Πέμπτη 1 Ιουνίου, καταφτάνω στη Λιοσίων λίγο αφότου οι commuter έχουν δώσει τα ρέστα τους προσθέτοντας ακόμα ένα good story στο βιογραφικό τους. Tο Gagarin είναι γεμάτο «διαβασμένους», συναυλιάκηδες, παιδιά της νύχτας, βινυλιομανείς, ορκισμένους music nerds, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, μουσικογραφιάδες και όσους την ίδια μέρα είχαν περάσει το πρωινό τους στο Athens Music Week. Λίγο μετά τα μισά του show και πριν το peak της setlist ("Don't Press Me", "Unsmart Lady", "Scratchcard Lanyard") έχω μεταφερθεί προσωρινά στη μέση της αίθουσας, ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται το σκαλάκι. Στα λίγα δευτερόλεπτα ανάμεσα σε δύο κομμάτια, ένας τύπος από το κοινό, μάλλον φίλος της μπάντας, πάντως σίγουρα Βρετανός, κάτι φωνάζει στην τραγουδίστρια των Dry Cleaning, Florence Shaw, κι εκείνη στιγμιαία κοιτάζει προς το μέρος του και απαντά με ένα γέλιο δυνατό, κελαρυστό, αυθόρμητο, που μεταμορφώνει τελείως το πρόσωπό της και την κάνει να μοιάζει, έστω για λίγο, με απλή θνητή. Καθ'όλη την υπόλοιπη διάρκεια της συναυλίας, το εκφραστικό status της Shaw από επιλογή και εντελώς εσκεμμένα κυμαίνεται μεταξύ του «παγερά αδιάφορη» και του «αλλοπαρμένη».
Οι Dry Cleaning μπορεί να κέρδισαν τους μουσικοκριτικούς παγκοσμίως, αποσπώντας διθυραμβικά reviews για τους δύο δίσκους τους, New Long Leg και Stumpwork και μπορεί (κυρίως χάρη σε αυτό το buzz, ενδεχομένως) να έσπευσαν τόσοι στο Gagarin 205 το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού, μα δεν παύουν να είναι μια ιδιόρρυθμη μπάντα, που ενδείκνυται για αντικοινωνική συμπεριφορά: απαιτείται προσωπικός χρόνος και προσήλωση προκειμένου να αφομοιώσει κανείς τα μηνύματα, την αντίληψη, την αισθητική, το μαύρο χιούμορ. Οι στίχοι (ως καλλιτεχνική πρόταση) εκφέρονται ως spoken word, με τον πιο φλατ δυνατό τρόπο (δεν είναι ρίμες, βλέπε Kae Tempest, μα δεν έχουν και εξάρσεις, βλέπε Black Country New Road), κάθε ιστορία, περιγραφή, αφορισμός που κλείνεται στα τραγούδια τους δεν τραγουδιέται, ούτε αφηγείται, απλά λέγεται. "I'm not here to provide blank. They can fucking provide blank" λέει στεγνά στο "Hot Penny Day", ένα από τα highlights του καταλόγου τους, μέχρι στιγμής.
Η Florence Shaw αυτή της την ιδιαιτερότητα, αυτή της την «ανέκφραστη ένσταση», στα live έχει αποφασίσει να την παρουσιάζει με έναν τρόπο θεατράλ, αλλά επαναλαμβανόμενο. Όσο φλατ είναι η ερμηνεία της, τόσο awkward είναι και η κινησεολογία της. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το όποιο «νεύρο» της περιορίζεται στην κίνηση των οφθαλμών της που γουρλώνουν, απορούν, εκπλήσσονται, προειδοποιούν, εικάζουν, τρομάζουν. Αν όλο αυτό προβαλλόταν σε μια γιγαντοοθόνη και από κάτω περνούσαν οι στίχοι, θα είχαμε ένα ολοκληρωμένο art installation, κάτι που θα ταίριαζε απόλυτα στην φοιτήτρια καλών τεχνών που κάποτε μελετούσε ποιήματα, έφτιαχνε κόμικ, ζωγράφιζε σκίτσα που έγιναν τατουάζ και που ενόσω βρισκόμασταν σε lockdown μας χάρισε τον στίχο "Do everything and feel nothing", εκφράζοντας την κενή ματαιότητα που βίωνε (και εξακολουθεί να βιώνει) μια ολόκληρη απελπισμένη γενιά.
Οθόνη, ωστόσο, δεν υπήρχε και το κέντρο βάρους δεν έπεφτε πάνω στην Shaw, καθώς πάνω στη σκηνή εκτυλλίσσονταν τρία ακόμη art performances, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά αλληλοσυμπληρωματικά. Όπως πάρα πολύ εύστοχα έγραψε εμμέσως πλην σαφώς ένας φίλος στο Instagram, στο stage υπήρχε ένας κιθαρίστας που θα ήθελε να παίζει hardcore, ένας μπασίστας που έχει γαλουγηθεί με metal και ένας ντράμερ που άνετα θα μπορούσε να παίζει και σε jazz μπάντα. Και όντως. Όσο «η Florence των indie kids» μονολογούσε, ο (MVP της βραδιάς κατ'εμέ) Tom Dowse τσαλάκωνε τους μύες του προσώπου του με κάθε δυνατό τρόπο, ασελγούσε πάνω στην κιθάρα και στριφογύριζε σε παράκρουση, ο Lewis Maynard επιδιδόταν σε επιληπτικό headbanging, τινάζοντας την πλούσια κόμη του και ο Nick Buxton επηρέαζε υφολογικά όλο το κλίμα πάνω στο stage, αναλαμβάνοντας κάποια στιγμή (στο "Anna Calls From the Arctic") να παίξει μέχρι και σαξόφωνο. Ακούγεται ίσως χαοτικό, μα το ηχητικό αποτέλεσμα των οργάνων ήταν άρτιο (και ο λόγος που χθες νοστάλγησα και σήμερα επέστρεψα στο ντεμπούτο τους και βρέθηκα να πατάω repeat στο "Strong Feelings").
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στα πηγαδάκια που αναπόφευκτα σχηματίστηκαν κατά την έξοδο, υπήρχε μια αμηχανία ως προς το συναισθηματικό αποτύπωμα της συναυλίας. Μα αισθάνομαι πως είναι κι αυτό, μέρος του performance, για να μην πω σκοπός.
Commuter
Dry Cleaning
