Στα διάφορα live reviews που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, το μήνυμα είναι/ήταν σαφές: oι Sisters Οf Mercy δεν παίζουν πια καλά στις συναυλίες, θέλουν όμως κάπως να υπάρχουν. Παρ' όλες τις προειδοποιήσεις, ωστόσο, το Gazi Music Hall δεν άργησε να γεμίσει, καθώς πολλοί πήραν το ρίσκο να τους δουν ξανά, με προσευχές σε posts, δαγκωμένοι, αισιόδοξοι, αλλά και με μικρό μάλλον καλάθι προσδοκιών.
Τη βραδιά ανέλαβε να ανοίξει η A.A Williams. Έχοντας πλάι της τον Τοm Williams (μπάσο), τον Adam Chetwood (κιθάρα) και τον Wayne Proctor (ντραμς), προσπάθησε να μας μυήσει στο σκοτεινό folk rock που αποπνέουν τα τραγούδια της. Με δυνατό παίξιμο σε κιθάρες και μπάσο, άφησαν τα σώματά τους μες το μωβ-μπλε φόντο, μοιάζοντας σαν παλλόμενες σκιές.
Ωστόσο το 45άλεπτο support set φάνηκε ξεχειλωμένο σε διάρκεια, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει γρήγορα μια μονοτονία. Ο ήχος, επίσης, έδειχνε να μην φτάνει μέχρι το τέλος του χώρου, ενώ και τα φωνητικά της ίδιας της Williams μοιάζαν με τη σειρά τους σαν copy/paste· παρ' όλο που περνούσαμε από κομμάτι σε κομμάτι, εκείνα είχαν τον ίδιο ακριβώς τονισμό και (το χειρότερο) τον ίδιο ρυθμό. Κέρδισε βέβαια ένα ντεμί χειροκρότημα, αλλά στο τέλος έμεινε μια απορία να πλανιέται, ανάκατη με αγανάκτηση: πού στον άνεμο βλέπουν/ακούν κάποιοι δημοσιογράφοι-μουσικοκριτικοί τα «ψήγματα επιρροής» από φτασμένες καλλιτέχνιδες σαν π.χ. την PJ Harvey; Όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Μετά την αποχώρηση της τραγουδοποιού και μέσα στο καθορισμένο μισάωρο, εμφανίστηκαν επί σκηνής οι headliners της βραδιάς. Με μάλλον περίσσιο αέρα και με στυλιζαρισμένο στήσιμο, οι κιθαρίστες Ben Christo και Dylan Smith δώσαν την εντύπωση ότι περισσότερο αντιπροσωπεύουν μια hard rock/metal μπάντα, παρά ότι έχουν αλήθεια κάποια σχέση με το goth. Ο ίδιος ο Andrew Eldritch, εξάλλου, είναι γνωστό πως έχει απαρνηθεί τη συγκεκριμένη ταμπέλα, κάτι που φάνηκε πολύ γρήγορα και στα παιξίματα: κυριαρχούσε η ροκ σύνθεση, παρά η γοτθική αίσθηση, ενώ έλειπε έντονα το μπάσο. Σίγουρα δεν ήταν εικόνα που κολλούσε με τα όσα χάρισαν φήμη στο συγκρότημα.
Από την άποψη της setlist, πάντως, κανείς δεν πρέπει να έμεινε παραπονεμένος, αφού ελάχιστες ήταν οι ηχηρές παραλήψεις: ακούστηκαν και το "More", και το "Alice", και το "Marian", και το "Dominion/Mother Russia", αλλά (φυσικά) και το "Temple Οf Love" –στο encore.
Για μια περσόνα σαν τον Eldritch, απ' την άλλη, δεν είσαι ποτέ σίγουρος εάν βαριέται, εάν έχει πιει ή αν απαξιοί πλήρως για το πού βρίσκεται και τι γίνεται. Στην πραγματικότητα, ο frontman έλειπε από τη σκηνή. Πιάνοντας κυρίως τις γωνίες της κι αφήνοντας την υπόλοιπη μπάντα να αλωνίζει, καταλάβαινες ότι το πιθανότερο ήταν να δυσκολεύεται πια να σταθεί στα πόδια του. Πότε η φωνή του έπιανε μια στιβαρότητα ανάκατη με μια βραχνάδα –εκείνο το βάθος έχει χαθεί, χρόνια πια– πότε ξεχνούσε ή μασούσε στίχους, πότε τους έδινε στο κοινό και στους συνεργάτες του.
Στην αντίθετη πλευρά πρέπει να βρισκόταν ο Ravey Davey με τον Doctor Avalance, ο οποίος το διασκέδασε, δείχνοντας ενθουσιασμό και ιδιαίτερη εξωστρέφεια. Έτσι, παρ' όλη τη γενικότερη κατάσταση –που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και θλιβερή, αν αναλογιστούμε και τον κακό ήχο– δεν έλειψαν διόλου το κέφι και η ευφορία. Στην πλειονότητά του, το κοινό συμμετείχε τραγουδώντας ή και κουτσοπηδώντας: ο όποιος θρήνος και η απογοήτευση, εκφράστηκαν αργότερα.
Στον απολογισμό λοιπόν της βραδιάς, δικαιολογούνται όλες περίπου οι εντυπώσεις. Είχαν τα δίκια τους και όσοι έχουν από χρόνια εγκαταλείψει την ελπίδα να δουν καλή συναυλία από τους Sisters Οf Mercy (όποτε και δεν πατούν το πόδι τους σε αυτές), και όσοι παραβρέθηκαν μεν στο Gazi Music Hall μα καλούν το συγκρότημα (εν μέσω κάποιας υστερίας) να αποχωρήσει πια από την ενεργό δράση, αλλά και όσοι περνούν τα γεγονότα μέσω του συναισθηματικού φίλτρου για μια μπάντα που δημιούργησε ένα είδος, άφησε εποχή και έχει συνείδηση της ποιότητάς της, χωρίς να πτοείται.
Μάλλον η τελευταία εκδοχή είναι κι αυτή που επικρατεί, για να τραβιούνται τόσοι άνθρωποι στις εμφανίσεις τους, ξανά και ξανά. H γνώση ότι αντικρίζεις μπρος σου έναν μύθο, πέρα από τον σεβασμό και την αγάπη, προξενεί συχνά και μια σιωπηρή ανοχή για τη φθορά ή την όποια παρακμή του.
{youtube}TyK-f3Jr8ss{/youtube}
