Δεν νομίζω πως αρνείται κανείς ότι η υποσυνείδητη επιδραστικότητα της Chelsea Wolfe δικαίως της προσέδωσε την καλλιτεχνική καταξίωση που χαίρει στο μουσικό στερέωμα. Και ας μην αποτελώ παράδειγμα του πιο φανατικού οπαδού της, μιας και ορισμένες ηχογραφήσεις με πληρούν σε σηπτικό βαθμό, ενώ άλλες κυμαίνονται σε πιο ανάμεικτα πλαίσια. Ωστόσο, η περιέργεια της μουσικής εξερεύνησης ήταν εκείνη που με οδήγησε για μία ακόμη φορά στην αρένα του Πειραιώς Academy, καθότι η καθιδίζουσα αύρα της δύναται να ιντριγκάρει σαγηνευτικά έως τα πιο Αρχαϊκά Αμαυρωμένα Ένστικτα.
Είναι αλήθεια πως, όσο πιο μπολιασμένη καταλήγει η υφή της μουσικής, τόσο δυσχερέστερα δύνασαι να αγγίξεις ευρύτερα ακροατήρια. Το παραδέχθηκε και η ίδια η Wolfe, άλλωστε, στη συνέντευξη που μας έδωσε προ ολίγων ημερών, με μια ανάλαφρη αίσθηση μεταξύ τέρψης και ανακούφισης να απαλύνει τα λεγόμενά της. Η αξία της μουσικής, βλέπετε, παραμένει ίδια –είτε την αφουγκράζονται πέντε άνθρωποι, είτε πέντε χιλιάδες. Το μόνο που αλλάζει είναι οι δίοδοι προσβασιμότητάς της, μιας και οι συγκυρίες, μα και οι κατάλληλες περιστάσεις, υποβοηθούν τον καλλιτέχνη να την εξαπλώσει.
Παρόλα αυτά, το timing δεν είναι τόσο αποτέλεσμα καταστάσεων, όσο καθαρής τύχης. Όπως και να οδεύεις στο μονοπάτι που επέλεξες, δίχως εκπτώσεις στην οπτική σου. Και η Chelsea Wolfe ουδέποτε ξεπουλήθηκε· αντιθέτως, βούτηξε στη θρηνώδη κατάπτωση που καθορίζει της πρώιμες δουλειές της Zola Jesus –κι έσπασε την ψυχή της σε περισσότερα κομμάτια, πιο αιχμηρά, μα και πιο επίφοβα για τις αισθήσεις του επίδοξου ακροατή. Δίσκοι έτσι ωσάν το The Abyss (2015) μοιάζουν αλήθεια σκοτεινοί, μα και πολύ πιο επικίνδυνοι για τον ανθρώπινο νου, αντί λιτών ελεγειών σταδιακής κατάπτωσης.
Η ζωντανή όμως περσόνα της Chelsea Wolfe είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι θα ανέμενε κανείς. Διότι ασπάστηκε παράλληλα την arena rock νοοτροπία, με τα πάντα να αντηχούν ευρύτερα και εμβατηριακά. Σχεδόν εκτυφλωτικά, θα προσέθετα με δισταγμό, προσδίδοντας ένα ελαφρύ πέπλο αίγλης γύρω από τη δύσπεπτα νοσηρή πληγή της. Ενδεχομένως, δηλαδή, η Wolfe να παραμένει μία ύπαρξη εύθραυστη, με πισωγυρίσματα, αλλά και αδιέξοδα που τροφοδοτούν τη διατρητική της αρετή. Ταυτόχρονα, οι συναυλίες της φέρουν τη στόφα μιας επαγγελματικής rock μπάντας, η οποία στόχο έχει τόσο να προκαλέσει, όσο και να «ροκάρει» σε καίριες στιγμές της setlist.
Ενδεχομένως ο τελευταίος όρος να ξενίζει. Και όμως, η μπάντα επιδεικνύει μια αίσθηση τσαγανού επί σκηνής, το οποίο (στα πιο πρωτοφανή του ξεσπάσματα) φανερώνει τη χημεία μιας άρτια συγκροτημένης «ομάδας». Το αναφέρω μιας και η αγαπητή Λύκαινα είναι που τυφλώνεται διαρκώς από τους προβολείς της προσοχής. Η ίδια, όμως, δεν παραγκωνίζει τους συνεργάτες της: επιτρέπει χώρο στην ομάδα να αναπνεύσει, με αποτέλεσμα η αίσθηση αυτή να επικρατεί υποδόρια στην παράστασή της.
Ορισμένοι ανέφεραν πως περίμεναν κάτι περισσότερο από το live της στο Piraeus Academy. Ενδεχομένως, είτε μια τσακισμένη δεσποινίδα, είτε κάτι πιο ενδόμυχο και κλειστοφοβικό. Αλλά η Chelsea Wolfe δεν ήρθε σαν μια ανερχόμενη καλλιτέχνιδα, μα σαν ένα ευρέως καταξιωμένο όνομα στο στερέωμα της σκηνής που ηγείται. Μήπως, άλλωστε, ακόμη και η πολυαγαπημένη μου PJ Harvey δεν επηρρεάστηκε δομικά, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος πια να τις μπερδεύει; Η ηχηρή αποδοχή του κοινού, με πλήθη ακροατών να κατακλύζουν την αρένα, επισφράγισε λοιπόν ό,τι ήδη γνωρίζαμε: πως η Chelsea Wolfe είναι φαινόμενο σπάνιο για τα εύρη αποδοχής του σήμερα.
Στην ερώτηση αν θα την ξανάβλεπα ζωντανά, η απάντηση είναι «οπωσδήποτε». Ίσως στο Fuzz ή στο Gagarin προτιμότερα, μιας και η κλειστοφοβία της αποδυναμώθηκε στην πελώρια σκηνή του Piraeus Academy. Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια κρίμα για μια καλλιτέχνιδα Σπανίζουσας Υπαρξιακής Στόφας να παρουσιάζει ένα τόσο σύντομο set, όταν αντίστοιχες Ιέρειες της Απομόνωσης (όπως η Soap & Skin, για παράδειγμα) δεν κατεβαίνουν από τη σκηνή ώσπου και ο τελευταίος να βυθιστεί στα τάρταρα. Νομίζω πως είναι και το μοναδικό μου παράπονο, μιας και η ρητή τήρηση του χρονοδιαγράμματος επέτρεπε τη παρουσίαση μερικών επιπλέον επιλογών στα κατάστιχα της setlist.
Ως τελικό στοιχείο-κλειδί, μα πάραυτα σημαντικό, τη συναυλία άνοιξαν οι «δικοί μας» :Skull & Dawn:, τους οποίους τοποθετούμε ως επίλογο στο κείμενο. Η ροή της σκέψης άλλωστε δεν επέτρεπε κάτι το διαφορετικό, έστω και αν η συμβολή τους στάθηκε λίαν διαδραστική στην άριστη προετοιμασία του κοινού. Με προϋπηρεσία στη νωχελική folk (βλέπε Défilé Des Âmes), μα και με ευρεία γνώση της americana παιδείας, το κράμα των επιρροών τους δύναται να τους καταστήσει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εγχώριες μπάντες της σημερινής σκηνής. Πόσοι άλλωστε θα έγραφαν τραγούδι αφιερωμένο στον King Dude –και δη στα χρονικά πλαίσια μιας εποχής κατά την οποία τον γνώριζαν οι πιο «σεσημασμένοι»;
{youtube}PJX9_xO2N3s{/youtube}
