Τα live καταμεσής της θερινής περιόδου, αποτελούν ζόρικη περίπτωση. Ποτέ δεν γνωρίζεις πόσος κόσμος έχει αποχωρήσει από την τσιμεντούπολη, μήτε τι ενδιαφέρον υφίσταται σε συνθήκες δυσοίωνες κλιματικά. Αυτή η εποχή επηρρεάζει τη διάθεση του κοινού, τόσο λόγω της ίδιας της ζέστης, όσο και λόγω παλαιότερων αρνητικών εμπειριών. Τα χρόνια βέβαια πέρασαν στο ενδιάμεσο, η οικονομία έπεσε, ενώ λιγόστεψαν και οι περιστάσεις στις οποίες ο κόσμος στοιβαζόταν σαν τα πρόβατα, δίχως υποψία air condition.
Επιπλέον, αν υφίσταται μια ορατή βελτίωση, σίγουρα βρίσκεται στο εκκολαπτόμενο ενδιαφέρον του κοινού για τα opening acts. Έχουμε παρακολουθήσει πολύ σαβούρα τα τελευταία έτη, είναι αλήθεια –αλλά οι καιροί δυσκόλεψαν, όπως είπαμε, οι διοργανωτές αντιλήφθηκαν πως δεν μπορούν να προωθούν για πάντα τα φιλαράκια τους, οπότε οι διακρίσεις άρχισαν να γίνονται πιο στενές, ώστε το κλίμα να είναι πιο ευχάριστο για τον κόσμο. Ως εκ τούτου, για σημαντική μερίδα των παρευρισκομένων στο Gagarin, οι Diviner δεν αποτέλεσαν «support act», παρά μια υποσχόμενη μπάντα, η οποία έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της βραδιάς. Καταμεσής μάλιστα μιας ατμόσφαιρας άκρως θετικής για συμμετοχή και αμέριστη προσήλωση.
Τους Diviner τους απολαύσαμε και στο φετινό Up The Hammers Festival, αν και η βραδιά των Sanctuary άρμοζε καλύτερα στο στυλ τους –και δη στις στιγμές που οι σκηνικές εκφάνσεις των σιδηροδρομικών τους riffs αποκάλυπταν πλούτο US metal επιρροών, σκίζοντας τον αέρα όπως το ψωμί το φρεσκολιωμένο βούτυρο. Γι' αυτό, παρότι τα ένσημα ορισμένων μελών στους InnerWish προσθέτουν πόντους σε αξιολόγηση, ίσως να μην αρμόζει να αναφερθούν εκτενώς. Σίγουρα όχι, πέραν της πρωτοφανούς εμπειρίας και άριστης συγγραφής, στοιχεία που θα χαρακτήριζαν ποικίλους συγγενείς της κατηγορίας τους.
Οι Diviner, κοινώς, στέκονται ως ξεχωριστή περίπτωση, όντας ό,τι θα αποκαλούσαμε στα αγγλικά «a different beast of its own». Και αν υφίσταται ένα και μοναδικό αρνητικό, αυτό θα αφορούσε ορισμένα επιθετικά στιγμιότυπα, τα οποία ενδεχομένως να υπολείπονται καίριων υψίφωνων ξεσπασμάτων. Η μπάντα, ωστόσο, αναπλήρωνε στο σανίδι με τη δεμένη και ασφυκτική παρουσία της, δίνοντας το 110% όσης ενέργειας εμπεριέχει. Σε μια εμφάνιση που εν τέλει φάνταζε περισσότερο ως «δική της» συναυλία, εν συγκρίσει με τη συμμετοχή της στο Up The Hammers 2017.
Σε θέματα ζωτικά για τους headliners, τώρα, η φωνή του Warrel Dane έχει πια καεί, σε ουσιώδη βαθμό. Το παλεύει όμως όσο μπορεί με τα «ψηλά», ενώ τα «νεβερμορικά» φωνητικά του ηχούν καλύτερα εν συγκρίσει με τις τελευταίες συναυλίες των ίδιων των Nevermore. Καθάρισε δηλαδή από την τοξικότητα, έφερε σε μια τάξη τον εαυτό του και ξεπέρασε τις δυνάμεις του στην πρώτη από τις επισκέψεις των επανασυνδεδεμένων Sanctuary (από την οποία το "Die For My Sins" ακόμη αντιλαλεί στα αυτιά μου). Προσπαθεί βέβαια να καλύψει το κενό με χιούμορ κρύο σαν παγετό, αλλά τουλάχιστον το προσπαθεί. Καμία σχέση, δηλαδή, με την εικόνα ενός καλοκουρδισμένου performer, μιας και οι Nevermore τα τελευταία έτη της ύπαρξής τους πορεύονταν στον αυτόματο πιλότο.
Αναφορικά με τους συμπαραστάτες του, ο Lenny Rutledge ήταν εκείνος που ξεχώρισε, φέροντας στο Gagarin την εσάνς της παλαιικής αίγλης των Sanctuary. Αλλά και το νέο υλικό στάθηκε αξιοπρεπώς ζωντανά –αλώβητο σε σύγκριση με έτερες, κατακριτέες επιστροφές δεινοσαύρων. Αν υπάρχει δηλαδή ένα σημείο μελανό, θα αφορούσε το κομμάτι της παραγωγής καθαυτό, μιας και οι συνθέσεις αναπνέουν αρτιότερα συναυλιακά, απ' ότι στη στούντιο μορφή τους. Ιδιαιτέρως όσον αφορά την απόδοση του "The Year The Sun Died", όπου αμυδρά φεγγοβολούσαν αναδρομές, ως ίχνη ατόφια της Into The Mirror Black παρουσίας.
Από την υπόλοιπη setlist, πάλι, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε παράπονο. Από τα "Die For My Sins", "Seasons Of Destruction" και "Future Tense" περάσαμε στα "Battle Angels", "The Mirror Black", "Eden Lies Obscured", "Taste Revenge" και "Soldiers Of Steel": ακούσαμε γενικά έναν σωρό έπη, κατάλληλα αναμεμειγμένα με το νεότερο υλικό τους. Έστω κι αν οι Sanctuary ενδέχεται να απομυθοποιήθηκαν, έπειτα της παρόδου μιας μνημειώδους επίσκεψης, η ανθρώπινη μορφή τους δεν μοιάζει να υπολείπεται σθένους ή να μην ξέρει πώς να επιτύχει μια καλή συναυλιακή ροή. Παρά λοιπόν τα ψεγάδια σε εκτελέσεις, η τρεχούμενη διάρκεια του live δεν σημείωσε κοιλιά, χάριν προφανώς της πολυετούς εμπειρίας του γκρουπ, η οποία μεταφράστηκε σε άκρως καλοζυγισμένη συνέπεια.
Η φωνή, βέβαια, παρέμεινε ένα θέμα, αλλά εξαρτάται και τι προσδοκίες έχει κανείς ερχόμενος να δει τους Sanctuary. Αν περιμένει δηλαδή να ακούσει τον Dane να τραγουδά όπως το 1990, τότε θα απογοητευτεί. Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή επιθυμεί να παρακολουθήσει μια συναυλία ψυχαγωγικού heavy metal, τότε και τη μπύρα του θα υψώσει στον αέρα, αλλά και στο κλίμα της βραδιάς θα μυηθεί. Ο ίδιος ο Dane, άλλωστε, δείχνει ανέλπιστα ανακουφισμένος έπειτα από την καθίζηση μιας μπάντας που άργησε αρκετά να λήξει. Επιλέγει λοιπόν να απολαμβάνει πια το χρόνο του επί σκηνής, δίχως σκιερές μνήμες ή την παραμικρή τάση υπεκφυγής.
{youtube}H5oXhzUgDHs{/youtube}
