Με την ευκαιρία ενός επαγγελματικού ταξιδιού στη Βαρσοβία, τσέκαρα να δω τις συναυλίες που έπαιζαν το διάστημα της παραμονής μου εκεί. Και αφού δεν πρόλαβα την εμφάνιση του Sting, η επόμενή μου επιλογή ήταν οι Neal Morse Band, δηλαδή οι Eric Gillette (κιθάρα/φωνητικά), Bill Hubauer (πλήκτρα, πνευστά, φωνητικά), Randy George (μπάσο), Mike Portnoy (ντραμς) και φυσικά ο Neal Morse (φωνητικά κιθάρα/ /πλήκτρα).
O πάντα υπερβολικός στις δηλώσεις του Portnoy έχει δηλώσει για το The Similitude Of A Dream (2016) των Neal Morse Band –των οποίων είναι μέλος– ότι το θεωρεί ισάξιο (μπορεί και καλύτερο) από το Metropolis pt. 2: Scenes From A Memory των Dream Theater (1999) ή το The Whirlwind των Transatlantic (2009), όσον αφορά τα concept άλμπουμ, πάντα. Η αλήθεια είναι ότι το The Similitude Of A Dream έχει λάβει αποθεωτικές κριτικές και ο Neal Morse περιοδεύει τώρα παίζοντάς το εξ’ ολοκλήρου. Για έναν πάντως όπως εμένα, που έχει ακούσει από ελάχιστα ως καθόλου Neal Morse, η συγκεκριμένη συναυλία ήταν ένα στοίχημα· θα προτιμούσα δηλαδή να ακούσω ένα best of set, παρά ολόκληρο το πρόσφατο άλμπουμ. Με αυτές τις σκέψεις κατευθύνθηκα στον καινούριο συναυλιακό χώρο της Βαρσοβίας, το Progresja Music Zone, που απέχει περίπου 30 λεπτά από το κέντρο της πόλης.
H αφίσα της συναυλίας έγραφε «an evening with Neal Morse Band», κάτι που σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε support group. Ώρα έναρξης είχε οριστεί 20.00 και στο εξωτερικό, συνήθως, όταν λένε συγκεκριμένη ώρα, το εννοούν. Πράγματι, η συναυλία ξεκίνησε δίχως καμία καθυστέρηση και μετά τα "Long Day", "Overture" και "The Dream", ήρθε η ώρα για το πιο γνωστό ίσως τραγούδι από το The Similitude Of A Dream –το "City of Destruction". Εκεί καταλάβαινες ότι ο Neal Morse είναι rock star. Το βλέπεις την ώρα που παίζει με το ένα χέρι παίζει πλήκτρα, ενώ με το άλλο ζητάει από τον κόσμο να φωνάξει και να αποθεώσει το συγκρότημά του. Ενδόμυχα και τον ίδιο;
Μιλώντας για κόσμο, πρέπει να βρίσκονταν γύρω στα 600 άτομα στο club, αρκετοί με μπλουζάκια Dream Theater και ηλικίας άνω των 30 ετών. Ένα κοινό που πρέπει να είχε ακούσει επισταμένα το τελευταίο άλμπουμ (και γενικότερα Neal Morse) και συμμετείχε σε κάθε στιγμή του live. Πέρα από τον ίδιο τον Morse και τον Portnoy –που σε γενικές γραμμές μου φάνηκε ιδιαίτερα συγκρατημένος στον ρόλο του– αυτός που έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν ο νεαρός κιθαρίστας Eric Gillette. Δεν ξέρω, ώρες ώρες μου έδινε την εντύπωση ότι έβλεπα τον John Petrucci (Dream Theater), 20 χρόνια πριν. Πέρα από τις κιθαριστικές του ικανότητες, ο Gillette ανέλαβε και τα βασικά φωνητικά σε αρκετά τραγούδια, αλλά ακόμα περισσότερο ήταν η αύρα την οποία έβγαζε, καθώς και η άνεσή του επί σκηνής. Σε σημείο που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Όπως προείπαμε, η συναυλία βασίστηκε στο πρόσφατο άλμπουμ, οπότε παίχτηκαν όλα τα τραγούδια με τη σειρά, ενώ πίσω από το συγκρότημα, σε ένα μεγάλο video wall, μια σειρά από video «συνόδευαν» το κάθε κομμάτι. Το πρώτο μέρος του set ολοκληρώθηκε μετά από 1 ώρα με το “Breath Of Angels” και ακολούθησε 20λεπτο διάλειμμα, που μας έδωσε την ευκαιρία να χαζέψουμε το merchandise. Ελάχιστες ημέρες πριν τη συναυλία, είχε μόλις κυκλοφορήσει ένα ακόμα DVD του Neal Morse με τίτλο Morsefest 2015. Αλλά και γενικότερα, στο merch είχε μια σειρά από διάφορα DVD, δεν θα αργήσει μάλιστα να αποκτήσει και η συγκεκριμένη περιοδεία το δικό της.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το “Slave To Your Mind” και καθώς το άλμπουμ είναι concept, ανάλογα με το τραγούδι, έβλεπες τον Neal Morse να φοράει μια μάσκα που θύμιζε το φάντασμα της όπερας (“The Mask”), να υποδύεται διάφορους χαρακτήρες είτε με την ερμηνεία του, είτε με διάφορα εξαρτήματα τα οποία χρησιμοποίησε (φακό, κουκούλες κτλ.) για να δώσει έναν πιο θεατρικό τόνο. Όπως είπαμε, ο Portnoy ήταν γενικά συγκρατημένος, εκτός από τη στιγμή που ανέλαβε τα φωνητικά στο "Draw The Line", και απ' όταν έβγαλε ένα μικρό λογύδριο πριν το “Freedom Song”, το οποίο παίχτηκε με τον ίδιο μπροστά στη σκηνή, να συνοδεύει με ένα ντέφι τους υπόλοιπους.
Η συναυλία έφτανε προς το τέλος της και με το “Broken Sky / Long Day” (Reprise) το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε, πριν ξαναγυρίσει κάτω από τις επευφημίες του κοινού για να παίξει 2 επιπλέον τραγούδια από την προηγούμενή του κυκλοφορία, το The Great Experiment (2015). Μαζί με το διάλειμμα, το live ολοκληρώθηκε μετά από 2:30 ώρες.
Περίμενα ότι θα βαριόμουν από λίγο ως αρκετά, όμως η συναυλία με κέρδισε. Λίγο το γεγονός ότι είχαμε άψογο ήχο στο club –σε σημείο που νόμιζα ότι άκουγα CD– λίγο ότι υπήρχαν και άνετοι καναπέδες για να ξεκουραστείς σε σημεία όπου ξεχείλωναν κάπως τα τραγούδια, λίγο η θεατρικότητα και το ποζάρισμα (με την καλή έννοια) του Neal Morse, το ενδιαφέρον κρατιόταν αμείωτο. Αυτό όμως που με κέρδισε περισσότερο απ' όλα, ήταν η μπάντα. Και εάν τον Portnoy τον ξέραμε, τους Bill Hubauer (πλήκτρα, πνευστά, φωνητικά) και Randy George (μπάσο) τους έχουμε «γνωρίσει» αρκετά καλά στο παρελθόν, καθώς βρίσκονται στη μουσική σκηνή για πάνω από 20 χρόνια. Βγάζουμε δε το καπέλο στoν Gillette, που μας καθήλωσε με τις ικανότητές του: ώρες-ώρες ήταν εκείνος ο πρωταγωνιστής της παράστασης που παρακολουθήσαμε.
Set 1 (The Similitude of a Dream, Part 1)
Long Day
Overture
The Dream
City Of Destruction
We Have Got To Go
Makes No Sense
Draw The Line
The Slough
Back To The City
The Ways Of A Fool
So Far Gone
Breath Of Angels
Set 2 (The Similitude Of A Dream, Part 2)
Slave To Your Mind
Shortcut To Salvation
The Man I The Iron Cage
The Road Called Home
Sloth
Freedom Song
I'm Running
The Mask
Confrontation
The Battle
Broken Sky / Long Day (Reprise)
Encore
Agenda
The Call
{youtube}wxvVur_WJVk{/youtube}
