Μέχρι τώρα, κάθε συναυλιακή επίσκεψη των Wedding Present στη χώρα μας, είχε καταφέρει να προκαλέσει αρκετό θόρυβο. Το συγκρότημα υπήρξε σταθερά αγαπημένο σε όλους όσους παρακολουθούσαν τη βρετανική σκηνή από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η φετινή, 5η επίσκεψή τους, είχε μάλιστα ιδιαίτερη σημασία, καθώς συνέπεσε με την 30η επέτειο του κλασικού πλέον πρώτου τους δίσκου, George Best.
Πολλά λοιπόν από όσα παρουσίασαν οι Wedding Present στο Temple προέρχονταν από το δοξασμένο δισκογραφικό ξεκίνημά τους. Τραγούδια όπως το “A Million Miles", το "Shatner", το “Anyone Can Make Α Mistake", το “Something Αnd Nothing" και φυσικά το "My Favorite Dress", σερβιρίστηκαν εντυπωσιακά στο κοινό, το ένα μετά το άλλο, με παύση ελάχιστων δευτερολέπτων ανάμεσά τους.
Ο David Gedge ήταν οπλισμένος με μπόλικη ενέργεια και έπαιζε το υλικό του με επαγγελματισμό, μα και με μια ιδέα τρυφερότητας. Άλλωστε, είναι το μοναδικό μέλος της αυθεντικής σύνθεσης και θα πρέπει πλέον να αισθάνεται αυτά τα τραγούδια σαν δικά του παιδιά. Είναι δε τόσο αγνή η γοητεία και τόσο ατόφια η δυναμική εκείνων των κομματιών, ώστε θα έκαναν και σήμερα, 30 χρόνια μετά, μια βρετανική pub να φλέγεται από μέσα κι από έξω.
Δυστυχώς, το δικό μας κοινό δεν έδωσε ισχυρό παρών σε τούτη την επίσκεψη του συγκροτήματος. Έτσι, οι γλυκές μελωδίες των Wedding Present ήταν σαν να έσκαγαν στο κενό... Οι ελάχιστοι παρευρισκόμενοι στο Temple ήταν πάντως αφοσιωμένοι στη μουσική κι έδειχναν να κρέμονται απ’ τα χείλη του Gedge, αλλά ο πάγος δεν έσπασε ποτέ και η συναυλία δεν συνέβη με τον τρόπο που θα άξιζε σε μια τόσο ρομαντική επέτειο δίσκου. Ακόμα δηλαδή και όταν η Katharine Wallinger απήυθηνε μια trivia ερώτηση στο κοινό, για την Αθήνα, που είναι η αρχαιότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης, η σιωπηρή αμηχανία δεν βοήθησε τη βραδιά.
Σε κάθε περίπτωση, απ’ το εναρκτήριο “Once More” μέχρι το “Flying Saucer”, οι Wedding Present έπαιξαν άψογα σε κάθε επίπεδο και μας έφεραν στον νου τις πιο αγνές μέρες της ανεξάρτητης βρετανικής ποπ, που γεννήθηκε σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή, όταν η ανάγκη για νεανική αυτοέκφραση και ανέμελη διασκέδαση είχε την πλέον ζωτική σημασία. Αν το καλοσκεφτείς, απ’ το Λονδίνο του 1987 μέχρι την Αθήνα του 2017, δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά.
{youtube}CbkSYM5uuXE{/youtube}
