Δεν έχουν μείνει πια και τόσοι πολλοί μουσικοί που να περπατάνε ακόμα σε αυτήν τη γη που να μπορούν να ισχυριστούν ότι “ήταν εκεί” όταν “συνέβαιναν” όλες αυτές οι μεγάλες επαναστάσεις στη μουσική τις θρυλικές -πια- δεκαετίες του ’60 και του ’70. Στις μεγάλες διαμαρτυρίες που γέννησαν την protest και πολιτική τραγουδοποιία, στη μεγάλη βρετανική κιθαριστική εισβολή, στις πολλαπλές φαντασμαγορικές «εκρήξεις» της μαύρης μουσικής που την έφεραν σε ένα θρόνο από τον οποίο κανείς δεν θα μπορέσει εύκολα να την καθαιρέσει. Στην αλλαγή της ποπ μουσικής μια για πάντα από τους Beatles και στο άνοιγμα της ψυχεδελικής διαστημικής πύλης των Pink Floyd.
Αυτός ο χρόνος λοιπόν που έχει περάσει, και έχει δικαιώσει την αξία και το όραμα όλων αυτών των μουσικών επιτευγμάτων πέρα από κάθε τυχόν αμφισβήτηση, αυτός ο μύθος που αναπόφευκτα περιβάλει τη μουσική μιας εποχής που οι γενιές μας βίωσαν και βιώνουν αναγκαστικά από δεύτερο χέρι – μέσα από τις δισκοθήκες των γονιών ή και των παππούδων τους- αυτή η συλλεκτική ιδιότητα των εμφανίσεων των πρωταγωνιστών των κορυφαίων δισκογραφημάτων όλων των εποχών ήταν που άπλωσε το βράδυ του Σαββάτου της 4ης Ιουνίου πάνω από την Τεχνόπολη μια ομπρέλα προδιαγεγραμμένης επιτυχίας και μαγείας -κάτω από την οποία μπορούσε με όλη του την άνεση να βαδίσει ο Nick Mason, να πάρει θέση πίσω από το εμβληματικό drum set του, φιλοτεχνημένο με τα κύματα του Hokusai και να στρώσει μια μοναδική γέφυρα για να περάσει έστω και για λίγο το πανέτοιμο να συγκινηθεί και να ταξιδέψει κοινό του στην σκοτεινή και πανέμορφη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Ο ιστορικός ντράμερ των Pink Floyd Nick Mason και το συγκρότημά του, Nick Mason’s Saucerful of Secrets δεν είναι μια ακόμη tribute μπάντα – δεν θα μπορούσε να είναι, από τη στιγμή που πίσω από τα ντραμς κάθεται ένα ζωντανό κομμάτι της μουσικής ιστορίας, το οποίο καθοδηγεί τους εξαιρετικούς μουσικούς του με την μπαγκέτα της αλήθειας, της μνήμης και της ουσίας. Ο Νick Mason μαζί με τους Dom Beken, Lee Harris, Gary Kemp και Guy Pratt βουτάνε, εξερευνούν και αναπαράγουν επί σκηνής σπάνια βάθη των Pink Floyd, κομμάτια σπάνια που δεν έχει τολμήσει να αγγίξει κανένας φόρος τιμής (όπως το “Vegetable Man”), αγγίζουν χορδές που μόνο κάποιος από την πρωτότυπη συντροφιά των φεγγαρογητεμένων θα ήξερε, θα θυμόταν που μπορεί να βρει.
Από το εναρκτήριο “One of These Days” και το σαρωτικό “Fearless” στο κοκτέιλ του “If” με το “Atom Heart Mother”, από τη βαθιά συγκίνηση του αφιερωμένου στον Richard Wright “Remember A Day” στο εμβληματικό γκονγκ που σήμανε το τέλος του πρώτου set με το μοναδικό ταξίδι του ”Set the Controls for the Heart of the Sun” και από το αστρικό ταξίδι του δεύτερου set (με τα “Interstellar Overdrive”, “Astronomy Domine” και “Burning Bridges” μεταξύ άλλων) στο ακροτελεύτιο έπος του “Echoes” και στο αποθεωτικό encore του “See Emily Play” το καλοσχεδιασμένο, νοσταλγικό ταξίδι του Nick Mason και της μπάντας του μέσα από τα μεγάλα ορόσημα των Pink Floyd, τα μικρότερα πλην εξόχως φορτισμένα pit stops μιας λαμπρής πορείας, τις φωτογραφίες του Syd Barrett και τους χτύπους του γκονγκ του Roger Waters, την κιθαριστική ευφυϊα του David Gilmour και την αόρατη δύναμη του Richard Wright πέτυχε διάνα στο θυμικό ενός ετερόκλητου κοινού (από τους κλασσικούς αυθεντικούς ροκάδες περασμένων δεκαετιών μέχρι εικοσάρηδες που αγοράζουν τώρα τα πρώτα τους βινύλια σε επανεκδόσεις από μοντέρνα hype δισκάδικα), το συναίσθημα του οποίου συγχωνευόταν στον κοινό παρονομαστή της λατρείας και του θαυμαστού για τη δημιουργική τρέλα και το μεγαλείο των Pink Floyd κι από εκεί ανέβλυζε δυνατότερο και ενωμένο για να λούσει τον Nick Mason και τους λοιπούς Saucerful of Secrets με ευγνωμοσύνη (την οποία εκτίμησαν δεόντως και πολλάκις ο Nick Mason με το βρετανικό του φλέγμα και ο Guy Pratt με τα χαριτωμένα, ελάχιστα ελληνικά του).
Όπως εύστοχα σημείωσε επί σκηνής ο Garry Kemp (ναι ο ίδιος Garry Kemp των Spandau Ballet), «Πριν πενήντα χρόνια που αγοράζαμε αυτούς τους δίσκους και τους ακούγαμε λέγαμε μεταξύ μας ότι είναι οι καλύτεροι δίσκοι, τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν και θα γραφτούν ποτέ. Τώρα πια είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι πράγματι ήταν οι καλύτεροι δίσκοι και τα καλύτερα τραγούδια που θα γραφτούν ποτέ». Σε αυτή τη διαπίστωση ίσως να κρύβεται και η πραγματική αξία αυτής της συλλεκτικής εμφάνισης του Nick Mason -μιας εμφάνισης – ραντεβού με την ιστορία ενός από τα σπουδαιότερα μουσικά κεφάλαια που γράφτηκαν και θα γραφτούν ποτέ σε αυτή τη γη για αυτή τη γη και για όλο το σύμπαν.
