Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο μουσικό site Jumping Fish τον Ιούνιο του 2015. Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου.
Αν ήσασταν εκεί, ίσως σήμερα, λίγα 24ωρα μετά, να συνειδητοποιείτε πως το show του Robbie Williams στη Μαλακάσα το βράδυ της 20ής Ιουνίου, ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχετε δει ποτέ -αν όχι η καλύτερη. Αν λείψατε, φαντάζομαι τα μάθατε, μέσα από τις εκατοντάδες (κοντινές και μακρινές) φωτογραφίες και τα ακόμα περισσότερα videos στο Instagram, μέσα από τα διθυραμβικά reviews που πετύχατε σε εικοσιπέντε διαφορετικά sites (μεταξύ άλλων -δεν σας ενδιέφερε- αλλά είδατε και τις selfies των εγχώριων επωνύμων στο Terra Vibe), μέσα από τα πλάνα που έδειξε στις χθεσινοβράδινες ειδήσεις των 8 και τα ενθουσιώδη status updates των φίλων σας στο Facebook. Ναι, δεν υπερβάλλει κανένας, το live του Robbie ήταν μία από τις πιο άρτιες παραγωγές που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα και ο ίδιος αποδείχθηκε, όχι αντάξιος, αλλά ανώτερος των προσδοκιών, κάτι που -ειδικά όταν μιλάμε για ονόματα τέτοιου μεγέθους- συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια.
Ας σταθούμε λίγο σ'αυτό. Ο Robbie είναι 41 χρονών, κάνει αυτή τη δουλειά από τα 16 του (τόσο ήταν όταν έγινε μέλος των Take That) και -όπως ανέφερε και ο ίδιος- ήταν σ'ένα boy-band, μετά έφυγε, έκανε πολλά ναρκωτικά, αδυνάτισε, τα 'κοψε, πάχυνε, τα ξανάρχισε, τα ξανάκοψε, ξαναπάχυνε... Θα μπορούσε, μετά από τόσα χρόνια στο χώρο του θεάματος, να είχε γίνει καρικατούρα, γραφικός, παρωδία του εαυτού του. Όχι, είναι ακόμα λαμπερός, μεταδοτικός, αεικίνητος και σέξι. Θα μπορούσε να έχει βαρεθεί και να αντιμετωπίζει τις συναυλίες του σαν καταναγκαστικό έργο. Όχι, είναι όσο ορεξάτος ήταν και όταν πρωτοξεκίνησε. Θα μπορούσε να κάνει ακριβώς τα ίδια σε κάθε στάση της τουρνέ του και να αισθάνεσαι πως βλέπεις κονσέρβα. Όχι, είναι υποδειγματικός επαγγελματίας, αφού είναι εμφανές πως φροντίζει, κάνοντας μικρές παραλλαγές στο show, να αισθάνεται το κοινό της κάθε πόλης που επισκέπτεται ξεχωριστό. Θα μπορούσε να κάνει περιοδείες μόνο για να προωθεί τα νέα του άλμπουμ και να μην τον ενδιέφερε πλέον να ερμηνεύει στα live τις best of επιτυχίες του. Όχι, έχει πλήρη επίγνωση των πιο δυνατών στιγμών της δισκογραφίας του και εξακολουθεί να έχει ως βασικό σκοπό του το να διασκεδάσει ο κόσμος ακούγοντας τα τραγούδια που αγαπάει και ξέρει απέξω.
"I am Robbie fucking Williams and for the next two hours, your ass is mine". Μ' αυτήν την ατάκα και μετά τη θριαμβευτική είσοδό του με το "Carmina Burana", o Robbie όντως μας είχε στο τσεπάκι του για δύο ολόκληρες ώρες, αφού δεν προλαβαίναμε λεπτό να βγάλουμε τα μάτια μας από πάνω του ή να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο, με τα highlights να διαδέχονται το ένα το άλλο. Τι να πρωτοσχολάσει κανείς:
- Ένα setlist που ξεκινάει με "Let Me Entertain You" και "Rock DJ" καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί παρά να είναι επικό.
- «Όσοι είστε κάτω από 30, ας συστηθούμε. Είμαι ο Robbie Williams. Είμαι αυτός που θα ήθελαν οι μαμάδες σας να είναι ο μπαμπάς σας.»
- «Πριν από 15 λεπτά μου είπαν ότι ένα από τα λιγότερα γνωστά μου τραγούδια έχει γίνει επιτυχία στην Ελλάδα. Ξέρετε το "Me and my Monkey";» Της ανωμαλίας από κάτω. Ισχύει πως το κομμάτι (που όντως αγκάλιασε το ελληνικό ραδιόφωνο, παρόλο που δεν είχε καν κυκλοφορήσει σε single) δεν ήταν μέρος του setlist της περιοδείας και προστέθηκε τελευταία στιγμή (σίγουρα στις πρόβες και όχι στ'αλήθεια εκείνη τη στιγμή, αλλά ποιος νοιάζεται;) "Μπράβο band, τέλεια τα κατάφερες, παρόλο που ήταν last minute!»
- Να τραγουδάμε όλοι "γιάντι γιάντι γιάντι αααααα - γίντι γίντι γίντι ιιιιιιι" στο "Minnie The Moocher".
- Να αναρρωτιόμαστε αν όντως αυτός ο παππούλης δίπλα του ("Yeah, tell them 'pa!") στο "Better Man" ήταν όντως ο πατέρας του. (Ναι, ήταν, και τον ακολουθεί σε πολλές στάσεις του Let Me Entertain You Tour.)
- Να γελάμε με τα inside jokes: «Έχω γράψει κι αυτό το τραγούδι, το ξέρετε;» πιάνει το ρεφρέν του "Wonderwall", κάνει singalong όλο το Terra Vibe, στο σπίτι του ο Noah Gallagher (με τον οποίο έχουν αιώνια κόντρα) φταρνίζεται. «Θέλω να σας πω και το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα ποτέ», ανεβαίνει στο ego ramp με άλλους τρεις και αρχίζουν a cappella, σαν barbershop quartet, όχι κάποιο παιδικό τραγουδάκι, αλλά το "Ignition" του R. Kelly.
- Να τραγουδάμε λες και τα ακούγαμε πρώτη φορά τα "We Will Rock You", "I Love Rock'n'Roll" και "Whole Lotta Love".
- Να συγκινούμαστε με το "Bohemian Rhapsody" και το tribute στους Queen και να μας βρίσκει απροετοίμαστους η σκέψη του να συμπεριλάβει στο setlist και διασκευή του "Royals" της Lorde.
- Να φωτογραφίζουμε το καταπληκτικό laser show, να τον κοιτάζουμε διαρκώς μες στα μάτια μέσω της κάμερας που τραβούσε κοντινά, με την οποία έπαιζε αδιάκοπα, να κάνουμε ζουμ στο τατουάζ του, να τον παρακολουθούμε ενώ αλλάζει κοστούμια, εμφανίζεται με κιλτ, μένει με το εσώρουχο.
- Να γινόμαστε δύο φορές πρωταγωνιστές σε video από κινητό (που την πρώτη φορά δεν πέτυχε) γιατί ήθελε να στείλει χρόνια πολλά σε έναν φίλο του.
- Να σκάμε στα γέλια με το αυτοσχέδιο τραγουδάκι στην κιθάρα "GreeceGreeceGreeceGreeceGreeceGreeceGreece, I love you"
- Να βρίσκουμε τέλειο το πόσο συχνά μιλούσε σε συγκεκριμένα άτομα στο κοινό "Oh hi you! You have big muscles!"
- Να τον ακούμε να μας λέει ιστορίες από τις μέρες διαμονής του στην Ελλάδα, που παρακολουθούσε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και τις «πάρα πολύ ωραίες» Ελληνίδες.
- Να μένουμε με το στόμα ανοιχτό όταν στη σκηνή ανεβαίνει από το κοινό η αδιανόητα γυμνασμένη, μαυρισμένη και, οκ, ξεγύμνωτη, Μαριλέτα (όχι Μαρία, όχι Ελένη, όχι έστω Μαριλένα, αλλά ΜαριΛΕΤΑ) για το σκετσάκι με το κρεβάτι του "Candy". (Υπάλληλος του Star ετοιμάζει λεζάντα "Αποκλειστικό: η Μαριλέτα του Robbie μιλά για την εμπειρία της" ενώ η σημερινή Espresso της έχει δισέλιδο αφιέρωμα.)
- Να θέλουμε να βάλουμε τα κλάματα απ'τη νοσταλγία στα "Feel", "She's The One", "Kids".
- Να σηκώνουμε ψηλά τα χέρια στο "My Way" και το "Angels" και να τραγουδάμε τους στίχους, ακόμα κι όταν έχει εγκαταλείψει τη σκηνή.
- Να εμφανίζονται κομφετί και πυροτεχνήματα, να χειροκροτάμε με όλη μας τη δύναμη κι εκείνος να υποκλίνεται μαζί με τους μουσικούς του.
Ο Robbie είναι μια σπάνια περίπτωση star, όχι μόνο γιατί είναι μουσικός / διασκεδαστής / κωμικός, όχι μόνο επειδή είναι γοητευτικός / αυτοσαρκαζόμενος performer που δεν παίρνει υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό του / απίστευτα επικοινωνιακός, αλλά κυρίως -όπως διάβασα και σε ένα από τα δεκάδες άρθρα που δημοσιεύθηκαν- επειδή, κατά τη διάρκεια του show του, σε πείθει πως σκέφτεται ταυτόχρονα «τι τεράστιος που είμαι, αποθεώστε με» αλλά και «τι τυχερός που είμαι που το ζω όλο αυτό, σας ευχαριστώ».
"I am Robbie Williams and this is my show".
Αναρρωτιόμουν αν υπήρχε τρόπος να γράψω για τα υπόλοιπα acts της ημέρας με τρόπο που να μην φανεί σαν υστερόγραφο, αλλά ήταν τόσο σαρωτικός ο Robbie που δεν βρήκα εναλλακτική. Η Kovacs -με το γούνινο καπέλο της, τη "μαύρη" φωνή της, το μικρόφωνο-τηλέφωνο και τα slow ραδιοφωνικά της hits- θεωρώ πως ήταν ατυχής επιλογή opening act για τη συγκεκριμένη συναυλία (έχοντας δει τον Robbie παλιότερα με support τους Basement Jaxx, ξέρω πώς η κατάλληλη προθέρμανση βοηθά στο να είσαι ήδη on a high όταν βγαίνει ο Robbie στη σκηνή) και ταιριάζει καλύτερα σε κλειστούς χώρους που χωρούν πολύ λιγότερους από τους 30.000 του Terra Vibe.
Οι Inconsistencies που άνοιξαν το φεστιβάλ ανεβαίνοντας στη σκηνή λίγο μετά τις 6 ήταν παραπάνω από αξιοπρεπείς, έπαιξαν τόσο δικά τους κομμάτια όσο και διασκευές και κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να σηκωθεί από το γρασίδι και να γιορτάσει μαζί τους την πολύ ιδιαίτερη για εκείνους στιγμή.
Όσο για τους Ex Girlfriend's Perfume, τους νικητές του διαγωνισμού του Jumping Fish, αν δεν τους δώσατε όλη σας την προσοχή λόγω ανυπομονησίας για το headlining act, προσπαθήστε να τους ξαναδείτε κάπου live, δοθείσης της ευκαιρίας. Αξίζει να δει κανείς από κοντά το πόσο natural είναι η Μαίρη στη σκηνή (απίθανο όλο το styling, φόρεμα-μαλλιά-τακούνια-μακιγιάζ, από μακριά θύμιζε τη Lizzy Caplan στο Masters Of Sex) να μαγευτεί από την εικόνα της Ιωάννας που διασχίζει τη σκηνή με το σαξόφωνό της και να χειροκροτήσει τη χημεία μιας μπάντας με ιδιαίτερη άποψη που καταφέρνει να εντάσσει στη setlist του funk dance, balkan ήχους, τσιφτετέλι, γαλλικό στίχο, swing ακόμα και reggae.
Αντί επιλόγου, ας κρατήσουμε το ότι όλη αυτή η ευρωπαϊκών προδιαγραφών διοργάνωση πραγματοποιήθηκε την ίδια εβδομάδα που συζητιέται το μέλλον μας στην Ευρώπη. Αλλά, σωστά, την τραγική ειρωνία εμείς την εφηύραμε, έτσι δεν είναι;
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο μουσικό site Jumping Fish τον Ιούνιο του 2015. Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου.
O Robbie Williams ανεβαίνει στη σκηνή του TerraVibe το Σάββατο 1 Ιουλίου 2023, στο πλαίσιο του Rockwave Festival. Περισσότερα εδώ.
