Οι εισαγωγές φαντάζουν λίγο τετριμμένες για το Up The Hammers, καθώς πρόκειται για θεσμό που έχει καθιερωθεί στον ελλαδικό χώρο και στέκεται πλέον ως σημείο αναφοράς –όχι μόνο για την εγχώρια heavy/doom σκηνή, μα και για την αντίστοιχη χωρών του εξωτερικού. Πλήθη ξένων επισκεπτών το τιμούν άλλωστε κάθε έτος, με την ανταπόκριση να καταρρίπτει κάθε πήχη την τρέχουσα χρονιά, μιας και η μεταφορά του από το Κύτταρο στο Gagarin κατέστη επιβεβηλημένη, ελέω ενός πρόωρου sold-out, μήνες πριν τη διεξαγωγή του.
Οι Πολωνοί doomsters Monasterium εγκαινίασαν άριστα την ημερομηνία της Παρασκευής, έστω κι αν εμφανίστηκαν μεταξύ φίλων και λοιπών συγγενών. Οι Candlemass-ικές τους καταβολές έμοιαζαν να τηρούν όλες τις επιταγές του παραδοσιακού doom metal, όπως και τις υποδομές, ως άριστο χαλί για τα θεσπέσια φωνητικά του Michał Strzelecki. Σε αντίθεση με προηγούμενες εκδόσεις του Up The Hammers, βέβαια, το doom metal επιλέχθηκε με το σταγονόμετρο αυτή τη φορά... Aλλά όταν στο παρελθόν είχαμε τους Sorcerer, Solstice, Dawn Of Winter και While Heaven Wept να μας επισκέπτονται σε ένα μόλις διήμερο, μόνο παραπονεμένος δεν δηλώνει κανείς από την επιμέλεια σε τέτοιες επιλογές.
Οι Αμερικανοί power metallers Resistance επιτέλεσαν λίαν ικανοποιητικά τον ρόλο τους, δεδομένης της πρώιμης χρονικής σειράς που τους ανατέθηκε να εμφανιστούν. Έστω και αν σε ουσία δεν άφησαν νωπή την αποτύπωση της απόδοσής τους, μιας και το υλικό φάνταζε τετριμμένο, χάριν εμφατικής απουσίας κραταιών arena rock αναλαμπών. Ωστόσο, τα μέλη παρέδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ζεσταίνοντας κατάλληλα το διαρκώς αυξανόμενο ακροατήριο –με το "Blackout" των Scorpions να αποτελεί την καλύτερη, ενδεχομένως, στιγμή του set. Έστω κι αν οι διασκευές ίσως να μην αρμόζουν να αναφέρονται, καθότι επισκιάζουν την κράση της μπάντας καθαυτής.
Οι «δικοί μας» Diviner ενδεχομένως να αποτέλεσαν την πιο ευχάριστη έκπληξη της 1ης μέρας του Up The Hammers 2017, στεγάζοντας 2 μέλη της ιστορίας των InnerWish στο παρόν line-up τους. Ξανά πίσω από το stand του μικροφώνου, ο Γιάννης Παπανικολάου έδειχνε να έχει αφήσει πίσω τις χρυσές εποχές του "Waiting For The Dawn" (με την καλή έννοια), αποδεικνύοντας πως εμπνέει υπερβατικές προσδοκίες για το απώτερο δισκογραφικό του μέλλον. Θα μπορούσαμε μάλιστα να υποστηρίξουμε ότι φέρει τους καλύτερους συμπαραστάτες, όντας παράλληλα βελτιωμένος στο πέρασμα του χρόνου, μιας και –έστω χωρίς τον Θύμιο Κρίκο στην κιθάρα– τα riffs φάνταζαν αιχμηρά και αρκούντως αρμόδια να επενδύουν τη δυναμική του παρουσία.
Οι Αμερικανοί Night Demon εντυπώθηκαν ως η εργατικότερη μπάντα της βραδιάς, τόσο χάριν του αψεγάδιαστου ήχου και της επιβλητικής στρώσης καπνού, όσο και λόγω της ηλεκτροφόρας παρουσίας τους, που διέστελλε ζωτικά τη σκηνική τους έκφανση. Όπως οι Cirith Ungol προλόγισαν στη συνέντευξη που μας έδωσαν λίγο πριν τη διεξαγωγή του Up The Hammers (εδώ), η κινητήριος ισχύ του Jarvis Leatherby είναι ό,τι θα αποκαλούσε κανείς «full metal, all the time», με τα μέλη να διαχέουν δυσανάλογες δόσεις νεύρου σε ένα vibe άρρηκτα αειθαλές. Το μόνο μειονέκτημα; Πως τα περισσότερα από τα riffs σου άφηναν μια αίσθηση οξύμωρη, λες και «κάπου τα είχες ξανακούσει»: στο πολύ κοντινό ή –και– μακρινό σου παρελθόν.
Οι Αμερικανοί Attacker αποτέλεσαν μία από τις κυρίως ατραξιόν της φετινής έκδοσης του Up The Hammers και σίγουρα δεν άφησαν κανέναν απογοητευμένο, έστω κι αν η απόδοσή τους υστερούσε αποσπασματικά μιας καθόλα επιμεταλλωμένα αρχαϊκής αίγλης. Συγκεκριμένα, τα φωνητικά του Bobby "Leather Lungs" Lucas έσκιζαν τον αέρα αρκούντως υπερηχητικά, αν και η φθορά της ηλικίας επέφερε ορισμένα μικρά σκαμπανεβάσματα. Στο σύνολό της, η απόδοση των υπολοίπων έκρυβε αντίστοιχες προοπτικές για υψηλότερο πήχη, μιας και ο ήχος δεν φάνταζε στρωτός –αλλά και η ροή σημείωνε διακριτές κοιλιές, οι οποίες θα μπορούσαν να αποφευχθούν με ένα ελαφρώς μικρότερο set. Παρόλα αυτά, το πρόσημο στους Attacker κρίνεται ως άνω του θετικού, δεδομένης της κάλλιστα άσβεστης όρεξης που επέδειξαν.
Οι επίσης Αμερικανοί Tyrant αποτέλεσαν έκπληξη προκλητικά δυσάρεστη, ακόμη και σύμφωνα με τα επιεικέστερα κριτήρια. Άντε δηλαδή και προσπερνάμε την επένδυση του βρώμικου μα βραχώδους ήχου, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν ωφέλησε την παλαιακή τους πυγμή. Ας ξεχάσουμε επίσης ότι προσήλθαν στο Gagarin εκνευριστικά απροβάριστοι (και ίσως μεθυσμένοι, μιας και απαιτεί προσπάθεια να μη σταυρώνεις κιθαριστικό σόλο ούτε με ριπές καλάσνικοφ...). Μπορούμε μέχρι και να ξεχάσουμε το τραγελαφικό στιγμιότυπο στο οποίο ο Ronnie Wallace είχε την αίσθηση πως έπαιζε σε διαφορετική συναυλία, με τον Rocky Rockwell να προχωρεί προς το μέρος του με ρυθμό υβριδίου μεταξύ χελώνας και συνταξιούχου υπαλλήλου του ελληνικού δημοσίου. Αλλά δεν άφησαν την αμυδρή εντύπωση πως προσπαθούσαν ή –έστω– σέβονταν στο ελάχιστο την αρχετυπική ιστορία την οποία κουβαλούν.
Αναφορικά με την εμφάνιση του Ross The Boss, θα ξεκινήσουμε την ανάλυση αντίστροφα, με την αδιάψευστη αλήθεια πως οι Manowar αποτελούν την καλύτερη και ταυτόχρονα χειρότερη μπάντα του κόσμου. Πέραν του ότι κυκλοφόρησαν ένα σερί θεϊκών δίσκων (για κάποιους τώρα το σερί περιλαμβάνει τα 4 πρώτα, για άλλους πάλι όλα), οι συναυλίες τους έχουν σταθεί πολλάκις αντικείμενο κριτικής, μιας και φαντάζουν ικανοί για τα πιο λυπηρά χαντακώματα. Στις καλές τους μέρες, βέβαια (όταν π.χ. ο Eric Adams δεν έχει γενέθλια), παραμένουν η καλύτερη μπάντα του κόσμου, μιας και εμπνέουν ψυχική ανάταση ανάλογη της υπερβατικότητας της πρωτογενούς εποχής τους.
Εν ολίγοις, είχα την ατυχία να παρακολουθήσω απογοητευτικούς Manowar στο παρελθόν, όπως και την ευδαιμονία να τους βιώσω αντίστροφα σε όλη τη δόξα και το μεγαλείο τους. Και με setlist, μάλιστα, που μόνο ο πιο σφυρηλατημένος οπαδός θα επέλεγε μετά πόνου καρδιάς να συγκεντρώσει. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι πως ακόμη και στις πιο δυναμικές τους παρουσίες, λείπει η εσάνς της rock n' roll αλητείας του «πολύ» Ross The Boss –γιατί, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, o Boss ειναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στους Manowar. Αφότου έφυγε, έχασαν ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους, το οποίο δεν αναπληρώθηκε ποτέ: έστω κι αν όντως κυκλοφόρησαν αξιόλογους δίσκους στη συνέχεια (με πρώτο και καλύτερο το Triumph Of Steel του 1992), κάθε ζωντανή μαρτυρία αποκαλύπτει ότι κάθε πλευρά του σχίσματος περισσότερο συμπληρώνει την εκλίπουσα.
Στο ζητούμενο, λοιπόν, ακόμη και την παρούσα ενσάρκωση των Manowar να παρακολουθούσαμε στο φετινό Up The Hammers, το συναίσθημα δεν θα ήταν το ίδιο. Κι αυτό διότι η setlist ήταν ονειρική και υποβασταζόμενη από αγέρωχους συμπαραστάτες. Με τον Kenny "Rhino" Earl ως πολεμική μηχανή πίσω από τα τύμπανα, τον Mike LePond σε ρόλο εργολάβου στο μπάσο, αλλά και τον Marc Lopes (των Let Us Pray) πίσω από το stand των φωνητικών, οι εκτελέσεις ηχούσαν όσο ατόφιες και στις εμφανίσεις των Kings of Metal –ιδιαίτερα στις στιγμές που οι υψίφωνες κραυγές προσομοίαζαν συγγενικά (σε στιγμές) με εκείνες του Eric Adams.
Η setlist φυσικά ήταν κάτι περισσότερο από θεϊκή, με "Blood Οf Τhe Kings", "The Oath", "Kill With Power", "Blood Οf My Enemies", "Thor", "Sign Οf Τhe Hammer" και γενικά ΜΟΝΟ έπη από τα 6 πρώτα άλμπουμ να τραντάζουν τα τοιχώματα του Gagarin για μιάμιση περίπου ώρα. Τα δε μέλη, ωσάν σωστοί πολέμαρχοι, βομβάρδισαν το κοινό με τον έναν ύμνο μετά τον άλλο –κάτι που φέρει πρωταρχική σημασία στον δυναμισμό των Manowar, μιας και η ροή κλιμακώνει ανάλογα μια τεταμένη ατμόσφαιρα. Ο άριστος ήχος έπαιξε φυσικά τον δικό του σημαντικό ρόλο, όπως και το ότι ο Ross επιτέλους μας επισκέφθηκε με άξιους συμπαραστάτες στο πλευρό του. Ενδεχομένως, η συγκίνηση στην πρώτη του επίσκεψη να έμοιαζε πιο ζωηρή σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, αλλά οι τότε συναγωνιστές του φάνταζαν πιο ανάρμοστοι και σίγουρα όχι ικανοί να ερμηνεύσουν το μεγαλείο των Manowar.
Για τη setlist, πάλι, ό,τι και να πει κανείς θα είχε τα δίκια του. Σε κάποιους έλειψε δηλαδή το "Secret Οf Steel", σε άλλους το "Mountains", σε άλλους το "Revelation". Και, αν ρωτούσατε τη γνώμη μου, θα μπορούσαν να κλείσουν με ένα "Kings Οf Metal", φερ' ειπείν, μιας και η μεταφορά του Up The Hammers από το Κύτταρο στο Gagarin προσέδωσε στο φεστιβάλ την αίγλη μιας arena rock παρουσίας. Έστω κι έτσι, το να αναφέρω πως οι όποιοι απόντες έχασαν θα ήταν ουσιαστικά αυτονόητο, όταν αναφερόμαστε στην καλύτερη –ενδεχομένως– μπάντα του heavy metal, με αισθητική Ανώτερη και από το Heavy Metal το Ίδιο.
Τώρα, για το αν διαφωνεί κανείς για τη σημαντικότητα του Ross The Boss, για το πώς θα γινόταν καλύτερο το set ή για το αν θα έπρεπε να υπάρχει encore, θα το δεχόμουν: οι αρετές που αφορούν την ιστορία Manowar, είναι υποκειμενικές στην κρίση του καθενός.
Setlist
Blood of the Kings
Death Tone
The Oath
Blood of My Enemies
Kill With Power
Thor (The Powerhead)
Each Dawn I Die
Gloves of Metal
Sign of the Hammer
Dark Avenger
Fighting the World
Metal Daze
Battle Hymn
Hail and Kill
{youtube}xI8wUT23tFs{/youtube}
