Το βράδυ της Πέμπτης φάνταζε μερικώς δυσοίωνο καθώς κατευθυνόμασταν στη διασταύρωση που συνορεύει με τα περίχωρα του Fuzz. «Έχουν αλήθεια τόσο κοινό οι Toundra στην Ελλάδα, ικανό να γεμίσει το εν λόγω venue»; «Δεν μοιάζει ζόρικη η διοργάνωση για νύχτα καθημερινής, με τις συναυλίες των AmenRa και της Chelsea Wolfe να ακολουθούν τις επόμενες δύο μέρες»; Μοιραία, όμως, όλες οι απορίες εξαϋλώθηκαν, μιας και ο κόσμος έδωσε βροντερό παρών, εκπλήσσοντας χάριν ακριβώς της πυκνότητας της συναυλιακής περιόδου.
Οι Their Methab έκλεψαν από νωρίς την παράσταση, χάρη στον μεστό τους όγκο, που υπερενίσχυε όλο και πιο διακριτά τη διαπλεκόμενη ψυχεδέλειά τους. Οι δε εξαιρετικές συνθήκες καθόλη την παραμονή τους στη σκηνή ανέδειξαν βάθη τα οποία ανακαλύπτονται μόνο μέσω αδιάκοπου jam και πηγαίας όρεξης για δημιουργία. Δεδομένου λοιπόν πως δεν είχα μέχρι πρότινος επαφή με το ηχογραφημένο τους υλικό, τολμώ να δηλώσω πως δεν συναντούν δυσκολία στο να «γραπώσουν» τον ακροατή, από την πρώτη κιόλας live εμπειρία.
Ως είθισται στις αναλύσεις πλανόδιων παρατηρητών, η χημεία των μουσικών πολλάκις επιβεβαιώνεται στις αντίστοιχες σκηνικές τους εκφάνσεις –ή, έστω, μέρος της διαδραστικότητάς της, ως απόρροια ατέρμονων προσπαθειών. Και οι Allochiria αποτελούν μπάντα κάλλιστα «ψημένη» από τα γρανάζια της αστικής απόγνωσης, αλλά και όσων κυκλικών αδιεξόδων έδεσαν σε συνάφεια με τις εγχώριες DIY καταβολές τους. Δίχως να στρέφουν όψη στις αξίες τους, μα οδεύοντας ρητά στην οδό που επέλεξαν, παραμένουν βαραθρωδώς προσιτοί, με συναίσθημα δυσανάλογο του σαρκίου που το περικλύει. Τη μισή μπάντα, άλλωστε, αποτελούν ουσιαστικά οι υπερβατικές φωνητικές δυνατότητες της Ειρήνης Παππά, της οποίας όσο ύψος της λείπει, τόσο επιβλητικό σθένος της ορίστηκε.
Οι Toundra, όντας εμφατικοί headliners της βραδιάς, επιβεβαίωσαν πάση προσδοκία που τους αναδύει ως παντοδύναμο live act. Απορρέοντας εμπειρία που ζυμώνεται με χιλιόμετρα τόσο σιδηροδρομικά, όσο και καταπραϋντικά σε μετάβαση, απέδειξαν πως αποτελούν άριστους γνώστες της Νευρωτικής σχολής και όσων ακόμα διδαχών τους έχουν καθοδηγήσει. Φυσικά, αναφερόμαστε στην τέχνη του να ξεδιπλώνεις τα riff σου πολυεπίπεδα μα ορμητικά, ωσάν να αντιπαλεύεις τις ροές που συγκροτούνται από ένα ορμητικό ποτάμι. Η φρόνιμη οδός, ωστόσο, δεν είναι να βαίνεις κόντρα στο ρεύμα, μα να το ακολουθείς. Έτσι και οι Toundra, οι οποίοι συχνα-πυκνά φάνταζαν ως οντότητα που ανακτά παλιρροιακές διαστάσεις.
Ασφαλώς, οι κιθαριστικές υφές των Ισπανών διαφέρουν του άνωθεν παραδείγματος, μιας και η αναφορά τίθεται αμιγώς σε επίπεδο νοοτροπίας. Ίσα-ίσα, δηλαδή, η ελκυστική τεχνικότητά τους ενδέχεται να ενδυναμώνει το όποιο vibe, αφού μια feel-good jam αισθητική έμοιαζε να πάλλεται ωσάν σύννεφο λευκού καπνού γύρω από τα μέλη. Η δε θηριώδης rhythm section στάθηκε πρωταρχική, παρέχοντας πυλώνες ισχυρούς, γύρω από τους οποίους ανέπτυσσαν τα δαιδαλώδη τους riffs. Και όλα αυτά δίχως να σταματούν λεπτό να «επικοινωνούν» με τον δικό τους τρόπο με τον κόσμο, μιας και η άσβεστη ενέργειά τους έφερε ως σκοπό την τέρψη τόσο του ακροατηρίου, όσο και της εκτελεστικής μονάδας.
Ανέκαθεν υπήρξα φίλος όσων συγκροτημάτων εντυπώνονται καλύτερα ζωντανά σε σχέση με τη στούντιο ταυτότητά τους –και δη, όταν η μουσική δεν εμπεριέχει λεπτό περιττού υλικού. Το ρητό «all killer, no filler» έμοιαζε λοιπόν ως επιταγή που οι Tοundra εφαρμόζουν πιστά σε κάθε τους βήμα, καθόσο η φαρδιά σκηνή του Fuzz έμοιαζε να σείεται υπόκωφα σε κάθε τους ογκολιθικό παλμό. Ίσως, πάντως, τον δικό τους ρόλο να συμπλήρωσε και η άριστη επιλογή των opening acts, μιας και καμία ανακοινωθείσα μπάντα δεν υστέρησε κάποιας άλλης. Αντιθέτως, κάθε όνομα συμπλήρωσε την αμέσως επόμενη επιλογή στο line-up, διατηρώντας έτσι τη συναυλιακή ροή σφιχτή και ζωτικά αδιάσπαστη.
{youtube}29-ZBvlcy4I{/youtube}
