Το Σαββατοκύριακο η Αθήνα έμοιαζε τόσο γνώριμη όπως κάθε άλλο καλοκαίρι. Πλήθος κόσμου κατέβαινε την Πειραιώς, χαμόγελα, μπίρες και ποτά κρατημένα σφιχτά στα χέρια, αγκαλιές, ξεσηκωτικές ατάκες έπαιζαν κάπου ανάμεσα σε ψιθύρους και πολύκροτες δηλώσεις ότι θα αντέξουν μέχρι νωρίς το πρωί, σε παρέες που βάδιζαν σιγά σιγά προς την είσοδο της Τεχνόπολης, για την πρώτη ημέρα διεξαγωγής του Plissken Festival, την Κυριακή 12 Ιουνίου. Αν μη τι άλλο, ο μουντός καιρός του τριημέρου, βοήθησε αναπόφευκτα στο να στραφούμε σε ένα half-day φεστιβαλικό event της πόλης, από το να τρέχουμε να δροσιστούμε σε κάποια κοντινή παραλία -και εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως κάναμε τη σωστή επιλογή.
To Plissken, το μουσικό φεστιβάλ με τα χιλιάδες πρόσωπα, φιλοξένησε για άλλη μια χρονιά διεθνή ονόματα και καλλιτέχνες από το χώρο της σύγχρονης ηλεκτρονικής, techno και dance pop μουσικής σκηνής, σε 4 διαφορετικά stages. Το εναρκτήριο λάκτισμα, έδωσε ο 23χρονος Boy Pablo, στο main stage, ο οποίος μας παρουσίασε μια φρέσκια και νεανική εκδοχή του groovy indie ηχοχρώματός του, μαζί με την μπάντα του, που εγκαθίδρυσαν μια παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα singalong. Ο Boy Pablo, κι η παρέα του μας ξεσήκωσαν μέσα από δικά τους hits όπως τα “Rest Up”, “Honey” και “Everytime”, και καλλιέργησαν ένα γιορτινό, εφηβικό κλίμα, που κάπως μας επανέφερε στα πρώτα εκείνα καλοκαιρινά live, τότε που αρχίζαμε να αποκτούμε την αρχική μας επαφή με τη μουσική σκηνή. Για το τέλος κράτησαν μια δική τους μικρή χορογραφία, το “Βoy Pablo experience” όπως οι ίδιοι το αποκαλούν, παρακινώντας τον κόσμο που είχε ξεκινήσει να συγκεντρώνεται να ακολουθήσει τις χορευτικές τους κινήσεις. .
Αμέσως μετά το sex appeal κι η καυτή διάθεση της Mala Rodriguez συνενώθηκαν με τους ηχητικούς πειραματισμούς που εμπότισε σε μια δική της απόδοση της ισπανικής rap.
Την ίδια ώρα στο κλειστό venue του Tunnel Stage, έδινε το δικό της performance, η Rosa Anscutz, Βερολινέζα καλλιτέχνης της εναλλακτικής ηλεκτρονικής μουσικής. Η ίδια, χρησιμοποιώντας έξυπνα κι αινιγματικά την τέχνη του φιλμ και της φωτογραφίας, έντυσε τη μουσική της με ένα ασπρόμαυρο background, με την απεικόνιση μιας καλοκαιρινής παραλίας, ενώ τα αιθέρια, λεπτεπίλεπτα φωνητικά της εξέγειραν νοσταλγικά συναισθήματα μιας χαμένης ζωής.
Εάν κανείς επέλεγε να επισκεφτεί το Aquarium Stage, θα έβρισκε τον εαυτό του να λικνίζεται ασταμάτητα σε ρυθμούς progressive house και hard techno ξέφρενων πάρτι. Τη σκυτάλη πήρε η Alexis, ορμώμενη απ’ το Λονδίνο, παρουσιάζοντάς μας τη δική της εκδοχή της αγγλικής techno σκηνής. Νιώσαμε, όμως, πως η γοητεία της μουσικής της ίσως να παραγκωνίστηκε, λόγω της πρώιμης απογευματινής ώρας, ενώ έχουμε συνηθίσει τις πρώτες down techno μελωδίες να ακούγονται αργά το βράδυ.
Σε αντίστοιχα μονοπάτια κινήθηκαν κι οι επόμενοι DJs που εμφανίστηκαν στο εν λόγω stage, η Effy μέσα σε ένα τροπικό σκηνικό με φυτά τριγύρω της προώθησε μια σύγχρονη ωδή στη melodic techno μέσα από απολαυστικό set, ενώ ο DJ Python, έστησε μια χορευτική ατμόσφαιρα μέσα από τις ambient house συνθέσεις του.
Ταυτόχρονα στο Republic Stage, ο Βρετανός Easyfun μας μύησε στους pop punk ρυθμούς του με τα uplifting beats του που ακούγονταν γοερά μέχρι έξω, ενώ τη σκυτάλη πήραν εν συνεχεία oι Hyd και Hannah Diamond, που με το δικό τους performance απέδωσαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τη γοητεία της alt και dance pop αντίστοιχα. Για το τέλος, o Umru μας παρέδωσε τη δική του οπτική της EDM instrumental music, ξετυλίγοντας μια noisy ατμόσφαιρα που έφτασε στην κορύφωσή της.
Επιστρέφοντας στο Main Stage, τα what if άρχισαν να αιωρούνται έντονα στον αέρα, όταν πέρασε κατά πολύ η ώρα εμφάνισης του αγαπημένου rapper Jay Electronica. Ο Αμερικανός καλλιτέχνης με τη μινιμαλιστική ραπ, την αμετάβλητη μουσική του περσόνα με το πέρασμα των χρόνων, και την ευρέως διαδεδομένη φήμη του, σίγουρα άφησε μεγάλο μέρος του κοινού που περίμενε πώς και πώς τη "συλλεκτική" του εμφάνιση με μια πικρή αίσθηση απογοήτευσης. Ελπίζουμε στα επόμενα. Το κενό καλύφθηκε χωρίς καμία επεξηγηματική ανακοίνωση και κάπως απροσδιόριστα, ενώ λίγο αργότερα εμφανίστηκε το γαλλικό duo των Paul Armand-Delille και του Alexandre Grynszpan, λίγο μετά τις 9 το βράδυ. Το δίδυμο των Polo & Pan συγκρότησε τον παλμό, παρασύροντάς μας σε μείγμα house-electronic μουσικής επηρεασμένο από τροπικούς ήχους και μουσική από όλο τον κόσμο, ενώ το set τους διαδέχθηκαν άπειρα χειροκροτήματα και κομφετί συγκροτώντας μια γνήσια συναυλιακή ατμόσφαιρα.
Μέσα σε αυτήν ακριβώς την ενθουσιώδη ατμόσφαιρα υποδεχθήκαμε τον headliner Caribou, που μαζί με τους μουσικούς του αποτέλεσαν και το τελικό act της main σκηνής. Φημισμένος για την iconic electro circuit ταυτότητά του, κι έχοντας στο ενεργητικό του εμφανίσεις στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου, όπως το Primavera, δικαιολογημένα τράβηξε το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού, ενώ ο εντυπωσιακός τρόπος ανάμειξης έγχορδων, ντεφιού και τυμπάνων, μας άφησε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Το ηχόχρωμά τους, έντονα επηρεασμένο από R&B και hip hop blends ήταν το βασικό συστατικό μιας συναρπαστικής live εμπειρίας, πολύ μακριά από τη μέση, συμβατική συναυλία.
Στο Tunnel stage, αυτοί που ξεχωρίσαμε, ήταν οι Pelada με το ατίθασο attitude και την εκρηκτική τους προσωπικότητα, υπενθυμίζοντας μας συνεχώς πως αν δεν χορέψουμε, δεν θα συνεχίσουν να παίζουν και ρωτώντας μας επίμονα εάν θέλουμε κι άλλο. Το synth-punk duo από το Μόντρεαλ, ξεσήκωσε με τα acid beats του το κοινό, γαλουχώντας μια ατμόσφαιρα αμερικάνικου rave party η οποία μας κράτησε ξαναμμένους για αρκετή ώρα, έως ότου ανέβει στο stage o Godford, που με τις μυσταγωγικές του electro house μελωδίες έφερε στο προσκήνιο εσωτερικές ανησυχίες και πάθη.
Οι Lea Porcelain, το ταλαντούχο αυτό ντουέτο που πήρε τη θέση του στη σκηνή, αδικήθηκε λόγω του κλειστού venue. Είδαμε τον Markus, frontman του σχήματος να χτυπιέται συνεχώς με την κιθάρα μπροστά απ’ το stage, ενώ το extra live set drums που επέλεξαν να ενσωματώσουν, απλά οδήγησε σε μια καθηλωτική εμπειρία, για όσους βρεθήκαμε εκεί. Οι Γερμανοί Lea Porcelain, απέδειξαν έντονα πως αυτό που παίζουν το γουστάρουν απ’ τα βάθη της ψυχής τους, ενώ η indie post-punk σκηνική τους παρουσία μας έκανε αναμφίβολα να πιστέψουμε πως έχουν μπροστά τους πολύ δρόμο, και πρέπει οπωσδήποτε να τους απολαύσουμε σε ένα open venue, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό της μουσικής τους.
Ο Tommy Cash που κατέλαβε στη συνέχεια το stage, παρουσιάστηκε ανεξάρτητος και προκλητικός, προωθώντας απλά τη δική του «φάση» χωρίς να τον ενδιαφέρει η αποδοχή. Ο Tommy Cash προβάλει τη διαφορετικότητά του με μια πιασάρικη στάση και τη Post – Soviet Rap του, όπως ο ίδιος την αποκαλεί με ριζοσπαστικές παραθέσεις. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από επιτυχημένο και το κλίμα που προέκυψε συμπαράσυρε τους θεατές, σε ατέλειωτο singalong και λίκνισμα. Η καυστική αισθητική του και το attitude weirdo που έχει υιοθετήσει συνταιριάζουν απόλυτα με τον ήχο που αυτός εκπροσωπεί. Τέλος, απολαύσαμε την εκ Παλαιστίνης ορμώμενη Sama Abdulhadi, η οποία κυριολεκτικά ξεκίνησε να μανατζάρει τον εαυτό της μετά από την ηχογράφηση ενός Boiler Room session που έφτασε τα 9 εκατομμύρια views. Καθώς ήρθε σε αμεσότερη επαφή με την techno σκηνή του Beirut, η Sama φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά πως να οργανώσει ένα πάρτυ μέσα από τη μουσική της κι αυτό επιδιώκει να πυροδοτεί με κάθε της ζωντανή εμφάνιση.
Και στο τέλος της ημέρας είναι αυτή η διασύνδεση καλλιτεχνών της εναλλακτικής ηλεκτρονικής και pop σκηνής απ’ όλον τον κόσμο που βρίσκει το επιστέγασμά της στη διοργάνωση του Plissken Festival, λειτουργώντας, εν τέλει, ως ο θεμέλιος λίθος προσέλκυσης ολόκληρης αυτής της πολυπολιτισμικής καλλιτεχνικής κοινότητας.
