Μια βραδιά με τους Clock DVA επί αθηναϊκής σκηνής, είναι κάτι που δεν διανοείται εύκολα να χάσει όποιος κάτοικος ή επισκέπτης αυτής της πόλης έχει μυηθεί, γαλουχηθεί, γευτεί (με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο) τους καρπούς της industrial/post-punk αισθητικής ή έστω γητευτεί για ένα-δυο τραγούδια από τις χάρες της EBM των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Το προσκλητήριο λοιπόν της πρώτης επίσκεψης της επιδραστικότατης, εφτάψυχης μπάντας του Adolphus “Adi” Newton στην Ελλάδα βρήκε γόνιμο έδαφος στους πιστούς ακολούθους της βιομηχανικής και ηλεκτρονικής κουλτούρας. Οι οποίοι, αν και δεν τρελάθηκαν από την εμφάνιση στο Gagarin, δεν θα μπορούσαν να αποχωρήσουν και δυσαρεστημένοι από ένα τέτοιο «συλλεκτικό» γεγονός.
Ο Adi Newton έχει τις ιδιορρυθμίες που αναμένει κανείς από έναν σκαπανέα του ηλεκτρονικού πειραματισμού –συν κάτι παραπάνω. Το (σχεδόν) ενός ανδρός αρχή πόνημά του, που βαφτίστηκε στη χειμαρρώδη επιρροή του Κουρδιστού Πορτοκαλιού, έχει περάσει από σαράντα κύματα, διαλύσεις, επανενώσεις, μισή ντουζίνα ανασχηματισμούς, ακόμα και θανάτους: ο πρώτος μουσικός σύντροφός του και συνιδρυτής των Clock DVA, Steven “Judd” Turner, πέθανε το 1981 λόγω υπερβολικής δόσης ναρκωτικών. Για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει, ο Newton έχει επιλέξει να αφήσει πίσω του τις δοξασμένες στιγμές του Σέφιλντ και να προσανατολίσει τα σετ του σε νέες ηλεκτρονικές κατευθύνσεις πειραματικής techno, διατηρώντας τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν των Clock DVA ορατό μόνο για αρκετά διαβασμένους ακροατές.
Αυτό είναι που δεν γνώριζε η πλειονότητα του κόσμου που γέμισε σε ικανοποιητικό βαθμό το Gagarin το βράδυ της Παρασκευής, για να δει στο video wall το ασπρόμαυρο ρολόι των DVA να γυρνάει λίγο πριν τις 11 και τον Newton, συνοδευόμενο από τον “Tez” Martinucci και τον δικό μας visual artist Παναγιώτη Τομαρά, να ανοίγει με το "The Konstruktor" (από το πρόσφατο Post Sign). Η αμηχανία του κόσμου αυξανόταν προοδευτικά με τη συνειδητοποίηση της απουσίας των κλασικών «επιτυχιών» των Clock DVA, με αρκετές πάντως αναλαμπές ικανοποίησης στην αναγνώριση του παλιού μέσα στο καινούριο, αλλά και λόγω της ιδιαίτερα υψηλής ποιοτικής και ηχητικής απόδοσης του σετ.
Διαχεόμενα το ένα στο άλλο, τα εντυπωσιακά visuals έκλεψαν την παράσταση, προσδίδοντας στην εμφάνιση του Newton την αίγλη ενός καλοδουλεμένου σόου, ενώ παράλληλα έδεσαν άριστα με τα κομμάτια ένα προς ένα. Τα πρώτα επίπεδα από άποψη bpm 60 λεπτά διαδέχτηκε μια μικρή κορύφωση και ένα πιο ζεστό χειροκρότημα στο άκουσμα του "The Hacker/Hacked", καθώς και στο encore, κατά το οποίο ο Newton επιβράβευσε το κοινό με ένα καινούριο track, που περιμένει την επίσημη κυκλοφορία του.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ο κόσμος έβγαινε στη Λιοσίων σχεδόν ικανοποιημένος. Πολλοί γούσταραν πολύ, περισσότεροι βρέθηκαν πιο κοντά στο «καλοί δεν λέω, όμως άλλη φάση τα παλιά τους». Μια χλιαρή συναισθηματικά εμφάνιση, πλην ποιοτικά άψογη, που απέδειξε για μία ακόμα φορά τον αέναο κνισμό του Newton με τον πειραματισμό, αφήνοντας ωστόσο στους παραδοσιακούς fans της μπάντας (και της σκηνής της) μια μικρή πικρίλα για κάποιες μαύρες πέτρες που φαίνεται να έχει ρίξει πίσω του ο εγκέφαλός της, στον δρόμο της μουσικής εξέλιξης.
{youtube}U7L2DjFnIpg{/youtube}
