«Αγκάλιασε το παράδοξο» (“Embrace the absurd”): αυτό ήταν το παρασύνθημα και το promo σλόγκαν του φετινού Plisskën Festival. Και όντως αυτή ήταν η αίσθηση με 34 σχήματα από ένα διευρυμένο ηχητικό φάσμα να εμφανίζονται σε 4 σκηνές - δύο εσωτερικές και δύο εξωτερικές - και να προσελκύουν για δύο 12ώρα ετερόκλητο συναυλιακό κοινό, από emo trap πιτσιρίκια μέχρι εξαρχειοφασαίους και από κλασικές συναυλιόφατσες της πόλης μέχρι καμμένους ravers. Η εκλεκτικότητα στο πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν είναι κάτι καινούριο φυσικά -αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο ατού της ταυτότητας του- αλλά αυτή τη φορά το πήγαν ένα βήμα παραπέρα τεστάροντας τις ισορροπίες σε έναν χώρο που βόλεψε λόγω των μικρών αποστάσεων αλλά και της ποικιλίας στη διαρρύθμιση των stages. Ήταν ένα φιλόδοξο εγχείρημα με επιμέλεια προδιαγραφών προχώ φεστιβάλ εξωτερικού προσαρμοσμένο πάντα στα ελληνικά δεδομένα. Ήταν όμως επιτυχημένο;
ΜΕΡΑ 1η
Αρχικά ξεκινάμε από το γεγονός πως η προσέγγιση του φεστιβάλ στην Πειραιώς ξύπνησε αναμνήσεις από τις πιο ένδοξες στιγμές της ιστορίας του καμιά δεκαετία πριν όταν και συνέβαινε στο διπλανό οικόπεδο από το Πειραιώς 260. Η νοσταλγία για εκείνες τις ημέρες κράτησε λίγο, μιας και η συναυλιακή δράση είχε ήδη ξεκινήσει στο Aquarium Stage όπου ο Goya Gumbani μέσα σε ατμοσφαιρικό φωτισμό σκάρωνε beats και αφηγούταν με spoken word πόνο τις ιστορίες του μπροστά σε ελάχιστο κόσμο (η αργοπορία του ελληνικού κοινού στα φεστιβάλ, αυτή η μάστιγα). Χαλαρός, άνετος και ωραίος μας βούτηξε στον ποιητικό και συνάμμα σέξι κόσμο του, μας λίκνισε με τις πρώτες μπύρες ανά χείρας και μας προσέφερε μία αναπάντεχα ζεστή εκκίνηση στη φεστιβαλική δράση.
Απότομη αλλαγή σκηνικού με τα βαριά riffs των Slift να μας δείχνουν το δρόμο προς το μεγάλο stage της κεντρικής αυλής. Χωρίς πολλά πολλά, το γαλλικό τρίο άρχισε να βαράει αλύπητα και να παίρνει από τα μούτρα το κοινό που άρχισε να αυξάνεται σταδιακά. Το μπασταρδεμένο μείγμα από βαρβάτη stoner με ψυχεδελική διάθεση, kraut στιγμές παραφροσύνης και αναπάντεχες στιγμές μουσικότητας θα πρέπει σίγουρα να ψάρωσε φανς των King Gizzard and the Lizard Wizard, αλλά μέχρι εκεί. Πέρα από μερικές εντυπωσιακές κορυφώσεις δεν μπορώ να πω πως δικαιολόγησαν το hype τους, αλλά μάλλον θα κέρδιζαν περισσότερους πόντους σε ένα κλειστό stage.
Μετά από μία πρώτη αναγνωριστική βόλτα στο ηλεκτρονικό stage Tunnel και στο «φεστιβάλ μέσα στο φεστιβάλ» Lost In Trancelation (θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτά), επιστρέψαμε πίσω για ένα από τα πολυαναμενόμενα live του διημέρου. Τα βρετανικά πιτσιρίκια Bar Italia είναι indie μέχρι το μεδούλι και έχουν κερδίσει εύκολα την εκτίμηση των θιασωτών του είδους στη χώρα - αυτοί οι 200-300 τελοσπάντων - που μαζεύτηκαν για να τους χαρούν τώρα που συμβαίνουν. Ωστόσο, λίγο το μπλαζέ υφάκι/ απόμακρη σκηνική παρουσία και κυρίως ο κακός τεχνικά ήχος (βελτιώθηκε λίγο στην πορεία, αλλά ποτέ δεν καταφέραμε να ακούσουμε τα φωνητικά όπως έπρεπε) δεν βοήθησαν πολύ για να απολαύσουμε την πραγματική ενέργεια και τη δυναμική του γκρουπ. Δεν είναι οτι δεν ίδρωσαν τη φανέλα - ρωτήστε τη performer Nina Cristante πόσες θερμίδες έκαψε χορεύοντας με αβίαστα cool στυλ στο δικό της σκοπό - και δεν τίμησαν τα δυνατά τους κομμάτια (“Calm Down With Me” , “My Little Tony”) αλλά υπήρχε από την αρχή στον αέρα ένα γενικότερο μούδιασμα και μία αβολοσύνη που δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Με τους ρυθμούς που βγάζουν δίσκους μέχρι να ξαναέρθουν στην Ελλάδα θα έχουν άλλες 4-5 κυκλοφορίες, οπότε επιφυλασσόμαστε για την επόμενη φορά.
Η μεγάλη απογοήτευση του φεστιβάλ ακούει στο όνομα Billy Nomates. Για να είμαι ειλικρινής, αν εξαιρέσουμε τα αλητήρια φωνητικά στο “Mork n Mindy” των Sleaford και δύο τρία κομμάτια της, δεν κατάλαβα ποτέ το hype που συνοδεύει την Βρετανίδα. Χωρίς όμως προκαταλήψεις και παρωπίδες προσέγγισα τη κεντρική σκηνή για να παρακολουθήσω το live της και να διαπιστώσω από κοντά τον λόγο που συζητιέται τόσο στον μουσικό κόσμο. Η εμφάνιση της αποδείχτηκε μία εντελώς αναχρονιστική απόπειρα για one woman show: προηχογραφημένα ηχητικά μέρη, ερμηνείες που προέτασαν ένα υπέρμετρο πάθος για να καλύψουν το κενό και μία γενικότερη παρουσία που προκαλούσε ενστικτώδη αμηχανία. Μπορεί να μιλούσαμε για μία εντελώς διαφορετική εμπειρία (ή και οχι) αν το live γινόταν σε κάποιο κλειστό stage και αν το κοινό έκανε catch-up κάπου αλλού -όχι στο φεστιβάλ και όσο παίζουν καλλιτέχνες ας πούμε- αλλά ξεπερνώντας και αυτές τις παραμέτρους,από μόνο του το θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό.
Σε αντιδιαμετρικά αντίθετα vibes, η φουτουριστική afropunk των Κokoko! οδήγησε τους παρευρισκόμενους σε έκσταση και παραληρηματικό χορό. Μπορεί μόνο δύο από τους Κονγκολέζους να καταφέραν να ταξιδέψουν στην Αθήνα αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να κοινωνήσουν τις αναπάντεχες ρυθμολογίες και την trance ενέργεια τους στο σεληνιασμένο κοινό. Όσοι ήταν υποψιασμένοι από την προπέρσινη εμφάνισή τους στο ίδιο φεστιβάλ δεν εξεπλάγησαν με όσα έζησαν, αλλά σε κάθε περίπτωση με τη διαστημική τους (#διπλής) εμφάνιση κέρδισαν νέους φίλους και ανανέωσαν τη σχέση με τους υπάρχοντες.
Η ώρα για τους headliners της πρώτης ημέρας είχε φτάσει. Μετά από μία πρώτη θρυλική εμφάνιση και μία ακόμη λιγότερο εντυπωσιακή, οι Viagra Boys επισκέφθηκαν τα μέρη μας για τρίτη συναπτή χρονιά σε μία από τις πιο σταθερές σχέσεις αμοιβαίας αγάπης των εγχώριων συναυλιακών χρονικών μας. Με το κοινό να έχει φτάσει στο peak του (από τον ηχολήπτη και μπροστά η κατάσταση ήταν αποπνικτική), οι γνώριμοι πλέον Σουηδοί μπούκαραν στη σκηνή με προεξέχον φυσικά το μπυροκοίλι του Sebastian Murphy που κάθε χρόνο μοιάζει να φουσκώνει όλο και πιο θριαμβευτικά προς το δρόμο της αλκοολικής θέωσης. Με το στοιχείο του αιφνιδιασμού να έχει χαθεί ανεπιστρεπτί και την ενέργεια των συναυλιών τους να μοιάζει ατονισμένη, το συγκεκριμένο live των Viagra Boys μου φάνηκε αρκετά υποδεέστερο των προηγούμενων, ενώ η επανάληψη των ίδιων τρικς εντυπωσιασμού άρχισε πλέον να κουράζει. Οι κορυφαίες στιγμές τους δεν είναι φυσικά τα push-ups του Murphy στο “Sports” - αυτή είναι η πιο χαβαλεδιάρικη - αλλά φυσικά εκεί που βγαίνει μπροστά ο τρελιάρης Oskar Carls με το σαξόφωνό του, όπως στα “Secret Canine Agent”, “Research Chemicals” και “Return to Monkee”. Πέρα από αυτές όμως έχουν χάσει τη σπίθα που άναβε φωτιές και γινόταν χαμός στις τάξεις του κοινού. Ίσως αυτή η συναυλιακή σχέση χρειάζεται μία μικρή παύση για να ξαναζωντανέψει όπως της αξίζει.
Περασμένα μεσάνυχτα πλέον και δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις για πολλά πάνω-κάτω, οπότε μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το φοιτητικό trash πάρτι που είχαν στήσει οι Νεκροτσουλήθρα στο Aquarium μετατρέποντάς το - με την καλή έννοια - σε σάπιο αφτεράδικο του κέντρου και μία ακόμη πιο σύντομη επίσκεψη στην κεντρική αυλή όπου ο Acid Pauli μάλλον μας τρόλαρε παίζοντας σε dubby υποτονική εκδοχή το “Σχολείο” του Πασχάλη (ίσως επειδή ξεκίνησαν τα σχολεία; ποιος ξέρει), κατέληξα στο Tunnel όπου οι Nosaj Thing και Jacques Greene έπαιζαν τα ρέστα τους. Έδωσαν ένα αριστοτεχνικό set στο πρώτο μισό του οποίου νόμιζα πως ήμουν σε κάποιο ψαγμένο underground club του Νότιου Λονδίνου -breaks και garage και πάλι breaks- ενώ στο δεύτερο μισό τα διαδέχθηκε η εγκεφαλική techno και πιο indie ηλεκτρονικές επιλογές, ακούγοντας Little Simz, Floating Points, Overmono και, γιατί οχι, Radiohead (“Everything In Its Right Place”). Η επικοινωνία των δύο ήταν τηλεπαθητική χαρίζοντας μας μάλλον το καλύτερο ηλεκτρονικό set οχι μόνο του διημέρου, αλλά μπορεί και της χρονιάς. Στο τέλος παρέδωσαν άριστα τα decks στον Αυστραλό Mall Grab ο οποίος πλέον έπαιζε σε ένα γεμάτο Tunnel μπροστά σε ένα διψασμένο κοινό για την tribal, σέξι tech house του, που για όση ώρα κατάφερα να παραμείνω ήταν φωτιά.
Η έξοδος με βρήκε να κάνω και μία σύντομη βόλτα από τη trance σκηνή του φεστιβάλ, μία φανταστική τέντα με ταιριαστό artwork στο φόντο των decks και μία φάση συνολικά που θύμιζε παράνομο rave πάρτι σε κάποιο εγκαταλελειμμένο κήπο βιομηχανικής εγκατάστασης. Το κοινό ήταν λιγοστό αλλά όλοι χόρευαν σε παροξυσμό ταγμένοι στο δικό τους trance Θεό που δεν σταμάτησε ποτέ να λατρεύεται σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.
Διαβάστε επίσης:
Plisskën Festival Day 2: Τσιφτετέλι, σουηδική trap, κι ένα απροσδόκητο #fuckmitsotakis
