Άψογη υπήρξε η παραγωγή το Σάββατο στο Gagarin, όσον αφορά την τήρηση του προγράμματος: το support συγκρότημα, οι Caelestia, βγήκε στις 21+02 λεπτά. Όμως ξεκίνησαν στραβά. Αναγκασμένη εκ των συνθηκών να εμφανιστεί σε μια σκηνή ήδη στημένη (ντραμς, πλαϊνά σεπαρέ, σημαίες, πανό στα μετόπισθεν) για τους ηγήτορες της βραδιάς, η ελληνική μπάντα επέλεξε να κάνει full show, κάτι διόλου εύκολο: αφενός ούτε το στρίμωγμα το ευνοούσε, αφετέρου η συνεργασία των δύο φωνών –Nik P. & Dimi V., μια αντρική και μια γυναικεία αντίστοιχα– υπήρξε ατυχής.
Αλλά και γενικότερα, μερικά πράγματα δεν δούλεψαν σωστά για τους Caelestia: κακός ήχος στα τύμπανα, false starts στα προηχογραφημένα, κάποιες λάθος τοποθετήσεις ειδικότερα της γυναίκειας φωνής. Από την αρχή όμως ως το τέλος, οι κιθάρες τους ήταν συντονισμένες άψογα και δούλεψαν ως ξυράφια, με ορισμένες αμερικάνικες power περασιές να δένουν πολύ όμορφα με το υπόλοιπο death/prog στυλάκι που πρεσβεύουν (παρεμπιπτόντως, έχουν βγάλει το ντεμπούτο τους στη φινλανδική Inverse). Κατάφεραν έτσι να κουνήσουν αρκετές κεφαλές οι Caelestia στο Gagarin και, ευτυχώς γι' αυτούς, μετά το 3ο κομμάτι τα πράγματα έστρωσαν σε πολλά επίπεδα, οπότε βρήκαν κι εκείνοι βηματισμό, παρουσιάζοντας έναν πιο groove ορυμαγδό στις τελευταίες 3 επιλογές, όπου μάλιστα είχαν και ως guest τον τραγουδιστή των Alterself στα φωνητικά.
Οι Arch Enemy βγήκαν με σχετικά μεγάλη καθυστέρηση, στις 22+22 (οι Caelestia είχαν κατέβει στις 21+38), ορμώντας στη σκηνή βρυχώμενοι με το "Yesterday Is Dead And Gone", ύστερα από ένα εντυπωσιακό, προγεγραμμένο οργανικό intro. Εξ αρχής, τα μάτια ήταν στραμμένα στη νέα τραγουδίστριά τους και τα χειροκροτήματα έπεσαν βροχή. Αδιαφιλονίκητος βέβαια αρχηγός της μπάντας είναι ο Michael Amott, ο οποίος και φρόντισε να το υπενθυμίσει στο κοινό είτε παίζοντας καταιγιστικά ριφ, είτε τοποθετώντας αναλόγως το σώμα του επί σκηνής. Εγώ, όμως, είχα τα μάτια μου καρφωμένα στον ex-Nevermore κιθαρίστα, Jeff Loomis. Ομολογώ ότι μου αρέσει πολύ ο Αμερικανός: διαθέτει κινησιολογία μα και πενιά, στην οποία έχουν φωλιάσει ακόμα και στοιχεία από speed metal ή και freak out αρπέζ.
Τα σκηνικά φάνηκαν εντυπωσιακά σε πρώτη θωριά, αλλά τελικά κρίνονται ανελαστικά, μιας και πίσω από τα ταμπλό δεν είδαμε ουσιαστικά καμία έκπληξη. Τα φώτα όμως ήταν πάρα πολύ οργανωμένα και προσέδωσαν κύρος στην performance των Arch Enemy. Τα δε μηχανήματα ξηρού πάγου (4 τον αριθμό!) μετέτρεψαν τη σκηνή του Gagarin σε κολαστήριο του Δάντη, κάνοντάς με ειλικρινώς να απορήσω για το αν η μπάντα φεύγει με αναπνευστικά προβλήματα μετά από κάθε live της. Αλλά, καθώς φαίνεται, η Καναδέζα διαόλισσα Alissa White-Gluz είναι χαλκέντερη.
Η White-Glu είναι περίπτωση ιδανική για το πόστο της. Αν και θα μπορούσε να αναλώσει εαυτόν σε μια σκαμπρόζικη περιφορά του κουστουμιού που άφησε πίσω του ο Gene Simmons των Kiss (αν μη τι άλλο στις βάτες) και να κερδίσει την εύκολη συμπάθεια με «όπλο» τα σκισίματα στο κορμάκι και στο κολλάν, έπαιξε στο ελάχιστο –αν όχι καθόλου– τον ρόλο της γατούλας. Αντιθέτως, μάλιστα: μπήκε σαν πολιορκητικός κριός στη σκηνή και άλωσε στην πορεία ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή. Με ερμηνείες πολλών καρατίων, με οργανωμένη κινησιολογία (της έφυγε μόνο όταν έψαξε το μπουκάλι νερού πίσω από τα παραβάν), με δυναμικό τέμπο στη φωνή ακόμα και ανάμεσα στα τραγούδια, κατέκτησε τις καρδιές του ελληνικού κοινού σε αυτήν την πρώτη της επίσκεψη στη χώρα μας.
Θα την πω την αμαρτία μου εδώ, ο ντράμερ Daniel Erlandsson δεν με ικανοποίησε στις επιδόσεις του, παρά μόνο όταν είχε να κάνει με στακάτους ρυθμούς. Σε πολλά δε σημεία, ειδικά όπου οι ενορχηστρώσεις επέβαλλαν αλλαγή ρυθμολογίας –και οι Arch Enemy έχουν αρκετά τέτοια– υπέπεσε σε αναλογικώς πολλά για ένα live λάθη.
Όμως οι Arch Enemy είναι οδοστρωτήρας και δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Φρονώ δε ότι η πινελιά που έχει προσδώσει ο Loomis στις κιθάρες κάνει το σύνολο ακαταμάχητο για όσους θέλουν το death metal τους μπλεγμένο με μελωδία και με NWOBHM αναφορές. Έτσι, στο 1,5 ώρας σετ τους –που αναμενόμενα βασίστηκε στο άλμπουμ War Eternal του 2014– ικανοποίησαν τους οπαδούς, οι οποίοι σε ουκ ολίγες φάσεις έφτιαξαν μίνι mosh pits μπροστά από τη σκηνή.
Όπως και οι δικοί μας Caelestia πιο πριν, οι οποίοι έβγαλαν και γαλλική σημαία, έτσι και οι Arch Enemy έκαναν τη δική τους αναφορά στα γεγονότα του Παρισιού, αφιερώνοντας μάλιστα το "Ravenous" στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων. Μάλιστα το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν και από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, μαζί με το απολαυστικό "Dead Eyes See No Future", με την εμμονική δίχορδη τρέσα. Έκλεισαν με το "Nemesis", υποκλίθηκαν, έβγαλαν κι αυτή την κλασική εκνευριστική φωτογραφία με πλάτη στο κοινό και αποχώρησαν μέσα σε χειροκροτήματα.
{youtube}6GFBe5QCFg0{/youtube}
