Έβαλα το αυτοκίνητο στην πλατεία Κάνιγγος και, καθώς ανέβαινα τη Χαλκοκονδύλη, μου ήρθαν εικόνες από το Subway και από τα παλαιότερα Εξάρχεια. Τότε που βγαίναμε για μουσικές σε εποχές με διαφορετικό «άρωμα», οι οποίες πάντα γιόρταζαν τις συναυλίες και είχαν το κοινό να τις αναμένει με ενθουσιασμό.
Κατά τις 22:00 βγήκαν στη σκηνή οι Black Capes· μια εγχώρια gothic rock μπάντα, η οποία παρουσίασε βασικά το All These Monsters του 2017 –το πρώτο της άλμπουμ, που απέσπασε καλές κριτικές πανευρωπαϊκά. Αποτελούμενοι από μέλη των Inactive Messiah, Sober Οn Tuxedos και Potergeist, έπαιξαν με φοβερά δυνατό ήχο και παρουσιάστηκαν πολύ δεμένοι. Αγαπάνε εμφανώς αυτό που κάνουν, κι έτσι δεν πτοήθηκαν από τις χλιαρές αντιδράσεις του κοινού, στο μισοάδειο An Club. Είναι αλήθεια βέβαια ότι φάνηκαν λίγο λάθος επιλογή για support στους Theatre Of Hate, πάντως απέδειξαν πως είναι πολύ καλοί στο στυλ που έχουν επιλέξει.
Theatre Οf Hate λοιπόν για τη συνέχεια, με το μικρό αριθμητικά κοινό να πηγαίνει δειλά-δειλά στις μπροστινές σειρές. Κανείς όμως στο An δεν προσδοκούσε ότι θα βλέπαμε μια τόσο συγκινητική συναυλία, τη στιγμή που ήχησε η πρώτη μπασογραμμή του εναρκτήριου "Original Sin". Απλά δεν ξέραμε τι μας περιμένει.
Η παθιασμένη φωνή του Kirk Brandon μας ταξιδεύει εκεί ακριβώς όπου θέλαμε να βρεθούμε, λειτουργώντας σαν χρονοκάψουλα. Παράλληλα, το γλυκόπικρο σαξόφωνο του αειθαλή –και γλυκύτατου πάνω στη σκηνή– John "Boy" Lennard καίει το μυαλό με μελωδίες «κινηματογραφικής» υφής, ενώ τα ντραμς και το ανεπανάληπτο μπάσο του Stan Stammers κρατάνε τη γαμιστερή punk αισθητική, που δεν έπαψε στιγμή να θυμίζει τις καταβολές των Theatre Of Hate. Αυτά ήταν τα «όπλα» με τα οποία έκαναν τη συναυλιακή έκπληξη οι Βρετανοί, ακόμα και στους πιο υποψιασμένους ανάμεσα στο κοινό.
Αν με ρώταγε κάποιος ποιους θα ήθελα να δω ζωντανά από τα θρυλικά για το post-punk και τη gothic αισθητική γκρουπ των πρώιμων 1980s, θα είχα τους Theatre Of Hate στην πεντάδα. Όμως, ειλικρινά, δεν περίμενα μια τέτοια συναυλία. Την οποία βοήθησε τόσο ο καλός ήχος που ακούσαμε στο An, όσο και το κλίμα που δημιουργήθηκε: μπορεί δηλαδή ο κόσμος να ήταν λίγος, αλλά τον αποτελούσαν υποψιασμένοι, που ήρθαν ξέροντας ότι θα έβλεπαν μια μπάντα θρυλική για το παλιό underground, η οποία έχει στο ενεργητικό της μερικά από τα καλύτερα live άλμπουμ και bootleg εκείνης της περιόδου.
Πήγα λοιπόν οπαδός στο An Club κι έφυγα ορκισμένος οπαδός, πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Κλείνοντας τα μάτια πήγαινες στην εποχή που έπρεπε και σε όσα φανταζόσουν ακούγοντας τα άλμπουμ: απέδωσαν με ακρίβεια τη δραματική, νεορομαντική «βρετανίλα» που έλπιζα ν' ακούσω και μάλιστα στη νιοστή ποσότητα. Ο δε χορός που έπεσε, ειδικά στο encore της βραδιάς, δεν είχε προηγούμενο. Στο An βρέθηκαν μάλιστα και κάποιοι φίλοι του γκρουπ από το Νόριτς, οι οποίοι έδωσαν ρεσιτάλ ξεφαντώματος. Στο τέλος, όταν πιάσαμε την κουβέντα στο merchandising, μας κάλεσαν να πάμε στα μέρη τους τον Μάιο του 2020, για διήμερο Theatre Of Hate και Spear Of Destiny.
Οι Theatre Of Hate ήταν λοιπόν απλώς απίστευτοι το Σάββατο. Πραγματικά λυπάμαι το εναλλακτικό κοινό της πόλης που δεν έδωσε το παρών στο An, προτιμώντας να ακολουθεί μόνο τις hype, πολυδιαφημισμένες μπάντες. Αν και δεν ξέρω, ίσως ήταν από τις φορές στις οποίες ισχύει το ρητό «λίγοι και καλοί».
Η πραγματικά μοναδική setlist είχε ως εξής, με ούτε ένα δευτερόλεπτο κοιλιάς:
Original Sin
The Hop
Triumph
Its my own invention
Facade
Judgement hymn
Given
Slave
Americanos
Ukraine Girl
The Swarm
Day of the dog
Incinerator
Propaganda (σε υμνική εκτέλεση)
Westworld
encore
Freaks
Omen
63
Legion
{youtube}SAZuXbWbcXA{/youtube}
