Για τους ντόπιους νοσταλγούς του ροκ εν ρολ –ή, επί το ακριβέστερον, για τις ανάγκες της προκειμένης περίπτωσης, του garage rock– είναι ακόμα νωπές οι αναμνήσεις από τις τελευταίες εκρηκτικές εμφανίσεις των Sonics περί τα τέλη της πρώτης δεκαετίας των '00s, όταν η απήχησή τους στο αθηναϊκό κοινό έκανε τους διοραγνωτές συναυλιών να προσθέτουν τη μία ημερομηνία πίσω απ' την άλλη. Γι' αυτό και το στοίχημα που είχαν να κερδίσουν το Σάββατο στη σκηνή του Gagarin ήταν για πολλούς αξιοσημείωτο, καθώς είχαν να ανταγωνιστούν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ωστόσο, οι βετεράνοι από την Ταχόμα της Ουάσιγκτον δεν μασάνε από τέτοιου είδους στοιχήματα και ερωτηματικά. Το απέδειξαν άλλωστε περίτρανα με τον τελευταίο τους δίσκο This Is The Sonics (2015), που άντεξε παλικαρίσια στον διάλογο με το εμβληματικό ντεμπούτο Here Are The Sonics (1965)· και το υπέγραψαν φαρδιά-πλατιά με τη φωτιά την οποία έβαλαν για ακόμα μία φορά στους πιστούς τους, στο 205 της Λιοσίων.
Μετά λοιπόν από το δυνατό και ταιριαστό άνοιγμα των 7-Odds, οι γερόλυκοι που για πολλούς θεωρούνται οι «παππούδες» των Nirvana πήραν θέσεις μάχης. Και από το πρώτο λεπτό ήταν εμφανής –τόσο από πλευράς τους, όσο και από πλευράς του θερμού κοινού τους– η προοπτική μιας βραδιάς που μόνο τα rock 'n' roll gigs παλαιάς κοπής μπορούν να προσφέρουν: μιας βραδιάς αρωματισμένης με στρυχνίνη, γράσο και με φωτογραφίες μισότρελων, σέξι κοριτσιών καρφιτσωμένες στον τοίχο του υπογείου.
Παρά τις απουσίες από τη θρυλική ιδρύτρια ομάδα τους και τις αλλαγές στη σύνθεση στα πλαίσια της πρόσφατης δισκογραφικής επαναδραστηριοποίησης, οι Sonics εμφανίστηκαν μεστοί και δεμένοι, με ενέργεια υψηλής τάσης. Πέρασαν έτσι με τη χαρακτηριστική άνεση του παλαίμαχου από τραγούδια της πρόσφατης κυκλοφορίας τους όπως το “Sugaree” και το “Be A Woman” στις εκτελέσεις των standards που τους χάρισαν τα γαλόνια τους στα χρυσά Sixties –με ναυαρχίδες, μεταξύ άλλων, το “Have Love, Will Travel” του Richard Berry και το "Lucille" του Little Richard. Και κάπου εκεί προς το τέλος, στις εναρκτήριες φράσεις του "Witch" έγινε από κάτω κανονικός πόλεμος, από ένα πλήθος φανατικών, όχι μόνο του ήχου καθαυτού, αλλά της εποχής και της ρίζας που αυτός κουβαλάει μέσα του, όσα χρόνια κι αν περάσουν· και που μεταμορφώνει τέτοιες συναυλίες σε τελετουργίες πρώιμου πανκ.
Πολλές φορές είναι εύκολο να θαυμάσουμε σύγχρονα μουσικά επιτεύγματα, πολυσύνθετες και πολυσχιδείς δισκογραφίες, αλχημείες και ευφάνταστους γάμους ιδιωμάτων και να εξάρουμε – όχι άδικα– το ταλέντο καλλιτεχνών που μετράνε γύρω στις 3 δεκαετίες ζωής, λησμονώντας να είμαστε συνεπείς στην απόδοση ευσήμων σε μπάντες που με ωμό, πολλές φορές πρωτόγονο και απλά μαγικό τρόπο έθεσαν τις βάσεις για μεγάλη μερίδα της μουσικής παραγωγής που σπεύδουμε να προϋπαντήσουμε σε αληθινό χρόνο. Οι Sonics, πάνω από μισό αιώνα μετά το πρώτο εκείνο μπουμ!, κατέθεσαν για πολλοστή φορά τα διαπιστευτήριά τους, βροντόφωναξαν ότι είναι εδώ (ακόμα) και πάνω απ’ όλα το έκαναν καλά. Είναι ακόμα ζωντανοί και το χειροκρότημα που το αποδεικνύει, τους αξίζει.
{youtube}J3dax_FTs0g{/youtube}
