Ήταν όλοι τους εκεί. Νοσταλγοί των 1990s, ξεχασμένοι ravers, θαμώνες του +Soda και του Umatic οι οποίοι σπάνια πια σχετίζονται με το dancefloor, τηλεοπτικές παρουσίες που θυμήθηκαν τη νιότη τους, διάσημα μοντέλα περασμένων δεκαετιών που επισκέφθηκαν το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας με το μυαλό στις ένδοξες ημέρες του μόντελινγκ και τα ξέφρενα, προ 25ετίας πάρτι, πετυχημένοι 40άρηδες (συν/πλην 5 χρόνια) που άρπαξαν την ευκαιρία να ζήσουν μια βραδιά η οποία θα έφερνε στη θύμησή τους τις σπιτικές μαζώξεις και όσες εξόδους σημάδεψαν τα χρόνια που τους διαμόρφωσαν.
Ναι, η συναυλία των Chemical Brothers ήταν ένα μεγάλο κάλεσμα σε εκείνους που έζησαν, μεγάλωσαν, απέκτησαν τις πρώτες έντονες εμπειρίες/αναμνήσεις από τις αρχές των 1990s μέχρι τα μέσα των '00s. Όσους τουλάχιστον εξ αυτών παραμένουν ενεργοί και δραστήριοι ή (έστω) δήλωσαν πρόθυμοι να τραβηχτούν μέχρι το Ελληνικό για χάρη των σπουδαίων ηλεκτρονικών πιονέρων. Ούτως ή άλλως, το live αποδείχθηκε δική τους υπόθεση, καθώς οι νεότερες ηλικίες αποτέλεσαν ισχνή μειονότητα στο γήπεδο Ξιφασκίας, με την όλη προσέλευση να κρίνεται μάλλον κατώτερη του αναμενόμενου.
Ακόμα και στις πρώτες σειρές, δηλαδή, υπήρχε άνεση χώρου και κινήσεων, ενώ η αίθουσα από τη μέση και πίσω έμεινε άδεια –χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συγκεντρώθηκαν τελικά κάποιες χιλιάδες θεατών, ήδη μάλιστα από το DJ set του touring disc jockey των Chemical Brothers, James Holroyd, ο οποίος διαδέχθηκε στα decks το δίδυμο Pene vs Lukas The 3rd, που είχε ξεκινήσει το ζέσταμα του χώρου λίγο αφότου άνοιξαν οι πόρτες.
Πολλά άλλαξαν βέβαια από την τελευταία εμφάνιση των Βρετανών καλλιτεχνών στα μέρη μας. Τα μαλλιά σε αρκετές κεφαλές είχαν αραιώσει, τα γόνατα δεν είχαν τις ίδιες αντοχές που κάποτε διέθεταν, οι καθημερινές έγνοιες είναι πλέον πολλαπλάσιες. Ένα πράγμα ωστόσο που παρέμεινε αναλλοίωτο, είναι η διάθεση του Tom Rowlands και του Ed Simons να ταρακουνήσουν το στάδιο· και αυτό ακριβώς έκαναν το βράδυ του Σαββάτου, επιβεβαιώνοντας ότι παραμένουν συναυλιακοί δυναμίτες. Η χαλαρή έναρξη με τη διασκευή του Junior Parker στο “Tomorrow Never Knows” έδωσε σύντομα τη θέση της στο “Go”, που έφερε κύμα ενθουσιασμού στο κοινό, το οποίο δειλά-δειλά άρχισε τις πρώτες χορευτικές κινήσεις. Εντωμεταξύ, τα οπτικά εφέ και τα βίντεο που προβάλλονταν στη γιγαντοοθόνη πίσω από τα Χημικά Αδέλφια, αποδείχθηκαν εξαιρετικά. Αποτέλεσαν ιδανικό συμπλήρωμα της συναυλίας, την οποία ανέβασαν ξεκάθαρα επίπεδο με το χιούμορ, την ευρηματικότητα και την καλλιτεχνική τους ματιά.
Εύσημα πηγαίνουν στο ντουέτο από το Μάντσεστερ και για το ότι δεν επιδόθηκε σε μαραθώνιο επιτυχιών με crowd pleasing διαθέσεις, αλλά έχτισε μια setlist ισορροπημένη, με στιγμές από το σύνολο της δισκογραφίας τους και μακριά από δοκιμασμένες συνταγές. Επί 20 λεπτά μετά το “Go”, δηλαδή, ακούστηκαν συνθέσεις τους από τις λιγότερο προβεβλημένες, που δημιούργησαν όμως την αίσθηση ενός χορευτικού ξεφαντώματος και όχι μιας greatest hits εμφάνισης. Ο κόσμος ζεστάθηκε λοιπόν για τα καλά, ο χορός καλά κρατούσε, τα χαμόγελα και οι εκφράσεις ικανοποίησης είχαν ζωγραφιστεί σε όλα τα πρόσωπα, προτού το “Chemical Beats” έρθει και μας θυμήσει πως οι Rowlands & Simons είναι υπεύθυνοι για μερικούς από τους σημαντικότερους dance ύμνους που έχουν ποτέ ηχογραφηθεί.
Το “Swoon” συνέχισε το κεφάτο κλίμα, το “Temptation” των New Order αποτέλεσε ιδανική εισαγωγή για το “Star Guitar” –το οποίο έφερε νέες ιαχές ενθουσιασμού– ενώ το “Hey Boy Hey Girl” προκάλεσε έκρηξη χαράς και ενέργειας, σαν μια ξεχασμένη εφηβική τρέλα που έβγαινε ξανά από την αποθήκη. Στο “Saturate” ήρθε η ώρα να ξεχυθούν δεκάδες τεράστια μπαλόνια προς το κοινό, που θα έπαιζε για αρκετή ώρα με αυτά, ενώ λίγο μετά το “Eleκtrobank” θύμησε ένδοξες εποχές Dig Your Own Hole (1997). Το “Galvanize” συνοδεύτηκε από ηχηρά sing-alongs, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, το “Song To The Siren” μπλέχτηκε ιδανικά με το “Leave Home” και το "Block Rockin' Beats" έστησε διονυσιακό γλέντι με τον μνημειώδη ρυθμό του. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη μας περίμενε κατά τη διάρκεια του encore, καθώς οι δύο Βρετανοί επέλεξαν για κλείσιμο του σόου το μυσταγωγικό “Private Psychedelic Reel”· σε ένα οργιαστικό τελείωμα με οπτικό φόντο εκκλησιαστικές εικόνες, το οποίο άφησε ένα ρίγος συγκίνησης για την εξαιρετική τους φόρμα.
Κάπως έτσι τελείωσε μια συναυλία που ικανοποίησε σε απόλυτο βαθμό, διέψευσε τους πιο καχύποπτους και ενθουσίασε τους ορκισμένους fans. Οι οποίοι μπορεί να μεγάλωσαν και να φέρνουν πλέον μέχρι και σκαμνάκι μαζί τους (και όμως, το είδαμε κι αυτό!), αλλά απέδειξαν πως ακόμα διαθέτουν όρεξη για νύχτες ξεφαντώματος, έστω κι αν ο ρυθμός τους δεν είναι πια εκείνος που κάποτε υπήρξε. Η βραδιά αυτή στο γήπεδο Ξιφασκίας δικαίωσε τον μύθο των Chemical Brothers και επιβεβαίωσε την περίοπτη θέση που κατέχουν στο πάνθεον της χορευτικής μουσικής, 25 χρόνια μετά την εμφάνισή τους στη δισκογραφία.
{youtube}yBwb7O5-hHc{/youtube}
