Η υπόσχεση του μουσικού εγχειρήματος με τίτλο «La La Land - live in concert» ήταν πως η λάμψη του φωταγωγημένου Χόλιγουντ, οι γοητευτικές μελωδίες του score και τα instant classic τραγούδια του δικαίως βραβευμένου με Όσκαρ Justin Hurwitz, θα αποκτήσουν ζωή μπροστά στους θεατές, χάρη σε μια 100μελή, ζωντανή ορχήστρα. Καθώς λοιπόν πήγαινα προς το Gazi Music Hall για να παρακολουθήσω την πρεμιέρα της παράστασης στην Αθήνα, ανυπομονούσα να δω την αναβίωση της κινηματογραφικής λάμψης, να ακούσω τη χλιδάτη jazz και να μοιραστώ άλλο ένα μικρό ραντεβού με τα όνειρα που μας χάρισε η υπέροχη ταινία του σκηνοθέτη Damien Chazelle, για την οποία είχα γράψει εδώ.
Άρχισα να έχω τις πρώτες αμφιβολίες φτάνοντας στο προαύλιο του χώρου, όπου πάνω απ’ την πόρτα έστεκε περήφανα η μαρκίζα της «Ταράτσας Του Φοίβου»: καμία ένδειξη για τη συναυλία της βραδιάς, ούτε καν κάποια αφίσα. Μου έκανε εντύπωση. Πώς μια τόσο ακριβή παραγωγή με μεγάλη ορχήστρα δεν μερίμνησε να στολίσει την είσοδο με τους πρωταγωνιστές ή με ένα από τα αναγνωρίσιμα εικαστικά του φιλμ;
Στην ουσία, η «live in concert» φαντασμαγορία ήταν μια προβολή της ταινίας, με τη ζωντανή ορχήστρα –αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από Έλληνες μουσικούς, τους οποίους συγκέντρωσε και κατηύθυνε ο Αλέξης Πρίφτης– να εκτελεί τα μουσικά κομμάτια σε άριστο συγχρονισμό με τα πλάνα και με τα φωνητικά της γλυκύτατης Emma Stone. Τα μάτια του κόσμου ήταν καρφωμένα στην οθόνη, ενώ η ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του έμπειρου μαέστρου Eric Oschner, έδινε μια ηχητική διάσταση που ξεπερνούσε τις Dolby surround δυνατότητες της πιο καλά εξοπλισμένης αίθουσας. Όσο όμως οι διάλογοι της ταινίας προχωρούσαν το τρυφερό love story στο video wall, η ορχήστρα, η χορωδία και η jazz ensemble περίμεναν το επόμενο κομμάτι του soundtrack ώστε να συμμετάσχουν ξανά, δικαιολογώντας έτσι το στοιχείο του «in concert».
Τα δύο ζητήματα που οφείλουν λοιπόν να τεθούν από πλευράς κριτικής είναι α) ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός τέτοιου σχεδίου, που περιοδεύει στον κόσμο και β) ποιοι είναι αυτοί που τελικά απήλαυσαν τη συγκεκριμένη προσπάθεια;
Για το πρώτο ερώτημα, η θετική ερμηνεία είναι πως η κλασική ψυχαγωγία του Broadway σπάνια εκφράζεται με κινηματογραφικά εργαλεία –οπότε οι εικόνες του La La Land έγιναν πρακτικά μια κάψουλα για να απολαύσουμε την ορχηστρική μουσική ζωντανά. Μια δεύτερη ερμηνεία είναι πως ίσως το πετυχημένο soundtrack δεν είχε τις πωλήσεις που θα άξιζε (σε μια άλλη εποχή θα πουλούσε εκατομμύρια αντίτυπα), οπότε ο συνθέτης βρήκε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το έργο του με έναν ακόμα τρόπο, ώστε να αρμέξει όσο μπορεί τα χρυσοφόρα μουρμουρίσματα που άφησε το "City Of Stars" σε χιλιάδες θεατές. Κλίνω προσωπικά στη δεύτερη ερμηνεία.
Όσο για το ακροατήριο και το ποιους θα άφησε ευχαριστημένους αυτό το θέαμα; Μια απάντηση θα ήταν ανθρώπους που γοητεύτηκαν από το αυτοκαταστροφικό jazz ειδύλλιο της ταινίας και τους αρέσει να ονειρεύονται με κάθε ευκαιρία κάτω από τις γεμάτες φεγγαρόσκονη σκηνές της, όπως εκείνη στο αστεροσκοπείο.
Μια άλλη απάντηση, όμως, θα ήταν πως απευθύνθηκε σε ανθρώπους που δεν θα τους ενδιέφερε ποτέ να παρακολουθήσουν το ρεσιτάλ μια ορχήστρας, δίχως μια pop αναφορά και δίχως την οσκαρική υπόσχεση φαντασμαγορίας. Ότι απευθύνθηκε δηλαδή σε ένα κοινό το οποίο, χωρίς τη συνοδεία επίκαιρων εικόνων για να χαζεύει, δεν θα το ενδιέφερε ποτέ η παράσταση μιας φιλαρμονικής και ποτέ δεν θα απολάμβανε τη ζωντανή jazz αν δεν τους τη σέρβιρε ένας λευκός γόης σαν τον Ryan Gosling –ακόμα και αν τον βλέπουν μόνο σε video wall.
Δυστυχώς κι εδώ, κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή.
{youtube}SM4Oz6-ZQUk{/youtube}
