Ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, οι προσδοκίες αναφορικά με τις επισκέψεις των Arcturus εξαρτώνται από πάσης φύσης παρελθοντικά βιώματα. Για τον υπογράφοντα, συγκεκριμένα, τίποτα δεν θα ξεπεράσει την πρώτη φορά που επισκέφθηκαν τη Θεσσαλονίκη, για μια σειρά από διαφορετικούς λόγους. Λίγο το ταξίδι με το υπόλοιπο «καραβάνι» που ξεκίνησε από Αθήνα, λίγο το πολύ νεαρότερο της ηλικίας μου, λίγο το γεγονός πως μας επισκέφθηκαν επί εποχής του κολοσσιαίου The Sham Mirrors (2002)... Σημαίνοντα ρόλο έπαιξε φυσικά και ο παράγοντας της έκπληξης, μιας και πολλοί αγνοούσαμε πως πίσω από το μικρόφωνο βρισκόταν τότε ο Øyvind Hægeland των συμπατριωτών τους Spiral Architecht.
Στο pre-show party που διεξήχθη στο Underground Cafe αποφάσισα να μη παραβρεθώ. Η ανυπομονησία να ξαναδώ τους Arcturus ήτο μεγάλη, επέλεξα έτσι να διατηρήσω μια διακριτή απόσταση, προκειμένου να μη πληγεί η όποια μυθοπλασία. Γιατί η αλήθεια είναι πως οι Arcturus απομυθοποιήθηκαν μόλις ξεκίνησαν τα live, μιας και φάνταζαν πλέον μια πιο προσιτή μπάντα, αντί ενός θρύλου άλλοτε αλώβητου. Οι ενσαρκωμένοι εκτελεστές αντικατέστησαν θρηνώδεις ραψωδίες δίχως αρχή και τέλος, ως μέρος ενός κουβαριού που ξετυλιγόταν αέναα μέσα από διαστάσεις καθόλα γαλαξιακές.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Borderline Syndrome, υπό άριστες συνθήκες. Για την ακρίβεια, ο ήχος ήταν άριστος, η μπάντα τέρμα κεφάτη, όπως και ο κόσμος, που αποδείχθηκε προσηλωμένος στο τεχνικό progressive metal τους. Προσωπικά, θεωρώ τη support επιλογή ενός progressive σχήματος εύστοχη, μιας και οι ίδιοι οι Arcturus δεν ανήκουν στα στενά πλαίσια του black metal, ούτε και το υποστήριξαν ποτέ. Αντιθέτως, η όλη ποικιλία στο line-up έδωσε ευχάριστο χρώμα στη βραδιά, με τους openers καλοκουρδισμένους στον ρόλο τους, να επιδίδονται τόσο στο υλικό τους, όσο και στην εύστοχη διασκευή του "Road" των Virus.
Οι Diablery, πάλι, ανήκαν στο πιο symphonic black metal μέρος του event, έστω κι αν η εργατικότητά τους έχει εμβαθύνει περισσότερο σε ritual black metal καταστάσεις. Ξεκινώντας ως μπάντα της κλίμακας του μετρίου, η ποιότητά τους διαρκώς αναβαθμίζεται, με κάθε εμφάνιση ένα σκαλί ανώτερη και την παρουσία τους στο Temple ως την καλύτερη από όσες τους έχω παρακολουθήσει. Μοναδικό μελανό σημείο στάθηκε ο κάπως «μπουκωμένος» ήχος κατά τη διάρκεια του set, έστω κι αν η φλογερή απόδοση των μελών στάθηκε ικανή να τον υπερκεράσει.
Και τώρα, οι Arcturus... Τι να γράψεις για τους Arcturus; Ειδικά όταν η μικρή σκηνή του Temple προκάλεσε εμφατικές εντυπώσεις, μιας και ποτέ δεν τους είχα παρακολουθήσει σε χώρο ανάλογης χωρητικότητας. Εν αντιθέσει με προγενέστερες εμφανίσεις σε μεγαλύτερα κλαμπ ή σε φεστιβάλ του εξωτερικού, οι Νορβηγοί δεν φάνταζαν πια ως μακρινό, άπιαστο όνειρο, αλλά ως μια μπάντα της διπλανής πόρτας –με όλο το κέφι και το μεράκι που κάτι τέτοιο εξυπακούεται. Άλλωστε το ενέπνεε και η ίδια η παρουσία τους, μιας και στη θέση του επιβλητικού Øyvind Hægeland βρίσκεται επί σειρά ετών ο πιο αλλόκοτος Simen "Vortex" Hestnæs. Ένας frontman με στόφα αδαμάντινη, η οποία προσδίδει αύρα ανάλαφρη στο σύνολο, υπό επιταγές που μια μικρή σκηνή δύναται ευκολότερα να υπηρετήσει.
Δεύτερο σημαντικό στοιχείο, το γεγονός πως μας επισκέφθηκαν με δίσκο καλό στις αποσκευές. Κάτι τελείως υποκειμενικό, βέβαια, μιας και αρκετοί προτίμησαν το άχρωμο Sideshow Symphonies (2005), έναντι του πιο ποικιλόμορφου Arcturian (2015). Παρόλα αυτά, όλα τους τα κομμάτια αποδεδειγμένα έδεναν σε μια άρρηκτη συναυλιακή ροή, με στοιχεία της παραγωγής να φέρονται ως κλειδιά στις προτιμήσεις του κοινού. Έστω κι αν θα προτιμούσα περισσότερη ζωντανή εμφάθυνση στα πειραματικά τραγούδια του δίσκου, ουδείς αναιρεί πως ο Vortex άπλωσε εκεί τις πιο εμπνευσμένες φωνητικές γραμμές του.
Η διαφορά με τις προηγούμενες επισκέψεις τους εν Ελλάδι ίσως και να εντοπίζεται εκεί. Επί Sideshow Symphonies, δηλαδή, o Vortex κλήθηκε να συμπληρώσει τον ρόλο κάποιου άλλου, με συγκρίσεις να φαίνονται λογικές, τόσο αναφορικά με τον Kristoffer "Garm" Rygg, όσο και με την πρώτη επίσκεψή τους στη Θεσσαλονίκη. Τώρα πια, όμως, ο Vortex μοιάζει απελευθερωμένος από το παρελθόν, με έναν δίσκο φρέσκο στην παρακαταθήκη του, με σφραγίδα δικαιωματικά ιδιωματική. Δεν συμπληρώνει πλέον τον ρόλο ενός τραγουδιστή, παρά οδηγεί τη «δική του» μπάντα, μέσα από περιπέτειες διαστημικές, ως αστρονόμος ενός αλλόφρονα κόσμου.
Την ίδια εντύπωση φάνηκε να συμμερίστηκε και σημαντική μερίδα του κόσμου που οδήγησε το live σε sold-out. Ανάμεσα δηλαδή σε συζητήσεις, όλοι σχεδόν θεώρησαν πως η επίσκεψή του εντυπώθηκε ανώτερη προγενέστερων εμπειριών. Η μακροσκελής setlist έπαιξε φυσικά σημαίνοντα ρόλο, μιας και σε διάρκεια 1 ώρας και 40 λεπτών οι Arcturus κάλυψαν επαρκώς το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους. Μόνο το Sham Mirrors έμεινε μερικώς αδικημένο, μιας και ως δίσκος έχει συγκροτηθεί περισσότερο κοντά στις δυναμικές του Kristoffer Rygg.
Από εκεί και πέρα, τα παράπονα μπορεί να είναι σχετικά. Άλλος ενδέχεται να αναρωτιέται λ.χ. γιατί δεν έπαιξαν περισσότερα κομμάτια από το Aspera Hiems Symphonia (1996). Άλλος γιατί ο ήχος δεν ήταν καλύτερος, μιας και κυμάνθηκε υπό του μετρίου. Άλλος, πάλι, γιατί η διοργάνωση δεν διεξήχθη σε μεγαλύτερο χώρο, μιας και η ζήτηση αποδείχθηκε εμφανώς μεγαλύτερη της χωρητικότητας του Temple. Όλα όμως διαλύονταν «εκείνη» την ώρα του live, με τον Skoll να οργώνει με τις μπασογραμμές του, τον Hellhammer να σφυροκοπεί τα τύμπανα, τον Knut να πιέζει τις χορδές του και τον Sverd να προσδίδει επικότητα. Και τον Vortex, ένα frontman ακούραστο, να μη σταματά λεπτό να παίζει με το κοινό, με κάθε νέο κομμάτι της setlist να μοιάζει ως βραδιά που δεν ήθελε να τελειώσει.
Έτσι, λοιπόν, όσο κι αν θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι αντικειμενικός με την περίπτωση των Arcturus, παραδέχομαι πως έχουν δώσει αρκετά κατώτερες συναυλίες στο παρελθόν, όπως και έχω επικρίνει τα όποια ψεγάδια τους. Θα κατανοήσω λοιπόν ενδεχόμενα παράπονα για τον ήχο, ο οποίος υποβάθμισε σε σημεία της εκτελέσεις –όπως και κάποιες παραλλαγές, κυρίως στον τομέα των τυμπάνων. Σε μια συναυλία, ωστόσο, ουσιαστικό ρόλο παίζουν και άλλα θέματα, όπως ο παλμός του κοινού, η σύνδεση μεταξύ μπάντας και κόσμου, καθώς και τα συναισθήματα που απομένουν στο πέρας της. Και μιας και, ως συναυλία, ήταν απλά η ανώτερη που μας χάρισαν επί της Vortex περιόδου τους, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα ήμουν ήδη στο τρένο για Θεσσαλονίκη, για να τους παρακολουθήσω για δεύτερη βραδιά σερί.
Setlist:
Evacuation Code Deciphered
Nightmare Heaven
Painting My Horror
Crashland
The Chaos Path
Shipwrecked Frontier Pioneer
The Arcturian Sign
Nocturnal Vision Revisited
Game Over
Hibernation Sickness Complete
Master of Disguise
Alone
Deamonpainter
To Thou Who Dwellest in the Night
Raudt og Svart
Angst
{youtube}E5A4wPtJ8ew{/youtube}
