Πρόσφατα διάβαζα (εδώ) ένα άρθρο για τα συγκροτήματα που έχουν έρθει τις περισσότερες φορές στην Ελλάδα. Κοίταζες τα νούμερα και έβλεπες ότι υπάρχουν συγκροτήματα που έχουν παίξει περίπου 30 συναυλίες στη χώρα μας. Τα τελευταία δε 30 χρόνια είναι ελάχιστα τα γκρουπ που δεν έχουν περάσει για συναυλία από τα μέρη μας. Εάν λοιπόν (μέχρι πρόσφατα) έκανες γκάλοπ και ρωτούσες ποιο από όσα δεν έχουν κάνει συναυλία εδώ θα ήθελες να δεις, ανάμεσα στις απαντήσεις θα υπήρχαν και οι Ministry.
Έχοντας μείνει στη διάλυση του 2013, μετά τον θάνατο του επί χρόνια κιθαρίστα τους Mike Scaccia –συν τα προσωπικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Al Jourgensen– τους είχα αφήσει, σε σημείο που σχεδόν δεν πήρα χαμπάρι την επανένωση του 2016. Η ανακοίνωση έτσι του πρώτου τους ερχομού στην Ελλάδα ήταν μία απρόσμενη όσο και ευχάριστη έκπληξη: πρέπει να έχουν περάσει χρόνια που να ανυπομονώ τόσο πολύ για μια συναυλία. Η συγκεκριμένη, μάλιστα, θα αποτελούσε ξεκίνημα μιας ολόκληρης περιοδείας, καθώς μέχρι στιγμής οι Ministry έχουν παίξει μόνο σε ένα φεστιβάλ στην Αμερική, λίγες μέρες πριν τους δούμε εμείς.
Θα είναι σε καλή κατάσταση ο Al Jourgensen; Θα είναι αρπαχτή; Θα παίξουν πολλά τραγούδια; Θα αξίζει να τους δούμε; Θα έχει κόσμο; Να μερικά από τα ερωτήματα που είχε ο περισσότερος κόσμος πριν την έλευσή του στο Piraeus 117 Academy. Κι όσο διαβάζαμε –ανήμερα πια της συναυλίας– ότι στο soundcheck «μαμάνε», τόσο περισσότερο περιμέναμε να φτάσει η ώρα να τους δούμε.
Σωστά βέβαια έγραψε γνωστός DJ/promoter ότι το μουσικό υποείδος στο οποίο εντάσσονται οι Ministry ποτέ δεν έγινε δημοφιλές στην Ελλάδα (ούτε καν στα 1990s), οπότε δεν περίμενε κοσμοσυρροή. Πράγματι, μπαίνοντας στο Piraeus 117 Academy, έβλεπες ότι η είσοδος προς τον εξώστη ήταν κλειστή –κάτι που αμέσως έδινε μια εκτίμηση για το πόσος κόσμος αναμενόταν. Εν τέλει, πρέπει να ήταν από τις ελάχιστες συναυλίες των τελευταίων χρόνων στις οποίες δεν είδα σχεδόν καθόλου πιτσιρικαρία: οι περίπου 1200 θεατές πρέπει να ήταν ηλικίας 35+, είχαν δε έρθει για να θυμηθούν τα πρώιμα 1990s, τότε που είχε κυκλοφορήσει και το ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ (πιο γνωστό ως Psalm 69: The Way To Succeed And The Way To Suck Eggs), με το single “Ν.W.O” να παίζεται κατά κόρον, τόσο στο MTV, όσο και σε κάθε rock bar της πόλης μας.
Στις 22:00, όλα ήταν έτοιμα. Kαι με τις πρώτες νότες του “Psalm 69”, έβλεπες ότι ο Al Jourgensen βρίσκεται στη σκηνή και φαίνεται σε «νορμάλ» κατάσταση, ότι ο ήχος «γαμάει και δέρνει» και ότι τα visuals πίσω από τα ντραμς σε έβαζαν στο κλίμα κάθε τραγουδιού, με την οικογένεια Μπους να έχει ασφαλώς την τιμητική της. Με την ανακοίνωση άλλωστε της επανασύνδεσης των Ministry είχαμε και την είδηση για την κυκλοφορία νέου άλμπουμ (κάποια στιγμή το 2017) με το όνομα AmeriKKKant. Αλλά κι ένα μικρό ψεματάκι του Jourgensen, ότι θα παίξουν για πρώτη φορά ένα νέο τραγούδι από αυτό –το είχαν παίξει για πρώτη φορά στην Αμερική μερικές μέρες πριν· είχε τίτλο “Antifa” και δεν πείραξε κανέναν.
Σε αυτό το τραγούδι (και μάλλον γενικότερα στο AmeriKKKant) πηγή έμπνευσης του Jourgensen φαίνεται να είναι ο Ντόναλντ Τραμπ –σίγουρα θα έχει πολλά να καυτηριάσει ο ηγέτης των Ministry σχετικά με τις ενέργειες του νέου προέδρου των Η.Π.Α. Το “Supermanic Soul” είχαν να το παίξουν από το 2003, σημάδι ότι δεν αντιμετωπίζουν την περιοδεία ως αρπαχτή, ενώ από το “Rio Grande Blood” και για τα υπόλοιπα 2-3 τραγούδια, νόμιζες ότι βρισκόσουν σε συναυλία των Slayer, καθώς οι κιθάρες των Sin Quirin & Cesar Soto θύμιζαν τον ήχο thrash συγκροτημάτων. Ο δε Jourgensen ήταν πράγματι κάτι παραπάνω από «νορμάλ» (για τα δεδομένα του). Μας ευχαρίστησε μάλιστα αρκετές φορές, προλόγιζε τα τραγούδια και εάν καμιά φορά υπήρχαν και μερικά playback, δεν μας πείραζε· αρκεί που τον βλέπαμε.
Μετά την ομοβροντία των thrash κομματιών ήρθαν και τα πιο industrial, με τον ήχο να παραμένει πεντακάθαρος. Κι έπειτα, η ώρα που όλοι περιμέναμε: “N.W.O” και μπροστά ο κόσμος να ξεφεύγει τελείως, πριν έρθει στο καπάκι ο έτερος ύμνος “Just One Fix”. Με το “Thieves”, έχοντας πια περίπου 80 λεπτά επί σκηνής, οι Ministry μας αποχαιρέτησαν. Μέσα μου ένιωθα ήδη «γεμάτος» από αυτό που είχα δει, σε σημείο να μην με νοιάζει εάν θα έχει ή όχι encore. Μερικοί οπαδοί είχαν μάλιστα πάρει τον δρόμο προς την έξοδο όταν οι Ministry ξαναγύρισαν, έχοντας κρατήσει επιλογές αποκλειστικά γι' αυτούς και όχι για το κοινό. Οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, δηλαδή, θα κρατούσε τα 3 γνωστότερα τραγούδια του για το encore. Όμως οι Ministry βγήκαν παίζοντας το “Fifth Pig”, ακολούθως το “So What” κι έκλεισαν με το “Khyber Pass”, με τον Al Jourgensen να αποχωρεί πρώτος προς τα καμαρίνια, κι έπειτα να τον ακολουθούν, ένας-ένας, οι υπόλοιποι.
Η συναυλία των Ministry κάλυψε λοιπόν και με το παραπάνω τα αρχικά ερωτήματα (που ήταν και δικά μου). Χορταστική setlist, 100 λεπτά διάρκεια –όταν νεότερα συγκροτήματα παίζουν, από άποψη(!), αρκετά λιγότερο– και μοναδική ευκαιρία να δούμε ζωντανά έναν από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες των τελευταίων 30 χρόνων. Νομίζω ότι η λέξη που περιγράφει τη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο είναι «καταιγιστική», σίγουρα δε πρόκειται για μια συναυλία που, όσοι παρευρεθήκαμε, θα κρατήσουμε χαραγμένη στη μνήμη μας.
Setlist
Psalm 69
PermaWar
Punch in the Face
Antifa
Supermanic Soul
Rio Grande Blood
Señor Peligro
LiesLiesLies
Let's Go
Waiting
Worthless
Bad Blood
N.W.O.
Just One Fix
Thieves
------------------------
Filth Pig
So What
Khyber Pass
{youtube}0Snpv2gjOek{/youtube}
