Καταφθάνoντας (επεισοδιακά) στο Fuzz, διαμέσου μιας ηλιόλουστης πόλης, σκέφτομαι τα καμώματα του Νίκου Νικολαΐδη και τη φράση «Αυτός ο πούστης ο ήλιος δεν θα τελειώσει ποτέ». Αναλογίζομαι πως, ό,τι και να συμβεί, πάντα υπάρχει και η μουσική –κι αυτό το ξέρουν καλύτερα οι Dustbowl. Οι οποίοι ανεβαίνουν στο σανίδι του Fuzz λίγο μετά τις 21.00, ξεκινώντας με το "The Season" από την ολοκαινούργια δουλειά τους The Story Of Mr. Dandy Gasoline. Πολύ καλά δουλεμένοι, στάθηκαν με αυτοπεποίθηση και έδειξαν ότι αποτελούνται από φοβερούς μουσικούς, που πάνω από όλα παίζουν με ψυχή, δοσμένοι στους ήχους τους οποίους αγαπάνε. Πράγμα που βγάζει όχι μόνο σοβαρότητα, αλλά και την «αλήθεια» που τόσο λείπει σήμερα στην όποια σκηνή.
Σταθεροί και θα τολμούσα να πω και λίγο πιο ώριμοι σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, οι Dustbowl δώσανε μια ωραία συναυλία και έλαβαν ζεστό χειροκρότημα, παρ' όλο που το κοινό φάνηκε λίγο κουρασμένο –όπως θα αποδεικνυόταν και στο υπόλοιπο της βραδιάς. Το set βασίστηκε πολύ στο φρέσκο άλμπουμ, ακούσαμε όμως και το "The Great Fandago" από το ομώνυμο άλμπουμ του 2016. Mόνο μικρό παράπονο ο ήχος, που γενικά ήταν καλός, θα μπορούσε όμως κι ένα τσακ πιο δυνατά. Αρκετός κόσμος ήρθε επίσης από νωρίς στο Fuzz, τιμώντας το εγχώριο γκρουπ, αν και ήταν στη λήξη του support set που ο χώρος άρχισε να γεμίζει ακόμα περισσότερο.
Δεν ξέρω τώρα αν φταίει ο υψηλός μέσος όρος ηλικίας όσων ήρθαν στο Fuzz ή ότι οι νεότεροι δεν δείχνουν να διαβάζουν και να «ψάχνονται» –προτιμώντας τα «θεάματα»– πάντως το ελληνικό κοινό μου δίνει την εντύπωση ότι αρχίζει και τα παίζει λίγο, σε μια περίοδο που και πάλι έχει πολλές συναυλίες. Όλα αυτά όμως δεν είχαν καμία σημασία τελικά ενώπιον των Dream Syndicate: μία από τις πιο τίμιες και με καθαρό πρόσωπο μπάντες στην ιστορία της εναλλακτικής ρόκ σκηνής.
Ακούραστοι, πάντα με προεξάρχοντα τον αειθαλή Steve Wynn, αλλά και τους Dennis Duck, Mark Walton, Jason Victor και τον μεγάλο Chris Cacavas των Green On Red δίπλα του, οι Dream Syndicate μας έχουν πείσει από καιρό τώρα ότι αποτελούν μια σχέση συμπόρευσης: κάτι το εξαιρετικό στη συνείδησή μας και όχι απλά μια γλυκιά φενάκη.
Σαν για ζέσταμα, ξεκίνησαν το live με το 11άλεπτο "How Did I Find Myself Here?", με όλους τους εκπληκτικά στακάτους ρυθμούς τους, αλλά και με την απαραίτητη «βρωμιά» και ψυχεδέλεια, καθώς και με τα απίστευτα μέτρα που κρατάνε: οι Dream Syndicate ταξιδεύουν, πωρώνουν, σε πάνε κάπου. Ακόμα και στο 2019 είναι ικανοί να φτιάχνουν εικόνες στο μυαλό σου και αποτυπώνονται αληθινοί όσο δεν πάει στη συναυλιακή τους διάσταση, όντας μία από τις καλύτερες εν ενεργεία μπάντες του εναλλακτικού παρελθόντος, που δίνουν όμως την εντύπωση ότι έχουν κι άλλα μέτρα να διανύσουν.
Ο ήχος άψογος και τις 2 ώρες που έμειναν επί σκηνής, βοήθησε μια setlist που ισορρόπησε ωραία μεταξύ του φετινού δίσκου, της προηγούμενης δουλειάς τους και των ιστορικών 1980s (φυσικά). Δεν επαναλήφθηκε βέβαια η προ ετών εμπειρία στο Gagarin ή ίσως να είναι ο δικός μου ενθουσιασμός που μετριάστηκε από το γεγονός ότι τους έχω ξαναδεί 2 φορές. Ήταν όμως και πάλι πολύ όμορφα.
Setlist
How Did I Find Myself Here?
Put Some Miles On
80 West
Black Light
Out of My Head
The Medicine Show
Armed With An Empty Gun
Bullet Holes
When You Smile
Halloween
That's What You Always Say
Definitely Clean
Glide
encore 1
Still Here Now
Tell Me When It's Over
The Side I'll Never Show
I Have Faith
Boston
encore 2
The Days of Wine and Roses
{youtube}vxcO6ut5S3I{/youtube}
