πρόσφατα ένωσε τις δυνάμεις της με τη Mondo από το Ώστιν του Τέξας και οι φοβερές κυκλοφορίες διαδέχονται η μία την άλλη: A Girl Walks Home Alone At Night, Hyena, Room 237, The Raid, Cannibal Holocaust, Looper, Maniac Cop 2, Jurassic World). Και σαν να μην έφτανε κάτι τέτοιο, η παραθαλάσσια πόλη Margate (Thanet, East Kent) θα αποκτήσει σύντομα και δισκοπωλείο με ειδίκευση στα soundtracks, ονόματι Transmission Records! Πίσω του βρίσκονται, φυσικά, οι άνθρωποι της Death Waltz.
Από το Margate πάμε δυτικά στο Μπρίστολ, μία πόλη η οποία αναπνέει μουσική, βλέπει επίσης θάλασσα και αποτελεί έδρα της Invada Records, με ιδρυτή τον Geoff Barrow των Portishead (μα και Beak, Quakers). Εκτός από διάφορες κυκλοφορίες καλλιτεχνών όπως η Anika, Crippled Black Phoenix, The KVB και The Sleaford Mods, η Invada μας δίνει τελευταία μερικά από τα πιο προσεγμένα soundtracks ταινιών, τηλεοπτικών σειρών μα και παιχνιδιών (Ex Machina με μουσική από τους Barrow & Ben Salisbury, Drive, Oldboy, Minecraft, Far Cry 4, Hannibal, The Knick, Valhalla Rising κ.ά.).
Η βέλγικη One Way Static και η αμερικάνικη Waxwork κινούνται σε πιο horror/cult μονοπάτια (όχι και τα απολύτως αγαπημένα μου), όπως άλλωστε και οι περισσότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές που κυκλοφορούν soundtracks (με ολίγη από art house cinema, sci-fi και video games εσχάτως). Kαι δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από την ποιότητα της Death Waltz και της Invada. Kαι εδώ να περιμένετε επομένως απίστευτα προσεγμένες κυκλοφορίες, έργα τέχνης από μόνες τους. Μεταξύ άλλων, η One Way Static έχει κυκλοφορήσει τη μουσική του Philip Glass για το Candyman, αλλά και τα scores ταινιών όπως The Phantom Of The Opera, The Hills Have Eyes, και Cannibal Holocaust. Η Waxwork, πάλι, διαθέτει διάσημους τίτλους όπως τα Re-Animator, Rosemary’s Baby, Day Of The Dead και Friday The 13th.
Ίσως και λόγω της Death Waltz (πιστεύω έβαλε ένα νέο λιθαράκι), το όλο θέμα με τα labels τα οποία εκδίδουν soundtracks είναι αρκετά hot αυτή την εποχή. Kάτι που σημαίνει ότι, ανάμεσα σε καλές δισκογραφικές, βρίσκουμε και πολλές άλλες με 1-2 μόνο κυκλοφορίες, που μετά εξαφανίζονται –είναι νόμος στη μουσική βιομηχανία. Δεν μπορούμε όμως να μην κάνουμε μνεία και σε μερικές ακόμα εταιρείες· από εκεί και πέρα, είναι δική σας δουλειά να ανακαλύψετε περισσότερα. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει στις Light In The Attic/Cinewax και στη Finders Keepers (με Alejandro Jodorowsky re-issues), Dagored (πολλές κλασικές και cult ιταλικές ταινίες, Ennio Morricone, Goblin, spaghetti western κ.ά.), Cineploit και AMS (επίσης Ιταλία, βάζουμε εδώ και τη Giallo Disco με ανάλογα επηρεασμένες μουσικές και καλλιτέχνες), Lunaris, Deep Focus και Ship To Shore (με cult/horror και όχι μόνο), GMO (Ιαπωνία, δύσκολη υπόθεση, βρίσκεις όμως στο Discogs), iam8bit και Data Discs για soundtracks σχετικά με video games.
Θα είχε ασφαλώς ενδιαφέρον(;) να βλέπαμε και cult ελληνικές ταινίες με τα δικά τους soundtracks, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει σύντομα. Μάλλον ποτέ, εδώ που τα λέμε…
Χρήσιμα links:
http://deathwaltzrecordingcompany.com
http://www.sacredbonesrecords.com
{youtube}DS_-3pop7EQ{/youtube}
