Προσπερνώντας τους κλασικούς προλόγους περί μιας ανόδου του ευρύτερου stoner ρεύματος στην Ελλάδα, θα διαφοροποιήσουμε την άποψή μας καταθέτοντας ένα πασιφανές γεγονός: ο μέσος 'Ελληνας δεν έχει, ούτε είχε ποτέ, τη νοοτροπία που απαιτεί ένα φεστιβάλ υπό την ουσιαστική του έννοια, μιας και το πρώτο εγχείρημα υπό την επωνυμία της Smoke Τhe Fuzz αντιμετώπισε μερικά κρίσιμα προβλήματα σε αποδοχή. Όχι λόγω της διοργάνωσης καθαυτής, μιας και το πρόγραμμα της ημέρας τηρήθηκε με συγκλονιστική συνέπεια. Αλλά ούτε και από άποψη ήχου, καθότι το backline απεδείχθη φονικό, ανώτερο μάλιστα ορισμένων αντίστοιχων ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Το όλο πρόβλημα έγκειται στη γενική νοοτροπία του κοινού, μιας και οι Love Sex Machine εμφανίστηκαν μεταξύ φίλων και συγγενών, τη στιγμή που η όλη προσέλευση συνολικά δεν άγγιξε τα αναμενόμενα standards. Η διάρκεια της Fall of Doom edition του φεστιβάλ ήταν ομολογουμένως μακρά, αλλά μονίμως παραπονιόμαστε ως λαός για διοργανώσεις του εξωτερικού στις οποίες παρουσιάζονται μέχρι και 50 ονόματα ημερησίως. Δεν θεωρώ έτσι καθόλου τυχαίο που ο μέσος ηλικιακός όρος του κοινού κυμάνθηκε σε μια ορισμένη κλίμακα: απαρτιζόταν κατά κύριο λόγο από ανθρώπους που έζησαν τέτοιες μουσικές στα γεννοφάσκια τους. Αυτούς άλλωστε εντυπωσίασαν περισσότερο οι Love Sex Machine, με τον σεισμικά ογκολιθικό τους ήχο, μα και με μια πυγμή την οποία θα ζήλευε και ο πιο πεπειραμένος παλαιστής.
Οι Suma, από την πλευρά τους, παρέλαβαν τη σκυτάλη υπό τα γνωστά σαμανικά τους standards. Κάθε χτύπος στα τύμπανα σήκωνε κυβικά ολόκληρα από σκόνη, λες και προξενούσε αληθινή αμμοθύελλα, προερχόμενη από τις πιο ερημικές τοποθεσίες της Σαχάρα. Τα δε τσιμεντέ φωνητικά έδεναν άριστα στο μίγμα, τονώνοντας το βαθύτερο vibe, αλλά και την όλη αισθητική, η οποία βασιζόταν σε βασανιστικές τυμπανοκρουσίες. Άξιος σύμμαχος στα παραπάνω στάθηκε φυσικά ο εξαίρετος ήχος: εντυπώθηκε συμπαγώς γκριζωπός, υποβοηθώντας όσο πιο άριστα το συνεπές, μεθοδικό τους έργο.
Οι Black Cobra, τώρα, είναι η καλύτερη live μπάντα στον Γαλαξία. Η μπάντα που θα συγκινήσει και τον πιο απαίδευτο ακροατή, με ορμή πιο βλοσυρή κι από σκληρά επεισόδια σε καυτή γηπεδική αρένα. Είναι ο τύπος μπάντας που θα εκλύει το ίδιο συναίσθημα στη σκηνή του An Club στην πρώτη της ευρωπαϊκή περιοδεία, συγκρινόμενη με τη Θριαμβευτική της εμφάνιση στο Roadburn Festival, ενώπιον 2.000 παρευρισκομένων. Οι Black Cobra είναι απλά ο Βρώμικος Χάρρυ του sludge –πιο ωμοί από την αληθινή ζωή, πιο Ισχυροί από τη Δευτέρα Παρουσία. Και όταν ο ήχος κυμαίνεται στα σωστά του ντεσιμπέλ, ελάχιστες είναι οι μπάντες που δύνανται να τους κοντράρουν δυναμικά, σε οικουμενικό επίπεδο.
Οι Sons Of Otis, αντιθέτως, ήταν η μόνη μπάντα του φεστιβάλ που απογοήτευσε διακριτά. Ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο η έκδηλη κούραση του υποφαινόμενου (σε συνδυασμό με μια ανυποχώρητη ίωση), πάντως η διαφορά δυναμικής ήτο αρκετά ευδιάκριτη μεταξύ των λοιπών τους συναδέλφων. Καμία σχέση, δηλαδή, με το ανεξίτηλο χυμαδιό των Bongzillla, έστω και αν προσπερνάμε εμφανώς κάποιες θέσεις εμφάνισης στην όλη κατάταξη. Η κατάχρηση, η ατόφια αλητεία, όπως και το (καλώς εννοούμενο) ποζεριλίκι έδιναν και έπαιρναν, με έναν ντράμερ σωστή ατμομηχανή, ικανό να τους εξυψώσει υπό τις πιο άστεγες συνθήκες.
Οι δε Dopethrone αποδείχθηκαν σωστοί στρατιώτες στον ρόλο τους, με έναν Vince Houde να δίνει πόνο, παρά το ότι είχε το ένα του πόδι καθηλωμένο σε νάρθηκα. Ίσως και να κάνω λάθος περί της ακριβούς κατάστασής του, βέβαια, έπειτα από τον διαβόητο τραυματισμό που οδήγησε σε σωρεία ακυρωθέντων εμφανίσεων. Είναι γεγονός, ωστόσο, πως η δυσκολία μετακίνησης δεν παρεμπόδισε μήτε το κέφι, αλλά ούτε και το πείσμα, που μετέτρεπε τις χιλιομετρικές του τζίβες σε αεικίνητο ανεμιστήρα. Όσοι έχουν δει ζωντανά τους Dopethrone, άλλωστε, φέρουν πλήρη γνώση του φτωχολογέ όγκου που πηγάζει μόνο από τις πιο εργατικές γειτονιές στον κόσμο. Η διαφορά είναι πως τώρα είχαμε και την επικύρωση του Mike Scheidt των Yob και του Michael John Makela των Bongzilla, με τη διαδραστική τους συμμετοχή στην εκτέλεση του "Scum Fuck Blues".
Έχοντας παρακολουθήσει τους Yοb 5 φορές στο παρελθόν, δεν θα απαρνηθώ τη διάτρητη γνώση που διαχέεται μέσω της παλιρροιακής πνευματικότητάς τους. Ξεκινώντας από μια απόμερη νησίδα του Ινδικού Ωκεανού, μέχρι τα περίχωρα μιας γραφικής επαρχίας της Κρήτης, οι εξαγνισμένες μελωδίες που διαποτίζουν το αδιαπέραστο ηχητικό τους τείχος μεταδίδονταν λίαν μαγνητικά, μέσω μιας κάλλιστα πυρετώδους ατμόσφαιρας. Όλη αυτή η συμπαγής πυγμή είναι το στοιχείο-κλειδί που αποτελεί «εκείνο» το παλλόμενο ωστικό κύμα. Όχι με τον σκοπό της πλήρωσης, αλλά της κάθαρσης αμυχών από μνήμες αρχέγονης επισκίασης.
Σημαντικός καταλύτης, αυτή τη φορά, στάθηκε ο διαυγής μα τερατώδης ήχος, ο οποίος θύμισε καταστάσεις Tilburg και Roadburn, στο οποίο και εμφανίστηκαν πρόσφατα οι Προπάτορες Neurosis. Γιατί είναι αλήθεια πως η φετινή εμφάνιση των Yob έφερε κατά νου το επετειακό set των τελευταίων σε αρκετούς προσφιλείς συνοδοιπόρους, τόσο από άποψη παλμών, όσο και ευρύτερων συναισθημάτων. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στην ίδια την αύρα τους, η οποία διαφέρει της λατρείας σε Αρχέγονους Δεσμούς Αίματος, παρά τις εκφάνσεις εσωτερικής μάχης. Όπως λένε και στο εξωτερικό, άλλωστε, «every great band is a beast of its own», με τρόπο που συγγενείς μορφές δεν αντιπαλεύονται, παρά συμβαδίζουν χέρι με χέρι.
Συγκριτικά με το κοντινό (και μη) παρελθόν, από τις 6 φορές που έχω παρακολουθήσει (πλέον) τους Yob, η απόδοσή τους στο Smoke Τhe Fuzz Festival ήταν με διαφορά η καλύτερη. Ήχος ορμητικός, setlist φονικού σκέλους, αλλά και επίδοση αψεγάδιαστη –η οποία μοιάζει συνήθως επίφοβη, μιας και η φωνή του Mike Scheidt είναι συχνά πιο εύθραυστη όταν βρίσκεται σε περιοδείες. Και όλα αυτά, μάλιστα, ενώπιον μιας αποδεκατισμένης μερίδας οπαδών, μιας και υπολογίσιμο ποσοστό είχε ήδη αποχωρήσει από το πέρας των εμφανίσεων των Dopethrone και Bongzilla. Ίσως να ακούγομαι κάπως πικρόχολος τέτοιες στιγμές, αλλά αναλογίζομαι τι κακό έκανε το ίντερνετ σε νεότερες (και μη) γενιές, με τη σταθερά διαβρωτική του εξέλιξη να επιδρά σε μαθησιακό επίπεδο. Όπως και το ότι απουσιάζει μια ζύμωση σε βιώματα για μια μερίδα ακροατών, οι οποίοι ακολουθούν επιταγές ξένης συγκριτικά φύσης.
Από εκεί και πέρα θα μπορούσαμε να σταθούμε σε πολλά σημεία: από το απόκρημνο ξεκίνημα με το "Ball Οf Molten Lead", μέχρι το εκτός προγραμματισμού encore με το "Adrift In The Ocean". Παρόλα αυτά, η ουσία παραμένει πως οι Yob αποτελούν μία από τις αυθεντικά Μεγάλες Μπάντες των Καιρών μας, η οποία επιβεβαιώνει τη φύση της με κάθε νέα επιβλητική εμφάνιση επί σκηνής. Ενδεχομένως να μην κυκλοφόρησαν ποτέ ως τώρα «το απόλυτο Yob άλμπουμ», τον δίσκο εκείνο δηλαδή για τον οποίον θα έλεγες ότι χτυπά με άνεση δέκα-στα-δέκα. Εντούτοις, ενδέχεται να αποτελούν τους μόνους νεότερους εκπροσώπους που οδηγούν τόσο άριστα την Πνευματικότητα με την Ορμή, σε μια έλκυση αμιγούς ενέργειας με απώτερο σκοπό να σε εξαγνίσει.
{youtube}hQc538xxvIc{/youtube}
