H φετινή συναυλία των And Also The Trees στην πάντα φιλόξενη Death Disco, ήταν καταδικασμένη να πετύχει, φτάνοντας σε ένα εμφατικό sold-out. Το έβλεπες από νωρίς στα πρόσωπα όσων αγωνιούσαν να βγει το συγκρότημα στη σκηνή, στις κινήσεις όσων δεν είχαν τη συνήθη νευρικότητα να κατοχυρώσουν τον χώρο τους έναντι του διπλανού και αυτών που δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πουθενά αλλού στην πόλη εκείνο το βράδυ.
Οι Αμερικανοί Tearful Moon έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό στο «άνοιγμα» της βραδιάς και κέρδισαν την εκτίμηση όλων, όχι μόνο για την ξάστερη ματιά τους στο τι σημαίνει ανεξάρτητη, νεοκυμαντική pop, αλλά και για την επιβλητική παρουσία της Sky Lesco, η οποία –σαν έκπτωτη ιέρεια– αποδείχθηκε σε θέση να απευθυνθεί σε όλους. H φυσική παρουσία της είναι που δίνει ξεχωριστή αξία στο συγκρότημα, ενώ οι κινήσεις της προκρίνουν τα ονειροκοσμικά χρώματα των synths, ειδικά όταν αφήνει τα χέρια της απλωμένα. Οι Tearful Moon διαθέτουν ορμή και μια λοξή, συναισθηματική αγωνία, καθώς και ρυθμούς όμορφους. Θα μπορούσαν να παίξουν μισή ώρα ακόμη, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισης των And Also The Trees, φάνηκε η ιδιαίτερη ικανότητα αυτού του συγκροτήματος να στιλιζάρει τις ενορχηστρώσεις του προκειμένου να περάσει μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα στον ακροατή. Μοιάζει δηλαδή σαν να θέλει να προσφέρει τη συναισθηματική άποψη των τραγουδιών του χωρίς να νοιάζεται αν θα παραμείνει πιστό στο όποιο προβλέψιμο αίσθημα. Γι’ αυτό κι ακούγονται πέρα για πέρα απολαυστικοί στη σκηνή: γιατί είναι τίμιοι σε επίπεδο αυτοέκφρασης.
Οι ερμηνείες του Simon Huw Jones ακούγονται καταδεικτικές και άμεσες, σαν να θέλει να περάσει το κυριολεκτικό, πικρό νόημα του κάθε τραγουδιού. Από το εναρκτήριο "Slow Pulse Boy", μάλιστα, η ατμόσφαιρα στη Death Disco έδεσε ιδανικά. Τα κομμάτια «καθόντουσαν» στα αυτιά του κόσμου, τίποτα βεβιασμένο και τίποτα προσποιητό. Οι δε μουσικοί, με τη δέουσα αυτοσυγκράτηση και αποστασιοποίηση, ανέδειξαν εξαιρετικά τα επιλεγμένα τραγούδια της πολυετούς καριέρας τους, θυμίζοντάς μας ότι έχουμε μπόλικους λόγους να νιώθουμε εσωτερικά συνδεδεμένοι μαζί τους. Τραγούδια με πολλά επίπεδα ανάγνωσης και μία θεατρική αύρα που εξιτάρει το προσωπικό ψυχόδραμα, όπως το "Dialogue", το "Untangled Man", το "Wallpaper Dying" και το "Winter Sea".
Οι γοτθικές αφηγήσεις και το μόνιμο σασπένς στην καρδιά των επιλογών έλαμψαν σε ένα μεστό και πλήρες set, που δεν άφηνε στ’ αλήθεια περιθώριο για παράπονα ή για ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Η παγερή αύρα των στουντιακών δίσκων των And Also The Trees βρήκε λοιπόν τον τρόπο και ανέπνευσε περήφανα, όπως μάλλον θα έκανε ακόμα και στην πιο στενή και μικρή σκηνή του κόσμου. Ίσως γιατί είναι η ψυχή των τραγουδιών τους μεγάλη, ίσως γιατί και οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα είναι ταγμένοι στην εξυπηρέτηση της υψηλής τους αισθητικής. Τους περιμένουμε ξανά του χρόνου, που είναι και η τεσσαρακοστή επέτειος ζωής τους.
{youtube}-u8odRuzyV0{/youtube}
