Είναι αλήθεια, αλλά χρειάζονται και σπουδαίες (like σπουδαίες) ταινίες σαν το La La Land για να μετατρέψουν την ιδέα πίσω από το ρομαντικό απόφθεγμα σε αληθινό συναίσθημα.
Το La La Land είναι ένα θαυματουργό φιλμ, στωικά κατασκευασμένο με βάση τις παραδοσιακές τεχνικές του μιούζικαλ και τη θέρμη των σινεμασκόπ εικόνων. Το σκίρτημα του έρωτα και τα προδομένα όνειρα, μπλέκονται τραγουδιστά, μέσα σε ονειρικές, πολύχρωμες εικόνες που αναδεικνύουν με παρρησία τις αρετές και τη χαζευτική μαγεία του κινηματογράφου. Η ιστορία ενός πιανίστα που θέλει μια μέρα να φτιάξει το δικό του jazz club και μιας ηθοποιού που τρέχει από οντισιόν σε οντισιόν για να βγει από την αφάνεια, λειτουργεί ως πρόσχημα για ένα απόλυτα συγκινητικό, κινηματογραφικό επίτευγμα. Ο σκηνοθέτης Damien Chazelle, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την ταινία του σαν αντίσταση ενάντια στο παρανάλωμα των ψηφιακών εφέ και της αφελούς mainstream ψυχαγωγίας, αλλά κάτι τέτοιο επιτυγχάνει. Η φιλοδοξία του είναι να ανακαλύψει από την αρχή την ηδονή της κινηματογραφίας, να αναδείξει την αξία των αισθήσεων που παράγει η jazz και να μας ωθήσει να αναλογιστούμε μετά από καιρό τις ιαματικές ιδιότητες ενός έξοχα κινηματογραφημένου love story.
Ο Chazelle μετά το indie gem, με τίτλο Whiplash (2014) που σε αρρώσταινε με το το πάθος στο percussion, υπογράφει μια ταινία παλιάς κοπής ως προς την ευαισθησία, με απόλυτα μοντέρνα αισθητική και χορταστική βιρτουοζιτέ. Ο σκηνοθέτης τιθασεύει τα μεθυστικά φώτα και απελευθερώνει ευρυματικά τον χορό σε τέλεια κάδρα. Πραγματικά, μπορείς να απομονώσεις στην τύχη ένα οποιοδήποτε καρέ της ταινίας και να το κορνιζάρεις στο σαλόνι σου. Από το πλούσιο χορευτικό εν μέσω μποτιλιαρίσματος στον αυτοκινητόδρομο της εναρκτήριας σεκάνς, μέχρι το αδιανότητο “what might have been” μοντάζ του φινάλε, που είναι ικανό να φέρνει δάκρυα στα μάτια για ώρες μετά την θέαση.
Με ένα πρωτογενές υλικό που στα χέρια κάποιου άλλου θα μπορούσε να μετατραπεί σε μεταμοντέρνο κλείσιμο του ματιού στην παράδοση του μιούζικαλ ή εξυπνακίστικης αποδόμησης του είδους, η ταινία μας επαναφέρει στην απλότητα των προθέσεων του διαχρονικού σινεμά και όλα μοιάζουν όμορφα (τόσο διαολεμένα όμορφα). Το La La Land είναι μια μεθυστική αποκάλυψη της διαχρονικότητας του σινεμά, ειδιότερα των «boy meets girl» ιστοριών που σου σπάνε σε κομμάτια την καρδιά. Σε κάνει να χάψεις λαίμαργα τις χορογραφίες, να χαθείς στη δεξιοτεχνική συμπύκνωση της δράσης και να βουρκώσεις με βιωμένα αισθήματα: με ένα πρώτο φιλί σε κινηματογράφο, με ένα δειλό μπλέξιμο των δαχτύλων ή με τις αόρατες στιγμές που νιώθεις πως τα πιο όμορφα όνειρα πάνε χαμένα στο χρόνο. Η συγκινησιακή ακρίβεια του «κλασσικού» έχει ανασυσταθεί και απογειώνεται με ακρίβεια στο tempo, προάγοντας τα αγνότερα συναισθήματα. Αυτά που ο ηθοποιός οφείλει να επικοινωνεί με την εκφραστικότητα του σώματος.
Πατώντας με σιγουριά επάνω στη ρολαριστή (σχεδόν hard bop) αίσθηση της αφήγησης, οι δυο πρωταγωνιστές λάμπουν. Από τη μια ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι υπέροχος, ειδικότερα στις σκηνές που επικοινωνεί χιλιάδες λέξεις μέσω των πλήκτρων του πιάνου. Από την άλλη, η Έμα Στόουν είναι χάρμα οφθαλμών, ειδικότερα στις σκηνές που αφήνεται συναισθηματικά στις οντισιόν. Είναι ένα δώρο στην ολότητά του το La La Land. Ένας χορός στα αστέρια. Όσα δεν κατάφεραν ο Σκορσέζε και ο Κόπολα μαζί στο New York New York (1977) και στο One From The Heart (1981) αντίστοιχα, τα κατάφερε ο 30χρονος Damien Chazelle. Κυρίως όμως κατάφερε να ανασύρει τη σκονισμένη συνταγή με τα αυθεντικά καρυκεύματα από τα οποία φτιάχνονται τα γνησιότερα όνειρα, τυλιγμένα σε σελιλόιντ περιτύλιγμα. Και τόσο απλά και γενναιόδωρα, μας τα χαρίζει… Έτσι, για να έχουμε να πορευόμαστε.
{youtube}RV3bmKVNEXs{/youtube}
