Η 2η μέρα του Up The Hammers ξεκίνησε με δύσκολο ξύπνημα, απρόοπτα πολλά, όπως και κούραση από το σφυροκόπημα της 1ης μακροσκελούς ημέρας.
Οι περισσότεροι, βέβαια, γνωρίζετε πως προσπαθώ πάντα να παρακολουθήσω όλα τα opening acts, αλλά μιας και η ζωή έρχεται σφήνα ενδιάμεσα, δεν κατάφερα παρά να φθάσω στο Gagarin λίγο πριν τη λήξη των Γερμανών Blizzen (οι οποίοι δυστυχώς ανήκαν στα ονόματα τα οποία ήθελα προσωπικά να παρακολουθήσω), έχοντας ολότελα χάσει το set των Lord Vigo, που άνοιξαν το event.
Παρότι ανήκω στους ακροατές που αποστρέφονται την αισθητική του ιταλικού epic/heavy φάσματος, οφείλω επίσης να ομολογήσω πως η απόδοση των Holy Martyr έλαμψε αψεγάδιαστη. Καλοπροβαρισμένοι, μα και σφυρηλατημένοι στις αρχέγονες μάχες που κοσμούν τον λυρισμό της δισκογραφίας τους, ενέπνευσαν ουκ ολίγες φορές το χειροκρότημα κατά μήκος και πλάτος της αρένας. Η δε στάση τους φάνταζε τόσο προσιτή όσο και επικοινωνιακή, σε σημείο που αισθανόσουν πως παρακολουθείς μέλη μιας οικογένειας, παρά μια συμβατική heavy metal μπάντα. Ενδεχομένως, στο θετικό των εντυπώσεων να έπαιξε ρόλο και ότι η μουσική τους δεν ακολουθεί απαραίτητα τις κλασικές πεπατημένες της ιταλικής σκηνής, με αποτέλεσμα τα όποια θετικά να υπερκεράσουν αντιξοότητες εν συγκρίσει.
Οι Thrust αποτέλεσαν την πιο αδιάφορη μπάντα της 2ης ημέρας, έστω και αν (για να είμαι ειλικρινής) δεν φάνταζαν λίγοι εκείνοι που απήλαυσαν το σύνολο της εμφάνισής τους. Δίχως οι εκτελέσεις τους να είναι κακές ή ανήλιαγα ανεπαρκείς, ως μονάδα δεν ήχησαν εξίσου καλοπροβαρισμένοι με το υπόλοιπο line-up, μήτε και ο ήχος τους έλαμψε διαυγής με ανάλογη χαρακτηριστική φρεσκάδα. Το δε νέο υλικό που παρουσίασαν φάνταζε κατώτερο των περιστάσεων, σε σημείο τέτοιο, ώστε συχνά-πυκνά δεν αντιπαλευόταν η αυξανόμενη σωματική κούραση.
Οι Mythra, σε αντιδιαστολή, αποδείχθηκαν ό,τι πιο αντίθετο. Ίσως επειδή ο ήχος κατά τη διάρκεια της setlist ήταν πολύ ευκρινέστερος, μα και τα riffs του νέου υλικού πιασάρικα όσο ποτέ. Το δε κιθαριστικό δίδυμο των John Roach & Alex Perry έμοιαζε πλήρως συντονισμένο, ωσάν δίδυμος κεραυνός, σμιλευμένος από αληθινούς axemen, οι οποίοι ροκάρουν με την ίδια αμείωτη ενέργεια επί σκηνής. Το σανίδι, άλλωστε, αποτελεί ένα πείραμα επικίνδυνο, αγκάθι στα πλευρά κάθε obscure cult περιηγητή. Αντιστρόφως με τους Tyrant της 1ης ημέρας, οι οποίοι δεν άντεξαν δευτερόλεπτο (δείτε εδώ), οι Mythra κέρδισαν κάθε εντύπωση, φαντάζοντας ως «ομάδα» που επενδύει στη χημεία καθαυτή.
Οι InnerWish, από την πλευρά τους, επιτέλεσαν άριστα το έργο τους, έστω και αν ορισμένες απορίες «έκαιγαν» ανά στιγμιότυπα της setlist. «Γιατί αυτή η μπάντα να παίξει μετά τους Mythra;», αναρωτήθηκε τυχαίος παρευρισκόμενος, μη αποδεχόμενος σε όμοια επίπεδα την εργατικότητα ή όποιο πιθανό προτέρημα σε αναλύσεις. Η αλήθεια όμως είναι πως οι InnerWish παρέμειναν αλώβητοι ακόμη και στις πιο πέτρινες εποχές τους, όντας πιο πεισματάρηδες από τον Διάβολο και πιο υπομονετικοί και από ναυτικό σε κατάρτι. Παρά τις σταδιακές αλλαγές στη σύνθεσή τους, πλαισιώνονταν ανέκαθεν από άξιους μουσικούς, προσέχοντας και κυκλοφορώντας καθόλα ποιοτικούς δίσκους. Όπως σε κάθε τους εμφάνιση, λοιπόν, η ενέργεια που ενέπνευσαν στο Gagarin επ' ουδενί αμφισβητείται, όπως και ότι η παρουσία αποδείχθηκε λίαν ικανή να κερδίσει τις εντυπώσεις ακόμη και φύσης ανάλογα σκεπτικής.
Δίχως υπερβολές ή τυχόν υποκειμενικές μυθοποιήσεις, οι Cirith Ungol ήλθαν, είδαν και παρέδωσαν ένα από τα καλύτερα «black metal live» στα κατάστοιχα της μνήμης του υποφαινόμενου. Η αλήθεια άλλωστε είναι πως η όλη αισθητική τους κατέληγε ζωντανά ακόμη πιο σκοτεινή –και επική– εν συγκρίσει με ποικίλους συναδέλφους του σατανικού βασιλείου. «Μα οι Cirith Ungol δεν καταπιάνονταν ποτέ με αντιθρησκευτικά θέματα» αναφώνησαν κάποιοι μόλις το άκουσαν, ωσάν ό,τι έχει ανάποδο σταυρό είναι και black metal ταυτόχρονα (και το αντίστροφο). Μα φυσικά υπήρξαν μπάντες όπως οι Burzum (από τις απαρχές του ιδιώματος, μάλιστα) να απασχολούν τις σκέψεις τους με φαντασιακή λογοτεχνία· ή περιπτώσεις δίχως κλασικότροπα black metal φωνητικά στη μουσική τους (βλ. Root και Mercyful Fate).
Ξέρω βέβαια πως είμαι άνθρωπος αιρετικός, κολλημένος σε δεκαετίες όταν τις ταυτότητες των γκρουπ δεν όριζαν γραφείς και δισκοκριτικοί. Διότι οι ίδιοι οι Cirith Ungol έχουν τονίσει πως σκοπός τους ήταν να παίξουν το πιο βαρύ και αντισυμβατικό metal που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος. Και γι' αυτό ήταν τόσο ξεχωριστοί: σφυρηλατούσαν τις επιρροές τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Πάντρεψαν το heavy metal με το σκοτάδι, μα και την ανορθόδοξη λογική με άκρατη μουσικότητα. Και δίδαξαν πως, μερικές φορές, είναι φρόνιμο να κάνεις λάθη, διότι οι ατέλειες συχνά πυροδοτούν, παρά εξανεμίζουν την ποιότητα των ιδεών καθαυτών. Και όπως ελπίζαμε ενδόμυχα, επέδειξαν ατόφιο underground attitude, καθώς λάτρεψαν τους οπαδούς τους (ενδεχομένως περισσότερο απ' όσο λατρεύτηκαν), αναγεννώντας έτσι μια ατμόσφαιρα ασύγκριτα μαχητική.
Η αλήθεια είναι λοιπόν πως οι ίδιοι οι Cirith Ungol έμοιαζαν διάτρητα αναγεννημένοι, όπως και πιο σκοτεινοί εν συγκρίσει με τους δίσκους τους. Αλλά όσα περιγράφω αναπαράγονταν επίσης με άπλετη μουσικότητα, ακόμη πιο ενισχυμένα μάλιστα. Η σκοτεινή επικότητά τους αποτελεί περγαμηνή γραμμένη να ξετυλίγεται ζωντανά, με τη χείρα υψωμένη και τη μπύρα να διαρρέει σε κάθε γηπεδική ιαχή. Φάνταζαν αλήθεια ισχυροί ως heavy metal πολέμαρχοι, μα και επικοί σαν τον πιο τρελό τροβαδούρο. Όπως και η φωνή του Tim Baker φάνταζε ανέλπιστα αειθαλής, μα και επικίνδυνα ζωτική, ανασταίνοντας μνήμες του παρελθόντος, ωσάν άλλος Βασιλεύς των Νεκρών.
{youtube}eqvXpXuCxlc{/youtube}
«For as he ruled in life, he rules in death» ανέφεραν οι Cirith Ungol, κάτι που μοιάζει πέρα για πέρα ακριβές. Διότι η επιστροφή τους αυτή τους μετέθεσε στον συναυλιακό θρόνο, ενώπιον μάλιστα ενός αυλικού, εκστασιαμένου κοινού. Δεν είναι κρυφό πως η επικύρωση της επιστροφής τους ήταν εκείνη που προσέλκυσε περισσότερους ξένους επισκέπτες από ποτέ στο φετινό Up The Hammers, με αποτέλεσμα η αρένα να συγκροτείται σφιχτά ως μια γροθιά και κραυγή ενωμένες. Αλλά και η ατμόσφαιρα στο Gagarin αποτέλεσε στοιχείο που ώθησε τη μπάντα, μιας και δεν σημειώθηκε ουδεμία κοιλιά της setlist –ούτε στις πιο αμυδρές υποψίες.
{youtube}tjPmreDKNyo{/youtube}
Τέλος, το να αναφέρω πως οι Greg Lindstrom, Robert Garven & Jim Barraza παρέδωσαν πνεύμα σαν αληθινοί στρατιώτες του heavy metal (εκεί που νεότεροι ακόλουθοι δεν τιμούν ούτε στο 1/10 τη φανέλα), νομίζω φαντάζει περιττό. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που βλέπουμε παππούδια να εξοντώνουν ανάλογες μπάντες, τόσο με την εμπειρία και το κύρος, όσο και με την άσπιλη δισκογραφία τους. Και μιας και οι Cirith Ungol κυκλοφόρησαν αποκλειστικά καλούς δίσκους στην ιστορία τους (όποιος υποστηρίξει το αντίθετο είναι ψεύτης), η setlist δεν θα μπορούσε παρά να φαντάζει Αστραφτερά Ηγεμονική. Σε σημείο να αφήνουν ως πιο εμφατική ανάμνηση το "Black Machine" για 2η φορά ως encore για το τέλος, με τον διοργανωτή του event να επιδίδεται σε stage diving καταμεσής της εκτέλεσης του κομματιού.
Setlist
I'm Alive
Join the Legion
Atom Smasher
Edge of a Knife
Blood & Iron
Black Machine
Frost and Fire
Finger of Scorn
Chaos Descends
Doomed Planet
Chaos Rising
Fallen Idols
Paradise Lost
Master of the Pit
King of the Dead
Cirith Ungol
Encore:
Black Machine
{youtube}jAJSX_hmosU{/youtube}
