Πάντα μ' άρεσε να λέω ότι η καλή μουσική είναι η μουσική που σου δημιουργεί εικόνες ή σε πάει κάπου· επίσης, όταν το μπάσο ακούγεται καθαρά, έστω και σαν μπασοκιθάρα. Υπάρχουν νεότεροι που θα μιλήσουνε π.χ. για το grunge σαν ρετροπαρωχημένη κατάσταση και μουσική ξεπερασμένη, με μια διαφορά, παρόλα αυτά: δεν ήταν για εκείνους βίωμα και δεν μπορούν ίσως να καταλάβουν τον κάποιον σεβασμό που τρέφουν οι παλιότεροι σε μερικά πραγματα –εξάλλου ζούμε στην εποχή του μηδενισμού, αλλά αυτό είναι μία διαφορετική κουβέντα.
Όπως και να έχει, τίποτα από αυτά δεν ισχύει στην περίπτωση του Tricky. Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan, παραδέχομαι τη μουσική του, κυρίως γιατί ακούγεται πολύ φρέσκια από το 1995 έως σήμερα, με μία διαφορετική δυναμική κάθε φορά: σαν ένα δημιουργικό χάος ήχων, όπου κάθε φορά ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο, όπως τότε που ξεκίνησαν όλα, στο Μπρίστολ. Εξάλλου ο Tricky, όπως και όλη η «σκηνή» του trip hop, έχει γαλαξιακά περιθώρια πειραματισμού.
Σάββατο βράδυ λοιπόν, στο κατάμεστο Fuzz, με έναν ήχο καταπληκτικό να γεμίζει τον χώρο ήδη από το πρώτο λεπτό. Αρχή με το "You Don't Wanna", να συνειδητοποιείς πόσο διαφορετικά ακούγεται ο Tricky live, σε σύγκριση με τις στούντιο ηχογραφήσεις –κάτι μοναδικό και σπάνιο, έτσι κι αλλιώς. Oι καπνοί αρχίζουν να βγαίνουν, όχι μόνο από τα φοβερά εφέ, μα και από τον παραισθησιογόνο, ταξιδιάρικο ήχο του "Ι Αm Νot Going". Συνέχεια με τα "Νew Stole" και "Αrmour" από το Ununiform και αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν μπορούσες να δεις επί σκηνής όλες τις συνεργασίες που περιλαμβάνει το καινούριο άλμπουμ. Την εικόνα πάντως την έφτιαχνες, ακόμα κι αν πίσω σου υπήρχε φασαρία από κουβεντολόι.
Ακολούθησε το πολύ δυνατό "Parenthesis" από το Adrian Thaws του 2014, σημείο όπου πλέον η μπάντα του Tricky έδειξε πως πατάει πολύ καλά στο σανίδι του Fuzz, όντας ικανή να δονήσει όλο το club με τον χαρακτηριστικό της ήχο. Κατόπιν ακούσαμε το τελευταίο κομμάτι του Ununiform (το οποίο και τιμήθηκε δεόντως), το "When We Die", όπως και τα "Running Wild" και "Dark Days", με μια παρένθεση από "Nothing's Changed", "Here My Dear", "My Palestine Girl".
Κι εκεί που είχες ήδη μπει σε μια ατμόσφαιρα, σε έναν κόσμο χαοτικών εικόνων γεμάτων όρεξη για ζωή, ήρθε το encore της βραδιάς. Σε κλίμα ενθουσιασμού, η μπάντα ξαναβγαίνει στη σκηνή με το "Daughter" και το "Sun Down", συν το "Doll" –μια διασκευή σε Hole με εξαίσια ερμηνεία από τη Marta Zlakowska, η οποία τα πήγε γενικά περίφημα στο πλάι του Tricky. "Overcome" για τη συνέχεια, με το συναίσθημα να χτυπάει κόκκινο και μπλε, και για το κλείσιμο το "Vent": ένας πραγματικός όλεθρος συναισθημάτων, σε μινιμαλιστικό, «βρώμικο» φόντο, με καταπληκτικό ήχο και λυτρωτικές εντάσεις.
Το κοινό σίγουρα ήθελε λίγο παραπάνω χρόνο, καθότι είχε πια ζεσταθεί για τα καλά. Τόσο εγώ, όμως, όσο και η παρέα μου, συμφωνήσαμε ότι ίσως καλύτερα έτσι, γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν κάτι σαν συγκεκριμένο έργο στο μυαλό του Tricky. Ενός από τους λίγους καλλιτέχνες που παίζουν καλύτερα και πιο έντονα τα κομμάτια τους live, παρά στο στούντιο.
{youtube}pl_Qxurm08Q{/youtube}
