Καυτός ο ήλιος στην Πλατεία Νερού το απόγευμα της Παρασκευής, με τον κόσμο να προσέρχεται χαλαρά κι άλλους να συζητούν με τους promoters φραπέ στον χώρο, ενώ άλλοι διαγωνίζονταν έξαλλα στο ελληνικότατο άθλημα του ...beer pong. Σε αυτό το σκηνικό έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα του φετινού Release Athens η «δική μας» Etten, κατά κόσμον Ελένη Τζαβάρα.
Η Εtten έπαιξε για ελάχιστο χρόνο (20 μόλις λεπτά), κάτι που σχολίασε μάλιστα χιουμοριστικά και η ίδια. Κατάφερε πάντως κι έδωσε έναν χορευτικό, ηλεκτρονικό παλμό στην αρχή του φεστιβάλ. Στα highlights της εμφάνισής της προσμετρώνται στιγμές φωνητικών με πολύ αέρα στην εκπνοή και χαμηλότερους τόνους, ενώ στα αρνητικά στίχοι σαν και το «I’ve got the legs to take me everywhere, you’ve got lake that take you nowhere».
Τη σκυτάλη ανέλαβαν κατόπιν οι Rattler Proxy (Μάκης Παπασημακόπουλος & Λουκάς Σαββίδης), στην πιο «σκοτεινή» εμφάνιση του line-up της 1ης μέρας. Οι εσωτερικές εκτελέσεις του Παπασημακόπουλου (όπως και το διαρκές ζοχάδιασμα που έβγαζε μανιωδώς στο καλώδιο του μικροφώνου) έδεσαν τέλεια με την ηλεκτρονική δουλειά του Σαββίδη, χαρίζοντάς μας πολύ καλές στιγμές, οι οποίες θα μπορούσαν να λάμψουν περισότερο σε ένα διαφορετικό σκηνικό απ' το σχεδόν μεσημεριανό stage της Πλατείας Νερού.
Το τελευταίο εγχώριο όνομα για την 1η ημέρα ήταν ο Larry Gus και η ιδιότυπη «διαταραχή» του. Η εξαιρετική εμφάνιση του εκ Βεροίας ορμώμενου Παναγιώτη Μελίδη, έδωσε τον πρώτο τόνο ιδιοφυίας στο φετινό φεστιβάλ. Οι μανιώδεις λούπες, η (αν)ισορροπία τάξης και χάους στον ήχο, ο ξέφρενος χορός με τα εμμονικά μοτίβα που άπτονται του αυτιστικού φάσματος, οι ιστορίες για το ...χέσιμο σε δημόσιες τουαλέτες και οι έξαλλες κούρσες ταχύτητας πίσω και μπροστά από τη σκηνή, κατάφεραν να κρατήσουν τα μάτια στη σκηνή, τουλάχιστον από πηγαίο ενδιαφέρον και shock value, αν όχι από την πολύ καλή ηλεκτρονική μουσική του Larry Gus. Tribal afrobeat στιγμές συνοδεύουν το μείγμα των αγγλικών και των ελληνικών και αναπολογητικά ποπ γραμμές σπάνε από τις ADHD λούπες και layers του καλλιτέχνη, δημιουργώντας ένα κράμα το οποίο σε προκαλεί να του δώσεις την αμέριστη προσοχή σου.
Με τον χώρο της Πλατείας Νερού να γεμίζει επιτέλους από κόσμο (γύρω στις 6.000, όπως υπολογίστηκε και σε άλλα μέσα), ανέβηκαν στη σκηνή οι Moderat. Η μεταμινιμαλιστική ηλεκτρονική μουσική του βερολινέζικου σχήματος διέβη πολλά μουσικά κατώφλια μέχρι το πέρας του set τους: από τη «γύμνια» του James Blake και τις αέρινες ποιότητες του Burial, από τις αναπολογητικά πιασάρικες μελωδικές γραμμές των xx, μέχρι ξεκάθαρες techno αναφορές, έκαναν πολλά κορμιά στην Πλατεία Νερού να κουνηθούν. Σε κομμάτια δε σαν το “Rusty Nails”, ο κόσμος ενωνόταν σε μία συμπαγή, αυτοκινούμενη μάζα, έρμαιο των beats που εξαπολύονταν από τη σκηνή του Release Athens.
Τo εξαιρετικό video art, εντωμεταξύ, το οποίο συνόδευσε την εμφάνιση των Γερμανών, ξεκίνησε από κάτι κοντά σε μινιμαλιστικό Yoann Lemoine και κατέληξε σε αόριστη γεωμετρία, δίνοντας ένα πολύ καλό οπτικό χαλί για τους ήχους. Η αρχή με τα χέρια του “Ghostmοther” και του “A New Error”, «πλέχθηκε» με τις πυραμίδες του “Running” και όλο αυτό συνοδεύτηκε από ένα μαγευτικό light show, που πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας των Moderat. Το set τους πέρασε από τα προαναφερθέντα fan favourites σε κομμάτια όπως το “Eating Hooks” και το “Reminder και κατέληξε στο σόλο των Modeselektor “Milk”, στο “Bad KIngdom” και στο καταλληλότερο κλείσιμο για μία τόσο ανεβαστική εμφάνιση –το “Intruder”.
Κατά τις 23.00, κατόπιν, συνεπέστατοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό και καλογυαλισμένοι, ανέβηκαν στη σκηνή οι Röyksopp. Το σχήμα από τη Νορβηγία αποτελεί, αν μη τι άλλο, ένα πολύ προσεγμένο και εντυπωσιακό θέαμα. Τα καλοδουλεμένα και εντυπωσιακά φώτα, η επιβλητική παρουσία της Jonna Lee (και του ανεμιστήρα της), αλλά και οι γνωστότατες μελωδίες των Sveine Berge & Torbjørn Brundtland, συνετέλεσαν για να μας δώσουν ένα αρτιότατο σόου, αν όχι λίγο «κλινικό».
Το set τους κύλησε από το εκρηκτικό “Monument” μέχρι το encore με τα “Ι Had This Thing” και “Do It Again”, με ενδιάμεσες στάσεις σε κομμάτια όπως το “What Else Is There” και το "Running To The Sea". Στην εμπροσθοφυλακή, η Jonna Lee με τον Jamie Irrepressible ερμήνευαν με επαγγελματισμό και τρόπο καλολαδωμένο, αν και κάπως αχυρένιο σε στιγμές.
Ο εξαιρετικός ήχος κατάφερε να κοινωνήσει τη μουσική των Röyskopp με άριστο τρόπο στον συναυλιακό χώρο και να φτάσει καθαρός να δονήσει μέχρι και τα πιο απομακρυσμένα σώματα. Ακόμα κι έτσι, όμως, το ελληνικό κοινό φάνηκε ότι έφτασε μεν μέχρι την Πλατεία Νερού για να τους ακούσει, χωρίς όμως να αφεθεί και πλήρως στα beats τους: έλειψε δηλαδή η συλλογική διάθεση για ξέφρενο χορό, εκείνη που ήταν τόσο πρόδηλη λίγο πριν στην εμφάνιση των Moderat. Παρόλαυτα, έγινε σαφές πως ένα όνομα σαν και των Röyskopp μπορεί –στη χειρότερη των περιπτώσεων– να δώσει μία απλά καλή εμφάνιση.
{youtube}FGJ_l_p-co0{/youtube}
