Χάος, ένωση, έκσταση, αγάπη, λατρεία, πανικός. Μια σωρεία ανάμεικτων συναισθημάτων μας κατέκλυσε κατά τη διήμερη εμφάνιση των Idles για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Plisskën Festival, κάνοντας μας να παραμιλάμε άλλη μια φορά για το κορυφαίο post-punk συγκρότημα του πλανήτη τη δεδομένη στιγμή, και για την καλύτερη συναυλία της χρονιάς. Και ναι, αυτά είναι μεγάλα λόγια, αλλά απόλυτα αληθινά.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Η βραδιά αυτή θα ξεκινούσε από νωρίς το απόγευμα με τον κόσμο να συγκεντρώνεται δειλά-δειλά ανάμεσα στα δύο stages που θα φιλοξενούσαν για δεύτερη ημέρα μια πληθώρα ετερόκλητων καλλιτεχνών που είχαν έρθει να προσφέρουν ένα κοκτέιλ ηχητικών προεκτάσεων. Τον εναρκτήριο παλμό έδωσε στο main stage, το νεοϋορκέζικο duo των Tempers. Η Jasmine Golestaneh κι ο Eddie Cooper μας μύησαν σε ένα δικό τους φαντασιακό χωροχρόνο, μέσα από μυσταγωγικές synth-pop συνθέσεις, με έκδηλες new wave και shoegaze επιρροές. Ένθερμοι και με φανερά θετική διάθεση κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν την προσοχή μας μέσα από ατμοσφαιρικά και ταξιδιάρικα κομμάτια, προερχόμενα κι από τις τρεις δισκογραφικές τους δουλειές. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα "Ηell Hotline" και "Capital Pains" και ο χρόνος έμοιαζε πράγματι να έχει σταματήσει για μερικά λεπτά, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Επαναφέροντας όμως στη μνήμη μου τις εντυπώσεις που άφησε η περσινή τους εμφάνιση στο Death Disco, έχω την αίσθηση πως ένα κλειστό venue αναδεικνύει περισσότερο τη δυναμική του ήχου τους.
Μετρώντας κυριολεκτικά αντίστροφα για την κατάληψη της σκηνής από τους Idles, καθώς κοιτούσα ανά ένα τέταρτο το ρολόι στην οθόνη του κινητού μου, περπάτησα προς το Republic Stage όπου ο Rhumba Club είχε στήσει για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα το δικό του απογευματινό πάρτι, παρέα με ένα μικρό σχετικά κοινό που έδειχνε να το διασκεδάζει, καθώς ο ίδιος έδινε το σύνθημα μέσα από μια συνεχή εκτόξευση από synth-pop μπιτάκια. Η φουτουριστική ατμόσφαιρα, πέρα από κάποιες παιχνιδιάρικες χορευτικές κινήσεις του Tom Falle (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) καθώς έπαιζε με τα ανοιχτά μανίκια απ’ το θαλασσί μακρυμάνικο πουκάμισό του, ομολογουμένως μας έλειψε και δε την νιώσαμε πολύ, αλλά εκτιμήσαμε την προσπάθειά του να μας κάνει λίγο να ξεχαστούμε απ’τις καθημερινές μας έγνοιες.
Επιστρέφοντας στη μεγάλη σκηνή, οι Pillow Queens είχαν ήδη ξεκινήσει το ανήσυχο show τους. Αυτή η ατρόμητη τετράδα από το Δουβλίνο πέραν του ότι μας έδειξε ότι όντως το έχει, καθώς τα drums και οι κιθάρες μπλέκονταν αδιάκοπα μεταξύ τους, εντυπωσίασε και με την χημεία της αφού ήδη πριν ανεβούν στο stage αντάλλασσαν μεταξύ τους βλέμματα και γελάκια γεμάτα ενθουσιασμό, ενώ σιγοψιθύριζαν ανάμεσα στα κομμάτια τους, γεγονός που μας έκανε να αισθανθούμε κι εμείς τη μεταξύ τους οικειότητα ως κάτι τρυφερό κι αυθεντικό. Ο ήχος που έχουν επιλέξει και που μαρτυρά τις indie pop καταβολές τους, με έκανε λίγο να σκεφτώ πως έβλεπα μια διαφορετική Wet Leg εκδοχή, αλλά έχω την αίσθηση πως έχουν ήδη ξεκινήσει να αναζητούν τη δική τους ταυτότητα κι είναι θέμα χρόνου μέχρι να τη συγκροτήσουν.
Επόμενο καλλιτεχνικό όνομα στον κατάλογο και της δεύτερης ημέρας, ο Cakes Da Killa. Το Republic Stage φωτίστηκε από την αστείρευτη λάμψη του, και εκείνος ντύνοντας την queer hip hop αύρα του με μπόλικη funk και electro, δε σταμάτησε λεπτό να χορεύει, κρατώντας το ποτό του στο χέρι. Στυλάτος, αέρινος, γλυκύτατος και χιουμορίστας λέγοντάς μας πως τα ‘τσουξε εχθές και ήλπιζε να μην το παρακάνει και σήμερα, ήταν μια αναζωογονητική ανάσα πριν τα όσα απίστευτα θα ακολουθούσαν.
Γυρνώντας στο main stage, βλέπω το κοινό χωρισμένο κυκλικά και στη μέση τ@ Mykki Blanco να οργώνει το δάπεδο ξυπόλητος ραπάροντας ασταμάτητα και ξεσηκώνοντας το κοινό. Ξαφνικά, καθώς στροβιλιζόταν περιμετρικά του κύκλου που είχε σχηματίσει γύρω του τράβηξε αγκαλιά έναν τύπο με καπέλο, γυαλί και τσιγάρο που λικνιζόταν μόνος του, ο οποίος φυσικά μπήκε στο νόημα ευθύς αμέσως κι έτσι άρχισαν να χοροπηδούν πέρα δώθε και να χορεύουν αλαμπρατσέτα. Αν και ομολογουμένως άκρως ανεβαστικό το θέαμα, μετά από ένα σημείο ένιωσα πως κάπως χάθηκα ανάμεσα στα νοήματα που προσπαθούσε να περάσει και στο όλο performance που εν τέλει άρχισε να δείχνει ασύνδετο και παράταιρο με την συνέχεια της βραδιάς, για να επιστρέψω και πάλι στη Γη και να βιώσω και πάλι τις φρίκες μου ακούγοντας τον Μazoha να τραγουδά για τις δικές του "Φρίκες" και να αποτάσσει εμφατικά τη ματσίλα, στο Αρρενωτίποτα. Ο Τζίμης Πολιούδης κεφάτος, άμεσος και άρτιος τεχνικά και φωνητικά κέρδισε για άλλη μια φορά τον κόσμο, και ειδικά τους νεότερους οι οποίοι συμπλήρωναν τους στίχους πολλών απ’ τα χιτάκια του. Εδώ ο ελληνικός στίχος φαίνεται να λειτουργεί άψογα, αφού ενισχύοντας την ταύτιση μέσω της μητρικής γλώσσας, εκφράζει τελικά μια νέα γενιά αρκετά καταπιεσμένη, που βρίσκει διέξοδο και νόημα στα κομμάτια αυτά και τις φράσεις-κλειδιά που κλείνουν μέσα τους.
Το ρολόι δείχνει 10 και τέταρτο και η ώρα για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς έχει φτάσει ξανά. Με φόντο το επιβλητικό σκηνικό του Θεάτρου Βράχων, η εκρηκτική πεντάδα από το Bristol προσγειώνεται στη σκηνή για δεύτερη πλέον φορά, με σκοπό να ξεκινήσει ένα σαρωτικό post-punk πάρτι άνευ προηγουμένου, γεμάτο νεύρο, ενέργεια και παροξυσμό. Απ’ τις πρώτες νότες του "Colossus" ο Joe Talbot άλωνε ακατάπαυστα τη σκηνή, ο Mark και ο Lee ξεχαρβάλωναν τις κιθάρες, ο Adam θρυμματίζε το μπάσο του σε κάθε νέο riff, και ο Jon κατακερματίζε τα drums. “Are you ready to collide?” ακούσαμε τον J.Talbot να φωνάζει, δίνοντας το σύνθημα στον Lee να κάνει νεύμα στο κοινό, το οποίο χωρίστηκε ευθύς στα δύο, δημιουργώντας ένα τεράστιο pit στο κέντρο της σκηνής όπου το γρονθοκόπημα, οι κραυγές και τα ουρλιαχτά εντείνονταν σε τέτοιο βαθμό που προκαλούσε ρίγος. Ακολούθησε ένα ανεπανάληπτο κρεσέντο παράνοιας καθώς τα "Mother", "Meds" και "I’m Scum" εκτελούμενα με αψεγάδιαστο επαγγελματισμό από το συγκρότημα, μας όπλισαν με μια διάχυτη ενέργεια, ενέργεια τόσο μεγάλη και στιβαρή, έτοιμη να τα διαλύσει όλα, ειδικά τη στιγμή που ο Talbot στο δεύτερο μισό του "I’m Scum" προέτρεψε το κοινό να σκύψει χαμηλά μέχρι να δώσει o ίδιος το λάκτισμα να ξεπηδήσει ξανά επάνω σαν χείμαρρος για ένα αφοπλιστικό τελευταίο ρεφραίν. Στη συνέχεια, το πρώτο κομμάτι-έκπληξη της βραδιάς το "Grounds", αποδόθηκε μέσα από μια τρομερή εκτέλεση με τα ασύλληπτα drums του J. Beavis να κλέβουν την παράσταση, ενώ στο "Crawl" το κοινό άρχισε παραληρεί επαναλαμβάνοντας μαζί με τον Talbot τον στίχο που άνετα θα μπορούσε να ντύσει αλληγορικά κάποιο T-Shirt ή hoodie της μπάντας “Feeling not a fucking thing!”. Ένα απ’ τα σπουδαιότερα κομμάτια της πορείας τους, τους το "Divide and Conquer" ένωσε όλον τον κόσμο που βρέθηκε εκεί τη δεύτερη αυτή ημέρα σε μια μεγάλη, απόκοσμη φωνή. Ο J. Talbot έσκυβε μπροστά, με τα μάτια ανοιχτά γεμάτα πάθος, θυμό, αγανάκτηση καθώς ερμήνευε μερικούς απ΄τους πιο επιδραστικούς στίχους του κομματιού με άψογο τονισμό, ενώ ταυτόχρονα ο J. Beavis έδινε ρεσιτάλ παιξίματος χτυπώντας με υπέρμετρη μαεστρία τα τύμπανα. Δεν υπήρξε στιγμή ησυχία στο μυαλό μου, όπως δεν υπήρξε ησυχία στο μυαλό κανενός ούτε για ένα λεπτό. Έβλεπα, άκουγα και αισθανόμουν στο έπακρο. Αν θες ένα live που κάθε συναίσθημα ακουμπά ταβάνι, ναι πράγματι είναι αυτό σκέφτηκα. Η δεύτερη ημέρα μπορεί να μην είχε την έκρηξη συναισθηματισμού που έφερε μαζί του, το “Love Song” είχε όμως μια άλλη εκδοχή του "Love Yourself", μια δεύτερη έκπληξη κι ευκαιρία για ισχυρή ταύτιση το "Τelevision", ένα άκρως επαναστατικό κομμάτι, όπου το “Ι go outside and I feel free/Cause I smash mirrors and Fuck TV” ήταν ο στίχος που επαναλαμβανόταν μηχανικά από κάθε στόμα σαν ύμνος.
Στις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, ο J. Talbot μας ευχαρίστησε για την υπομονή μας και τόνισε πόσο χαίρεται που βρίσκεται επιτέλους εδώ αισθανόμενος μέρος ενός community τόσο μακριά απ’ το μέρος που ζει. Φυσικά δεν έλειψε και η ακόμη πιο συναισθηματική του πτυχή, αυτή με την οποία προλογίζει συνήθως το "Danny Nedelko", ένα τραγούδι ωδή για τους μετανάστες. Ο J.Τalbot μοιράστηκε μαζί μας πως η χώρα του είναι χτισμένη στο βωμό της μισαλλοδοξίας, του πατριωτισμού, της κλεψιάς, του φασισμού για να καταλήξει πως εύχεται κάποια στιγμή η Μ. Βρετανία να ξαναχτιστεί απαρτισμένη από ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο -από μετανάστες, αυτή τη φορά με οδηγό την αγάπη και την ενσυναίσθηση, γιατί η αγάπη όπως μας είπε «είναι μια φωτιά που έχουμε όλοι μέσα μας να καίει και σε αυτή τη φωτιά και σε αυτούς τους ανθρώπους, είναι αφιερωμένο και το Danny Nedelko». Είναι η συνηθισμένη εισαγωγή του πριν την έναρξη του κομματιού -αν και ομολογουμένως την πρώτη ημέρα ήταν αρκετά πιο σύντομη-, θέλοντας να μεταλαμπαδεύσει το νόημα του, σε όποιον πιθανόν δεν το έχει ακούσει, πριν επέλθει το απόλυτο χάος στο ρεφραίν με την ενέργεια να εκτοξεύεται για άλλη μια φορά στα ύψη. Ο Mark Bowen πήρε τότε τη θέση του πατώντας στα χέρια των θεατών για να φωνάξει στο απόγειο του κομματιού, όπως του πρέπει τις συλλαβές του “Danny Nedelko Community So Fuck You” και να καταλήξει σε ένα μοναδικό crowd surfing στο κλείσιμο, λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν με το εκστατικό "Rottweiler".
Η αποτίμηση αυτού του live μας βρήκε κάπως χαμένους στις σκέψεις μας, στην απόρροια μιας σπουδαίας εμφάνισης. Είναι εμφανές πως οι Idles έχουν γίνει πλέον μια μπάντα φτασμένη, που μιλά στις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων προσφέροντάς τους μια αίσθηση ανθεκτικότητας, καθιστώντας τον πόνο γόνιμο και την ασχήμια μεγαλειώδη. Οι στίχοι τους δεν βρίσκονται απλώς εκεί για να καλύψουν το κενό χώρο που αφήνει η μουσική τους, οι στίχοι τους είναι τα ίδια τα μέλη της μπάντας με σάρκα και οστά, είναι οι πεποιθήσεις τους, είναι η ζωή τους. Πρόκειται για μια περίπτωση μπάντας απόλυτα αληθινής, και η σχέση που έχουν δημιουργήσει με τους fans τους είναι γεμάτη διαφάνεια και τρυφερότητα. Το συγκρότημα που γεννήθηκε στο Bristol το 2009 ακριβώς στο όριο πριν επέλθει μια μεγάλη περίοδος οικονομικής κατάρρευσης και πολιτικής ανισορροπίας στην Μ. Βρετανία αλλά και στον κόσμο, έχει επιλέξει τον αποτελεσματικότερο τρόπο να επικοινωνεί με το κοινό που τους τιμά και τους λατρεύει με κάθε νέα ευκαιρία: την αλήθεια.
