Επιστροφή στην Αθήνα για τον Jello Biafra, τον θρυλικό frontman των Dead Kennedys. 4 χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2012, είχε δώσει μια επιτυχημένη παράσταση στο Fuzz· φέτος χωθήκαμε καλοκαιριάτικα στο Gagarin, το οποίο σχεδόν γέμισε για χάρη του, στην τελευταία βραδιά που «μαγείρεψε» για μας ο Νίκος Τριανταφυλλίδης (όπως φρόντισε να μας υπενθυμίσει από μικροφώνου και ο ίδιος ο Biafra). Στο πλάι του, φυσικά, οι Guantanamo School Οf Medicine, η μπάντα με την οποία τριγυρνά τα τελευταία 7-8 χρόνια. Και στην υποστήριξη οι Stress, ένα από τα επιφανέστερα σχήματα της ηρωικής πρώτης περιόδου του εγχώριου πανκ.
Λίγο μετά τις 10, οι τελευταίοι βρίσκονταν στη σκηνή, παίζοντας για 40 περίπου λεπτά τα τραγούδια εκείνα της πρώτης τους νιότης. Η “Λέρος”, η “Αθήνα”, ο “Χαφιές”, το “Δικαίωμα Στη Ζωή” ή το “Athens Burning”, μπορούν ακόμα να ισχυριστούν βάσιμα ότι διαθέτουν λόγο ύπαρξης, καθώς οι κοινωνικές συνθήκες που σχολιάζουν δεν έχουν αλλάξει όσο θα θέλαμε ίσως να πιστεύουμε. Κάτι χάνεται, ωστόσο, στη χρονική απόσταση· κάτι που αφορά τη δυνατότητα της μουσικής να ακούγεται το ίδιο αιχμηρή, κοχλάζουσα και τελικά επικίνδυνη. Ίσως κι εκείνη η αφέλεια που έχουν οι συνθέσεις (όντας γραμμένες με το άγουρο πάθος της επαναστατημένης εφηβείας) να γίνεται λιγάκι περίεργη, δεδομένου ότι επί σκηνής δεν αντικρίζεις 3 πιτσιρικάδες με την κάψα της ηλικίας τους, αλλά 3 άνδρες γύρω στα 50.
Τηρουμένων πάντως αυτών των αναλογιών, οι Stress δεν τα κατάφεραν κι άσχημα. Έδιναν αρκετή ένταση στα κομμάτια τους, φρόντισαν για μια κάποια ηχητική επικαιροποίηση (π.χ. σκληραίνοντας λιγάκι τις κιθάρες) και γενικώς απέδωσαν μια χαρά το χειροποίητο και απλουστευμένο πανκ ροκ τους. Όσοι/ες γνώριζαν, σιγοτραγουδούσαν τους στίχους, οι υπόλοιποι/ες παρακολουθούσαν ευχάριστα και στο τέλος οι Stress εισέπραξαν ένα δίκαιο χειροκρότημα από το κοινό, που εντωμεταξύ είχε σχεδόν γεμίσει το Gagarin.
Το εντυπωσιακό μπάσιμο ωστόσο των Guantanamo School Οf Medicine λίγο αργότερα, έδειξε πως υπάρχει μια δεδομένη διαφορά μεταξύ της απλά τίμιας και της πραγματικά καλής μπάντας. Προτού καλά-καλά χαμηλώσουν τα φώτα, χωρίς εισαγωγές και περιττές τυπικότητες, το γκρουπ ξεκίνησε μ’ ένα εκκωφαντικό τζαμάρισμα, που τους οδήγησε στο “Satan’s Combover”. Δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε χοροπηδώντας στη σκηνή και ο Biafra, φορώντας μια αριστοκρατική μωβ κάπα και καθοδηγώντας με ακρίβεια την μπάντα του στις υψηλές εντάσεις του κομματιού.
Στην πορεία, όσο το λάιβ προχωρούσε, ο Biafra έβγαζε μία-μία τις στρώσεις από υφάσματα που φορούσε. Πρώτα την κάπα, μετά το πουά πουκάμισο που φορούσε από κάτω, ύστερα και το μπλουζάκι με το σύνθημα «Nazi Trumps Fuck Off» (το γενικό μότο της τρέχουσας περιοδείας), για να μείνει στο τέλος γυμνός από τη μέση και πάνω, όπως έπρεπε δηλαδή για να τραγουδήσει το “Too Drunk To Fuck” βγαίνοντας για το τρίτο(!) encore. Διαρκώς δραστήριος πάνω στη σκηνή, με τις γνωστές νευρικές του κινήσεις, την παντομίμα, αλλά και με φωνή που ακόμα βαστάει μια χαρά, ο Biafra ήταν, λογικώς και δικαίως, το επίκεντρο της προσοχής, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι οι Guantanamo School Of Medicine (όνομα, παρεμπιπτόντως, χαρακτηριστικό του σαρκασμού του Biafra) υπήρξανε αμελητέοι ως ποσότητες. Οι δύο κιθαρίστες (ο Ralph Spight των Victims Family και ο Kimo Ball) μοίραζαν εξαιρετικά τους ρόλους στο μεταξύ τους, δίνοντας ταυτόχρονα όγκο, ορμή αλλά και μελωδική ορατότητα· νομίζω όμως πως η κινητήριος δύναμη, αυτή που έδινε το παλμό στα κομμάτια, ήταν η rhythm section, με τον ευέλικτο Andrew Weiss στο μπάσο και τον δυναμικό Paul Della Pelle στα τύμπανα.
Ένα ενδιαφέρον σημείο ήταν το πόσο (και το πώς) θα μπορούσαν ο Biafra και οι Guantanamo School Of Medicine να μείνουν στο κοινό τους παρόν, τη στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό των παρευρισκομένων (εμού συμπεριλαμβανομένου) ήταν σε αναμμένα κάρβουνα για την πρώτη νότα από το ένδοξο παρελθόν. Το προαναφερθέν “Satan’s Combover”, το “Forkboy” των Lard (δηλαδή της συνεργασίας του Biafra με μέλη των Ministry), το “Panic Land” ή το “Barackstar O’Bummer” (με την προφανή του κριτική στον τωρινό πρόεδρο των Η.Π.Α.) έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους, διατηρώντας τις εντάσεις ψηλά και το πανκ ροκ μια δυνατότητα ανάμεσα σε άλλες. Κι αφού έπεισαν για το δραστήριο του παρόντος τους, στη μέση περίπου του set το “California Über Alles” έφερε τον πρώτο, αναμενόμενο χαμό. Αργότερα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα, το “Nazi Punks Fuck Off!” (αναλόγως τροποποιημένο), το “Holiday Ιn Cambodia”, το “Riot” και το “Too Drunk Τo Fuck”.
Όσον αφορά την πολιτική, ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι ενσωματωμένη στα πρότζεκτ του Jello Biafra. Ήδη από τις μέρες των Dead Kennedys η κριτική του στην κυρίαρχη ιδεολογία (είτε μεταφράζεται σε υψηλή πολιτική, είτε σε ζώσα καθημερινότητα) υπήρξε κεντρική και είχε ήδη θριαμβεύσει για την ειρωνεία της, την ευφράδεια και την ευθύτητά της –αξίζει, παρεμπιπτόντως, να ψάξει κανείς μία από τις επιτελέσεις αυτής της στάσης, την καμπάνια του για δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο στις εκλογές του 1979. Η πολιτική βρίσκεται έτσι κι αλλιώς παντού: στους στίχους, στις παντομίμες, στις δημόσιες τοποθετήσεις ή στην ίδια την επιλογή του πανκ ροκ αντί άλλης μουσικής έκφρασης.
Έτσι, στα ενδιάμεσα των κομματιών ο Biafra έθιγε ζητήματα που επικεντρώνονταν σε διάφορες όψεις της διαφθοράς (π.χ. στο πώς και ποια θέματα επιλέγουν να προβάλλουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ή στα φορολογικά εγκλήματα των ισχυρών) ή στον ρόλο του φασισμού μέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, είτε αυτός εκφράζεται μέσα από μορφώματα σαν τη Χρυσή Αυγή, είτε μέσω προσώπων όπως ο Donald Trump. Καίριες επισημάνσεις, αναμφισβήτητα, αν και θα μπορούσαν νομίζω να απομακρυνθούν λιγάκι παραπάνω από την πρακτική της κατήχησης.
Με λίγα λόγια, το set του Jello Biafra και των Guantanamo School Οf Medicine είχε δυναμική και ζωηράδα, με παιξίματα που ήταν εκείνα που έπρεπε, με τις κοιλιές λίγες και τα μηνύματα ξεκάθαρα. Στα σίγουρα, ο Biafra δεν περιφέρει απλώς το κενό κουφάρι του πάλαι ποτέ –τα περισσότερα από τα πρόσφατα κομμάτια που ακούστηκαν μπορούν να το πιστοποιήσουν. Και ίσως αυτή να είναι μια λειτουργική σχέση με το παρελθόν: ούτε η αποκήρυξη, ούτε όμως και το λιβάνισμα…
{youtube}KQ2ONz-ubBE{/youtube}
