Ο κύριος Αμελί στη σκιά της Ακρόπολης, το αρχαίο θέατρο, ο ουρανός και τα άστρα… Έμοιαζε ένα καλό ραντεβού για τις ρομαντικές ψυχές του λεκανοπεδίου, οι οποίες τελικά αποδείχτηκαν πολλές για τη χωρητικότητα του Ηρωδείου, με τα εισιτήρια να έχουν εξαντληθεί προ μηνός. Αναμενόμενο sold-out, θα μου πείτε, αναμενόμενο μάλλον και το χειροκρότημα, καθώς μπορεί ο Yann Tiersen να εμφανίστηκε μόνος και να μην έπαιξε κομμάτια από τις πιο γνωστές του δουλειές, όμως έχει χτίσει ολόκληρη καριέρα στις ρομαντζάδες, οπότε έχει ένα κάποιο know-how.
Αν ρωτάτε εμένα, βέβαια, τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά. Ιδίως από τη μέση και μετά, όταν για κάποιον λόγο ο Tiersen αποφάσισε ότι το πιάνο δεν κάλυπτε τα όσα είχε να μας πει κι άρχισε να τριγυρνάει στο βιολί και σ’ ένα ζευγάρι από παιδικά πιανάκια, η συναυλία πήρε την κάτω βόλτα –κι ούτε το Παρίσι και η Βενετία συνενωμένες δεν θα έσωζαν την κατάσταση. Αρκετοί κι αρκετές έλεγαν αργότερα ότι τα 75 λεπτά της εμφάνισής του ήταν λίγα (λες και οι καλές συναυλίες μετριούνταν ποτέ με το χρονόμετρο)· εγώ αντιθέτως νομίζω ότι ήταν πάρα πολλά, γιατί η ουσία εξαντλήθηκε πολύ νωρίτερα.
Μέχρι τότε, ο Tiersen έμεινε προσηλωμένος στο πιάνο του και η συναυλία είχε τη ροή της. Διότι οι μελωδίες του βρίσκουν συνήθως τον τρόπο για να σε πάρουν μαζί τους ή να δημιουργήσουν, έστω, ένα νοσταλγικό υπόστρωμα για να αφήσεις πάνω του τις δικές σου αφηγήσεις. Έχουν τη γοητεία τους και σε μια πρώτη φάση αυτό αρκεί.
Ενέχουν, βέβαια, και μια ευκολία, γιατί υποπίπτουν πολύ συχνά στη συναισθηματική επίκληση για να κερδίσουν την προσοχή σου, έτσι όπως αποφεύγουν συστηματικά τις αιχμές και τις εκπλήξεις κι έτσι όπως σου δίνουν πάντοτε εκείνο που περιμένεις ν’ ακούσεις, μέχρι τελευταίας νότας. Αυτό το προφανές, στερεί ίσως χώρο από τη λεπτή τέχνη της υπόνοιας και του υπαινιγμού, κάτι που με τη σειρά του στερεί από τη μουσική τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει τη δημιουργική φαντασία –της δικής της και του ακροατή. Είναι όλα εκεί έτοιμα και όπως πρέπει, δηλαδή, σχεδόν απαιτώντας τη συγκίνησή σου.
Κάπως έτσι, ακόμα κι αυτή η προσέγγιση έφτασε στα όριά της. Η μουσική άρχισε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, να χειρίζεται περιορισμένα δομικά μοτίβα για να υποστηρίξει τη δυναμική της. Ξέμεινε από ανάσες κι έβρισκε αέρα στα ήδη ειπωμένα.
Οπότε ορθώς ο Tiersen αποφάσισε ότι έπρεπε κάτι να γίνει. Νομίζω όμως πως διάλεξε λάθος δρόμο. Η λύση βρισκόταν στο πιάνο του, όμως εκείνος την αναζήτησε κάνοντας κύκλους στις τρεις θέσεις: πιάνο, βιολί και παιδικά πιανάκια. Η μουσική έχασε έτσι τον ειρμό της και την ικανότητά της να αναπτύσσεται, ενώ τα θέματα έμπαιναν κατευθείαν στο ψητό, γίνονταν αντικείμενο άμεσης κατανάλωσης. Πριν προλάβεις δηλαδή να καταλάβεις ένα από δαύτα, εκείνο βρισκόταν ήδη στο κρεσέντο του, μια ξοδεμένη ενέργεια χωρίς κανέναν σκοπό και χωρίς καμία κατεύθυνση, πλην ίσως της τάσης προς τον εντυπωσιασμό και τα εύκολα χειροκροτήματα. Και όσες καλές στιγμές βρέθηκαν στο ενδιάμεσο, χάθηκαν μέσα στη γενική σύγχυση.
Κρίμα, γιατί η αρχή της συναυλίας άξιζε ένα καλύτερο φινάλε.
{youtube}xe5ITv4SY2Q{/youtube}
