Θα πίστευε κανείς ότι η προσμονή για το ξεχωριστό underground συγκρότημα θα προσέλκυε μεγαλύτερο κοινό απ’ αυτό που τελικά βρέθηκε στο Six d.o.g.s. Όχι πως δεν υπήρξε ζεστή ατμόσφαιρα, όμως το συγκεκριμένο live θα μπορούσε πραγματικά να απογειωθεί σε έναν sold-out χώρο.
Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, πάντως, ήρθε πιο νωρίς. Δεν γνώριζα την ύπαρξη των Pale Oaks πριν ανέβουν στη σκηνή για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Αυτοί, όμως, σαν opening act που σέβεται τον εαυτό του, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Οι Pale Oaks δεν αισθάνθηκαν καλεσμένοι στο πάρτι κάποιου άλλου κι έτσι έπαιξαν με πάθος, σαν να απευθύνονται στο ξέφρενο κοινό ενός μεγάλου φεστιβάλ. Το κουαρτέτο δεν κρύβει τις επιρροές του: δόξα και τιμή στο αμερικάνικο ροκ της δεκαετίας του 1990 και στον alternative/κολλεγιακό ήχο που κυριάρχησε στις ορφανές από νέους grunge ήρωες playlists των αμερικάνικων ραδιοφώνων μετά το millennium. Σπάνια ένα support σε στέλνει να ακούσεις τη μουσική του, μα οι Pale Oaks το κατάφεραν χάρη στο αλάνθαστο set τους στο Six d.o.g.s. Ο άψογος ρυθμός και η δύναμη των τραγουδιών τους, μαρτυρούν ότι, με αρκετή δουλειά, αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να γίνουν οι δικοί μας Foo Fighters.
Ανάλογη όρεξη και πάθος είχαν και οι Chap. Η παράξενη ιδιοσυγκρασία τους συγκροτήματος τo διατηρεί ζωντανό και κουβαλάει τη φήμη του εδώ και κάμποσο πια καιρό. «Έχουμε να παίξουμε στην Αθήνα 9 χρόνια και πολλά έχουν αλλάξει από τότε στον κόσμο» μας είπε o Johannes von Weizsäcker, εξηγώντας έτσι την πολιτικοποιημένη τους στροφή.
Ωστόσο, η μετα-ειρωνεία του γκρουπ, οι αυτοσχεδιασμοί και ο συνειρμικός χαβαλές που αποδομεί τις νόρμες του ροκ (όλα δηλαδή όσα δίνουν βροντερό παρών στα άλμπουμ τους), δεν κατάφεραν απόλυτα να βγουν στην επιφάνεια, παρόλο που η εμφάνισή τους κρίνεται συνολικά αξιοπρεπής. Χειρίστηκαν μάλιστα με αφοπλιστική αμηχανία το σπάσιμο μιας χορδής στο μπάσο του Πάνου Γκίκα, ο οποίος υπήρξε θυμίζουμε ιδρυτικό μέλος και των εγχώριων Raining Pleasure. Τα κομμάτια του πρόσφατου δίσκου The Show Must Go (2015) κυριάρχησαν στην ψυχεδελο-πανκ set list που μας παρουσίασαν, ενώ οι αναθυμιάσεις από την ιστορία των B-52’s ή και των Devo άφησαν μια αίσθηση ικανοποίησης σε όλους.
Ίσως οι επαναλαμβανόμενοι πρόλογοι για το πόσο πολιτικά θα είναι τα τραγούδια τους («θα ακούσουμε ένα πολιτικό κομμάτι για την οικονομία», «θα ακούσουμε ένα πολιτικό κομμάτι για την κοινωνία που λέγεται "Society"») να ήταν αχρείαστοι –άλλωστε τα πολιτικά τραγούδια μιλούν μόνα τους και δεν θέλουν συστάσεις ως τέτοια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η φιλοσοφική στάση των Chap είναι πως το rock δεν μπορεί και δεν θα καταφέρει ποτέ να αλλάξει τον κόσμο.
Η εναλλακτική κοινότητα απουσίασε από το live ενός συγκροτήματος που έχει αγαπήσει και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για κάτι πραγματικά εκρηκτικό. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η «ειρωνική» επιμειξία του kraut με τον punk ηλεκτρισμό με λίγο από pop λυρισμό, ήταν απολαυστική.
{youtube}8SDFPWenGfk{/youtube}
