Η σκηνική απόδοση ενός ντουέτου είναι εγχείρημα ζόρικο και απαιτητικό. Ζόρικο, διότι πολλάκις καλούνται να επικαλύψουν μια σκηνή δυσανάλογα μεγαλύτερη των δυνατοτήτων τους –αλλά και απαιτητικό, διότι τα δεδομένα του ήχου μπορεί συχνά να αποδειχθούν δίκοπο μαχαίρι. Σε αντιδιαστολή, η μουσική των KVB μοιάζει από μόνη της φαντασμαγορική: τα πολυεπίπεδα layers και τα πνιγηρά φωνητικά συγκροτούν μια διάθεση με οξύμωρη φύση, τόσο υποβλητική, όσο και χορευτική. Χώρια τη φινετσάτη φιγούρα της Kat Day, φυσικά, η οποία, όσο να 'ναι, εμπνέει στο κοινό μια δέουσα προσοχή.
Τόσο ο Klaus Von Barrel, όσο και η Kat Day, λοιπόν, φέρουν επίγνωση των αρετών μιας νωχελικής τέρψης. Διότι οι σκιεροί ρυθμοί τους σε μετέφεραν σε αστικά σοκάκια και ασπρόμαυρες ταινίες, με τις new wave ανανήψεις να συναντούν τη shoegaze ονειροπόληση. Το ίδιο το κράμα τους αναδεικνύεται έτσι λίαν εύηχο, με τρόπο που μια σπιρτάδα παραμένει ζωηρή έως την αποχώρηση. Έστω κι αν ουσιαστική βοήθεια προσέφεραν τα άπταιστα δεδομένα του ήχου, με τη βελτίωση του Fuzz να αποτελεί κλιμακώμενη έκπληξη.
Η αλήθεια είναι πως οι μουσικές φόρμες του γκρουπ δεν λειτουργούν αποσπασματικά ως κυματοθραύστες. Αντιθέτως, τα νεφελώδη synths έρχονται σε πλήρη αντιστοιχία με τα fuzzy visuals και τις gear-infused αναδρομές, οι οποίες άλλο στόχο δεν έχουν από την εκπνοή μιας αδιάσπαστης ατμόσφαιρας. Κάτι τόσο θετικό, όσο και ανεκπλήρωτο σε στιγμές. Διότι δεν ήσαν λίγες οι χαριτωμένες δεσποινίδες που δεν έπαψαν στιγμή να λικνίζονται ρυθμικά, έστω κι αν η τελική γεύση δεν άφηνε κάποια βιωματική στόφα. Οι KVB δεν δίνουν τα live που θα θυμάσαι για χρόνια, εγγυώνται όμως ότι θα περάσεις τη νύχτα σου καλά, με τη μπύρα ανά χείρας και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, ως είθισται σε εξορμήσεις σαββατοβραδινού χαρακτήρα.
Κερασάκι στη τούρτα αποτέλεσε βέβαια και η απόδοση του "Sympathy For The Devil" των Rolling Stones, που ήχησε άριστα ραμμένο στο κοστούμι της ιντριγκαδόρικης αισθητικής του γκρουπ. Ήταν δε και το highlight που προκάλεσε τα περισσότερα σχόλια, μιας και η ραδιοφωνική του έκφανση είναι δεκτική σε πάσης φύσης προσμίξεις. Τι κι αν το κοινό έμοιαζε κατανεμημένο αραιά κατά μήκος και πλάτος του χώρου; Τόσο η οπαδική διάθεση, όσο και η αύρα των KVB απέπνεε μια –σχεδόν– λυκειακή διάθεση στα πιο ουσιαστικά της στιγμιότυπα.
Σε όλα αυτά οφείλει να αναφερθεί και ο εκκωφαντικός, μα εντυπωσιακός ήχος των A Victim Οf Society, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά. Μιας χημικής ένωσης μουσικών, που στόχο έχει τη μεθοδική επιβολή τους επί σκηνής. Τόσο το περίσσιο ταλέντο, όσο και η εμπειρία επί πράξης φανερώνουν πως υπάρχει ευκρινές, γόνιμο έδαφος σε ανάλογα reverb-oείδη αμαλγάματα. Και αν εφαρμοζόταν συχνότερα η λογική του ενός opening act, τότε θα υφίστατο ισχυρότερη συνοχή ή και feelgood συναίσθημα σε περισσότερες συναυλίες.
{youtube}W5sa6b9uutM{/youtube}
