Όλη η Ελλάδα σείεται πλέον στους ρυθμούς της LP. Η Αμερικανίδα τραγουδοποιός αναδείχθηκε ξεκάθαρη νικήτρια του φετινού καλοκαιριού, με το "Lost On You" να ακούγεται παντού, από τα ραδιόφωνα μέχρι τις τηλεοπτικές εκπομπές και από τα περαστικά αυτοκίνητα εώς τα ακουστικά του διπλανού σου στο μετρό. Το Σάββατο ήρθε λοιπόν η στιγμή να την ακούσουμε και ζωντανά, ώστε να διαπιστώσουμε αν τελικά αξίζει ο θόρυβος που έχει δημιουργηθεί γύρω από το (συντμημένο) όνομά της.
Τη βραδιά στην Τεχνόπολη άνοιξε η Nalyssa Green, συνεπής στο ραντεβού της με το ανακοινωμένο πρόγραμμα. Αν και η αποδοχή της από το –ήδη πολυάριθμο– κοινό υπήρξε θερμή, το set της ήταν αδύναμο. Τα ισχνά και ένρινα φωνητικά της, σε συνδυασμό με τον λιγότερο από ιδανικό ήχο και τις ανιαρές ενορχηστρώσεις (η πιο περιττή χρήση λουπαδόρου και θέρεμιν που έχει ακουστεί τα τελευταία έτη), συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός μάλλον αμήχανου κλίματος. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας της στη σκηνή, η νεαρή μουσικός μας παρουσίασε ένα μείγμα από τα ξενόφωνα τραγούδια του 1ου δίσκου και τα ελληνόφωνα του καινούριου, έναν ορυμαγδό από διαφορετικούς ήχους και ποικίλες αναφορές ατάκτως (συνήθως) ερριμένες, χωρίς συνοχή και ειρμό.
Έπειτα στη σκηνή ανέβηκε η Κατερίνα Ντούσκα, μια ευχάριστη αλλαγή, μιας και η γεμάτη φωνή της ήρθε σε πλήρη αντίθεση με ό,τι ακούσαμε νωρίτερα –το κοινό φάνηκε μάλιστα προετοιμασμένο και έτοιμο να παρασυρθεί από το θέαμα. Η διασκευή ωστόσο στο "Girls Just Wanna Have Fun" έφερε τη συνειδητοποίηση πως ο διόλου ευκαταφρόνητος φωνητικός της όγκος αποτελεί τόσο κατάρα, όσο κι ευλογία, μιας και φαίνεται να έχει υποπέσει στην παγίδα της μανιέρας. Επιδίδεται δηλαδή σε τόσους βοκαλισμούς και runs, ώστε καπελώνει ό,τι τη συνοδεύει, ενώ παράλληλα σφυροκοπά τόσο δυνατά τις μελωδικές γραμμές, με αποτέλεσμα να ακούγονται όλες ως ένα πανομοιότυπο, επίπεδο πράγμα. Στο hit single του 1ου της δίσκου "One In A Million" ακούστηκαν σαφείς επιρροές απο Beirut, αλλά και tribal drum beating αναφορές, ενώ ένα μέρος του τραγουδήθηκε a cappella. Λίγο απ' όλα, δηλαδή, χωρίς δυστυχώς να μας αφήσει τελικά να απολαύσουμε την πιασάρικη μελωδία. Η Ντούσκα είναι μία θαυμάσια τραγουδίστρια, με εξαιρετική πρώτη ύλη (την εξύμνησε εξάλλου και η ίδια η LP), θα τη βοήθουσε όμως ένα πιο «ελαφρύ χέρι» στην αισθητική των ερμηνειών της.
Και τέλος, ανέβηκε στη σκηνή η headliner της βραδιάς, το φωνητικό powerhouse που ακούει στο όνομα LP ή Laura Pergolizzi για τους γνώστες. Η τραγουδοποιός που έχει δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά της, καταλήγοντας να γίνει μία από τις αγαπημένες νέες φωνές του ελληνικού κοινού, το οποίο απέδειξε την αγάπη του κάνοντας πλατινένιο το τελευταίο της ΕΡ, μα και με την εντυπωσιακή προσέλευσή του στην Τεχνόπολη.
Η LP φάνηκε να καθρεφτίζει αυτήν την αγάπη δίνοντας μια εξαιρετική συναυλία. Στην οποία ήρθε να δείξει και τι σημαίνει άριστη performer, αλλά και πώς μια μεγάλη μα ευέλικτη φωνή μπορεί να χρησιμοποιηθεί καλαίσθητα και μετρημένα. H τραγουδίστρια εξέπεμπε δυναμικότητα, ενώ με το ανδρόγυνο στήσιμό της άνοιγε κι έναν (υγιέστατο) διάλογο περί φύλου και σεξουαλικότητας, κάμπτοντας με τρόπο τις συντηρητικές κοινωνικές δομές –ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως πέρασα στιγμές σκεπτόμενος ότι βλέπω τον Bob Dylan να τραγουδάει με μια φωνή η οποία ισορροπεί μεταξύ Céline Dion και Cindy Lauper, έχοντας ως εξτρά στοιχεία κάτι από τα vocal fries της τραγουδίστριας των Alabama Shakes.
Η ίδια δήλωσε πως ένα από τα τραγούδια της έχει γραφτεί για τον πρώτο της έρωτα –μία Ελληνίδα που ακούει στο όνομα Πελαγία. Κάτι που πυροδότησε τεράστιες ζητωκραυγές στο κοινό, χωρίς βέβαια να λείψουν και ορισμένα (απαράδεκτα) ομοφοβικά σχόλια από μια μικροσκοπική μερίδα, η οποία μάλλον κατά λάθος βρέθηκε στην Τεχνόπολη το Σάββατο. Χρησίμευσαν πάντως για να αποδείξουν ότι ο Δαρβίνος είχε εν τέλει δίκιο, αφού αποτέλεσαν δείγματα του περίφημου «χαμένου κρίκου», ειδικά όταν στη σκηνή βρέθηκε να ίπταται ένα σουτιέν.
Στον ερμηνευτικό τομέα, η LP φανέρωσε αριστοτεχνικό έλεγχο του διαφράγματός της, με τον αέρα να βγαίνει μετρημένος μέχρι και στις τρίλιες των σφυριγμάτων –οι υπερβολές ήταν ελάχιστες, παρουσιαζόμενες σε μεμονωμένες στιγμές, όπως π.χ. στη διασκευή του "Halo" της Beyoncé. Το set κύλησε ομαλά και καλοζυγισμένα, κρατώντας σε εγρήγορση το εξαρχής ένθερμο κοινό και καταλήγoντας σε ένα πανηγυρικό encore υπό τους ρυθμούς του άκρως επιτυχημένου στη χώρα μας "Lost Οn You". Η LP έκλεισε έτσι τη βραδιά με θριαμβευτικό τρόπο, αφήνοντάς μας την καλύτερη γεύση. Και σαν performer, αλλά και με τη συμπαθέστατη παρουσία της.
{youtube}4-pK89IfGzc{/youtube}
