Οι Oceans Οf Slumber έγιναν αντιληπτοί όταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άρχισε να κοινοποιείται η τρομερή διασκευή στο “Solitude” των Candlemass από «κάτι Αμερικάνους που έχουν μια μαύρη μπλουζ τραγουδίστρια». Και τον περασμένο Μάρτιο τράβηξαν ακόμα περισσότερα βλέμματα, όταν το άλμπουμ Winter αποθεώθηκε σχεδόν καθολικά, μιας κι εκεί έδειξαν ότι –πέρα από ωραίες διασκευές– έχουν και σπουδαίες δικές τους συνθέσεις.
Μετά λοιπόν τη δίκαιη κατάληψη που έκαναν στα ηχεία μας τους τελευταίους μήνες, ήρθε η ώρα να καταλάβουν και …την καρδιά μας, αφού στο πρώτο live τους στην Ελλάδα (πέραν από τις μουσικές τους ικανότητες) γνωρίσαμε από κοντά τη δύναμη του πυρηνικού όπλου Cammie Gilbert. Δηλαδή την καλύτερη γυναικεία παρουσία στο metal των ημερών μας και τη βασική αιτία που μια μπάντα η οποία ξεκίνησε από τα τοπικά του Τέξας έχει βάλει πλώρη για την κατάκτηση του …Μουντιάλ.
Στην αρχή της βραδιάς συναντήσαμε τους Αθηναίους Mother Of Millions, οι οποίοι, στηριζόμενοι κυρίως στις συνθέσεις του πολύ καλού Human (2014) καθώς και στην επί σκηνής ενέργειά τους, απέδειξαν ότι είναι ικανοί να σταθούν και σε μεγαλύτερους χώρους από αυτούς όπου παίζουν μέχρι στιγμής. Αν και την ώρα της εμφάνισής τους ο κόσμος δεν ήταν πολύς και η ατμόσφαιρα παραήταν χαλαρή, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μας με τις πολύπλοκες συνθέσεις τους, που άλλοτε εκκινούσαν από τους ηλεκτρονικούς Pink Floyd και κατέληγαν στους Slipknot και άλλοτε προσποιούνταν αρχικά έναν soundtrack χαρακτήρα για να σε εγκλωβίσουν τελικά σε ένα ανηλεές post-rock χάος. Αποτέλεσαν έτσι θετική έκπληξη για όσους δεν τους ήξεραν, μεταξύ των οποίων και ο Anthony Contreras των headliners, που από το πλάι της σκηνής έδειξε με τις κινήσεις και το ύφος του να γουστάρει τρελά.
Setlist
1. Collision
2. Orientation
3. Rome
4. Human
5. Fire
6. Evolved
Η ώρα για τους Oceans Of Slumber είχε φτάσει και ήδη από το εναρκτήριο “Winter” έγινε σε όλους σαφές ότι θα πραγματοποιούσαν μια ξεχωριστή εμφάνιση. Η παρουσία της Cammie Gilbert τράβηξε εξαρχής τα βλέματα, τόσο του κοινού, όσο και των φακών. Και ήταν τέτοια η λάμψη της, ώστε οι θεατές κοίταγαν αποσβολωμένοι (για να μην πω κεραυνοβόλα ερωτευμένοι) και οι φωτογράφοι –συνωστισμένοι κάτω από το μικρόφωνό της– κλίκαραν σε κάθε μία από τις ατελείωτες αλλαγές της κίνησης και της έκφρασής της.
Οι υπόλοιποι μουσικοί άφηναν μεν χώρο στη μικρή θεά να δεσπόσει στη σκηνή, δεν παρέλειπαν ωστόσο να επιδεικνύουν –έστω και μένοντας ένα βήμα πιο πίσω– την τεχνική αρτιότητά τους, αλλά και το μεταξύ τους δέσιμο, στο οποίο και οφείλεται ο συμπαγής ήχος τον οποίον παράγουν. Μαζί με αυτά, βέβαια, δεν έκρυβαν και τη χαρά τους, μιας και αυτή ήταν η πρώτη headline εμφάνιση της περιοδείας τους. Έτσι, άλλοτε χαμογελούσαν μπροστά στις αποθεωτικές αντιδράσεις του κοινού και άλλοτε ευχαριστούσαν ειλικρινά για τη χορωδιακή συμμετοχή στα τραγούδια τους.
Η setlist περιλάμβανε φυσικά όλα τα αναμενόμενα και αγαπημένα, με τις διασκευές στους Candlemass και στους Moody Blues να ξεσηκώνουν, αλλά και τις υπόλοιπες συνθέσεις να προκαλούν πολύ εντονότερα συναισθήματα, σε σύγκριση με τις ηχογραφημένες εκτελέσεις. Η δε απαραίτητη (λόγω headlining) χρονική επέκταση της εμφάνισής τους, πραγματοποιήθηκε με 3 επιλογές-έκπληξη και δώρο στο κοινό.
Καταρχήν, ήταν η πειραγμένη εκτέλεση του “Remedy” από το ντεμπούτο τους, όπου πάνω στη death ωμότητα της αρχικής μορφής, η Gilbert ζωγράφισε –με την κίνηση και το μοναδικό ηχόχρωμα της φωνής της– αλλιώτικες εικόνες. Ύστερα, στην άκρη του καθηλωτικού “Lullaby” κόλλησαν το ακυκλοφόρητο “Doomed Life”, το οποίο έμοιαζε με ιδανική μουσική και εννοιολογική συνέχειά του. Τέλος, το φινάλε έγινε με μια συγκλονιστική διασκευή στο “Wolf Μoon” των Type Ο Negative, που φανέρωσε για ακόμα μία φορά το μέγεθος του ταλέντου των Αμερικανών στο να αντιλαμβάνονται την αξία μιας ξένης σύνθεσης, να την αναλύουν έως τη βαθύτερη ουσία της, να την κάνουν να μοιάζει δική τους και, εντέλει, να την απογειώνουν.
Η γιορτινή ατμόσφαιρα στα πηγαδάκια μεταξύ των μελών της μπάντας και των θεατών μετά τη συναυλία, ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι όλα πήγαν καλά. Η δε σεμνότητα και ευγένεια των Oceans Of Slumber ήταν μία ένδειξη ότι, ακόμα κι αν ξέρουν τι έχουν πετύχει ως τώρα, πιθανόν να καταλαβαίνουν ότι είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος για την κορυφή που μοιάζουν ικανοί να κατακτήσουν.
Προς το παρόν, λοιπόν, ας κρατήσουμε την ανάμνηση μιας καταπληκτικής συναυλίας, η οποία φωτίστηκε από τη λάμψη αυτού του μαύρου διαμαντιού που λέγεται Cammie Gilbert. Προσμένουμε σε ακόμα καλύτερα επόμενα βήματα.
Setlist
1. Winter
2. Sunlight
3. Remedy
4. Devout
5. Lullaby
6. Doomed Life
7. Suffer The Last Bridge
8. Apologue
9. Solitude (διασκευή σε Candlemass)
10…This Road
11. Nights In White Satin (διασκευή σε Moody Blues)
Encore:
12.Wolf Moon (διασκευή σε Type Ο Negative)
{youtube}LVsdcgrd7qQ{/youtube}
