Αν και η υπόσχεση για απόλυτο σκοτάδι έκανε τη διαφορά, οι περισσότεροι το υποδέχθηκαν ως εμφάνιση του ξακουστού Monolake ή κατά κόσμον Robert Henke. Όμως το Blindwave απέδειξε στην πράξη πως δεν ήταν απλά κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, η βραδιά της Παρασκευής στο Ρομάντσο είχε πολύ «ψωμί» και πέρα από το live act του Γερμανού αστέρα της techno.
Το ξεκίνημα έγινε με την εμφάνιση του Miltiades σε σύμπραξη –για πρώτη φορά επί σκηνής– με τη Venus Volcanism. Το γενικότερο συναίσθημα που αποκόμιζε κάποιος από την παραμονή τους επάνω στο σανίδι ήταν αυτό μιας βραδυφλεγούς μουσικής βόμβας. Ένα αμάλγαμα από τη σταθερή μπότα που δέσποζε στα μετόπισθεν, τα σύνθια που πραγματοποιούσαν υπέροχα ατμοσφαιρικά γεμίσματα και τα διάσπαρτα μα αντιπροσωπευτικά φωνητικά της Venus Volcanism, μπροστά σε ένα κοινό που ακολουθούσε με μεγάλη θέρμη το υπνωτιστικό τους μοτίβο. Κοιτώντας τη μάζα από την πίσω πλευρά του Ρομάντσου, νόμιζες πως παρακολουθούσες ανθρώπους απόλυτα συντονισμένους σε μια μεθυστική ρυθμολογία.
Αμέσως μετά σειρά είχε το κεντρικό όνομα της βραδιάς, ο Γερμανός που εκτός από techno head είναι κι ένας από τους ανθρώπους πίσω από το δημοφιλές μουσικό λογισμικό Ableton Live. Ο Monolake δεν ήρθε βέβαια στην Αθήνα για ένα απλό DJ set, αλλά για μία από τις φημισμένες του ζωντανές performances. Αθόρυβα, έκατσε λοιπόν πίσω από το λάπτοπ και την κονσόλα, μια τακτική που προσπάθησε να επεκτείνει και στην έναρξη της εμφάνισής του. Τουτέστιν, το ξεκίνημά του χαρακτηρίστηκε από υπόκωφα beats, μελωδίες που χτίζονταν αργά και σταδιακά, ενώ κατά σημεία έφερνε κατά νου τις πιο απαλές στιγμές σχημάτων όπως οι Deadbeat ή τον ήχο εταιρειών σαν την Echovolt. Όσο περνούσε πάντως η ώρα, το ρυθμικό υπόβαθρο επεκτεινόταν, με ανά στιγμές παρεκκλίσεις ακόμα και από τον στακάτο techno χαρακτήρα.
Το βαρβάτο εντωμεταξύ Function One ηχοσύστημα του Ρομάντσο φρόντιζε οι χαμηλές συχνότητες και οι μπότες να σε χτυπούν κατευθείαν στο στήθος (ενίοτε και στο πίσω μέρος του κεφαλιού). Τούτο το ένιωσαν και τα τζάμια του μαγαζιού, καθώς συχνά-πυκνά τα άκουγες να τρίζουν με μανία, προσθέτοντας στην αίσθηση παλιάς αποθήκης –όσοι είχαν πάει στα πρώτα φεστιβάλ Bios θα θυμούνται το συναίσθημα. Την ίδια ώρα, ο Monolake «κεντούσε» μουσικά, απλώνοντας τον ήχο του σε μια πολύ ευρεία παλέτα. Μέχρι και το αρχέγονο IDM των Autechre εποχής Incunabula άγγιξε ο Γερμανός, εντούτοις μέσα σε ένα μισάωρο είχε καταφέρει να περάσει από το χαλαρό ξεκίνημα σε ένα μαγαζί που σειόταν ολόκληρο. Στο σημείο δε που σταμάτησε εντελώς τον ήχο, αφήνοντας μονάχα ένα μικρό «ορεκτικό», πολλοί απόρησαν στιγμιαία. Όμως λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ο Henke θα μας έριχνε στο κεφάλι (κυριολεκτικά) το πιο βαρύ beat του, προξενώντας έντονες ζητωκραυγές στις μπροστινές σειρές, ως επιβράβευση.
Η ρυθμική εναλλαγή μπορεί να μην έδωσε στο Blindwave τον χαρακτήρα ενός ανελέητου techno σφυροκοπήματος, του χάρισε όμως έναν απόλυτα ξεχωριστό χαρακτήρα, δημιουργώντας έναν τόπο όπου οι dub αποχρώσεις δεν ακούγονταν καθόλου παράταιρες δίπλα σε μερικά σύγχρονα μπλιμπλίκια. Κι αν στο πίσω μέρος της αίθουσας το κοινό επέλεγε τη λίγο πιο χαλαρή ακρόαση στα περιπετειώδη ηχοτόπια του Monolake, οι πρώτες σειρές φαίνονταν να ταξιδεύουν σε ένα μεθυστικό τουρ. Όλα αυτά σε ένα Ρομάντσο ασφυκτικά γεμάτο για χάρη τόσο των ξυραφιαστών hi hats του Henke, όσο και των ambient ωκεανών στους οποίους μας βούτηξε, λίγο πριν τη φυγή του στα παρασκήνια, περίπου 1 ώρα μετά το ξεκίνημά του.
Κι αν η Electric Indigo μας έκανε αρχικά να αναφωνήσουμε πως μπήκε μετρημένη, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη πλάνη. Πολύ σύντομα μας έδειξε πως δεν είχε διάθεση για παιχνίδια, ρίχνοντας στην αρένα έναν ορυμαγδό από βαρβάτα techno tunes, τα οποία βομβάρδισαν τα αυτιά μας ιδιαίτερα έντονα εντός ολίγων λεπτών από την έναρξη κιόλας της εμφάνισής της. Ένα κανονικό όργιο από ρυθμικές ρουκέτες ήταν το set της Βιεννέζας, που εισέβαλλαν στον χώρο με διάθεση να ικανοποιήσουν τόσο τους οπαδούς της εκλεπτυσμένης electronica του Monolake, όσο και εκείνους που επιθυμούσαν ανελέητο κοπάνημα υπό τους ήχους ενός τσούρμου από οργιώδη beats.
Οι ήχοι των επιλογών της Electric Indigo θα αποτελούσαν και την αποχαιρετιστήρια μελωδία για εμάς, ολοκληρώνοντας τη Blindwave εμπειρία (που περιλάμβανε, εκτός των προαναφερθέντων, και τους Sepho και Mr. Bios). Μιας βραδιάς υπερπλήρους, που ικανοποίησε σε πολλαπλά επίπεδα, με αιχμή ασφαλώς του δόρατος την υπέροχη εμφάνιση του Robert Henke.
{youtube}7cmkZfkuMR8{/youtube}
