Fix Factory Of Sound (Θεσσαλονίκη), 13/11
του Στέργιου Κοράνα
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχω μόλις γυρίσει και μαθαίνω τα νέα από το Παρίσι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, σε καμία πάντως περίπτωση δεν είναι κατάλληλος τόπος για κάτι τέτοιο μια εισαγωγή σαν κι αυτήν. Δεν γίνεται όμως να μην κάνεις τον συσχετισμό: την ίδια ώρα που βλέπαμε τους Calexico στη Θεσσαλονίκη, κάποιοι άνθρωποι σαν κι εμάς πήγαν να δουν τους Eagles Of Death Metal, χωρίς να μπορούν να φανταστούν τη συνέχεια…
Η συναυλία της Παρασκευής, ήταν από τις πιο άψογες τεχνικά που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Σ' αυτό βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι οι Joey Burns & John Conventino είχαν φέρει δικό τους ηχολήπτη, μα και δικό τους φωτιστή. Το ξεκίνημα στο Fix Factory Of Sound έγινε ακριβώς στην ώρα που είχε ανακοινωθεί (21.30), με τον Δημήτρη Αρώνη να αναλαμβάνει να ζεστάνει τον χώρο με μια σόλο εμφάνιση. Μικρό μεν το σετ, πολύ καλό δε –έστω κι αν αντιμετωπίζω πάντα επιφυλακτικά τις εμφανίσεις ενός ατόμου. Μπράβο στον Moa Bones, θα επιδιώξω να τον δω και μόνο του κάποια στιγμή.
Αλλά και οι πρωταγωνιστές εμφανίστηκαν ακριβώς στην ώρα τους (22.30), κι ευτυχώς, γιατί η βραδιά τράβηξε αρκετά. Κάτι ακόμα που είχα καιρό να δω: συναυλία να κρατάει γεμάτο δίωρο. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, τεχνικά τα πάντα υπήρξαν άψογα. Ναι μεν η ένταση χαμηλότερη απ' ό,τι συνήθως στο Fix Factory Of Sound –με αποτέλεσμα να πιάνουμε αρκετές παρεμβολές από τους πιο φωνακλάδες– αλλά ήταν τόσο κρύσταλλο ο ήχος, ώστε ξεχώριζαν όλα τα όργανα σωστά. Το κοντραμπάσο, φερ' ειπείν, δεν ήταν βουητό, άκουγες μέχρι και το «σβήσιμο» της χορδής!
Αντίστοιχα άψογο στάθηκε και το παίξιμο των Calexico. Καλά προβαρισμένοι, με τα τραγούδια σχεδόν όπως τα ακούμε στις στούντιο εκδοχές, με μόνο ίσως μελανό σημείο το γεγονός ότι έδωσαν περισσότερη έμφαση στο Edge Of The Sun (το τελευταίο τους άλμπουμ) απ' όσο προσωπικά θα ήθελα. Το βασικό σετ κράτησε μιάμιση ώρα, με τον πρώτο χαιρετισμό να έρχεται από τον Joey Burns ακριβώς τα μεσάνυχτα.
Κι αν είχε κλείσει εκεί η βραδιά, θα έλεγα ότι είδαμε κάτι μέτριο, στην καλύτερη περίπτωση. Το ζουμί, όμως, ήταν εν τέλει στο encore: τι διασκευές σε Buena Vista Social Club και Manu Chao ακούσαμε (μπλεγμένα μεταξύ τους), τι τζαμάρισμα και παιχνίδι έγινε με το κοινό στο “Take Five” του Paul Desmond –το οποίο μας υποσχέθηκαν μάλιστα να παίξουν στην επόμενη επίσκεψη, φτάνει να μάθουμε κι εμείς τους στίχους (σιγά το δύσκολο!)– μα και πόσο επικό αποδείχθηκε το κλείσιμο με την επιμηκυμένη εκδοχή του “Crystal Frontier” να μας κάνει να μη θέλουμε να ακούσουμε τίποτα άλλο το υπόλοιπο βράδυ.
Ένα σημείο που θα ήθελα να σταθώ: πριν παίξουν το “Stray”, ο Burns είπε «εσείς οι Έλληνες μάλλον ξέρετε αυτό το τραγούδι από άλλες χρήσεις, είναι όμως τραγούδι των Calexico»! Αυτό μόνο ως καρφί στον Σταύρο Θεοδωράκη θα μπορούσα να το εκλάβω και το χάρηκα κιόλας (σημ. αρχισυντάκτη: ο αρχισυντάκτης να δεις!) μιας και ήταν εκείνος που χρησιμοποιούσε το “Stray” ως μουσική τίτλων στην εκπομπή του…
Ο κόσμος πάρα πολύς στο Fix Factory Of Sound, σε σημείο που βρεθήκαμε σαρδελοποιημένοι από ένα σημείο και πέρα: αποθέωσε σε κάθε περίπτωση τη μπάντα και έδειξε να φεύγει ευχαριστημένος. Τουλάχιστον τα παιδιά στην παρέα μας, έμειναν με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Θα προτιμούσα βέβαια να μη γίνεται τέτοιος πανικός, γιατί με τη σκέψη να τρέχει πάλι στα γεγονότα του Παρισιού, ίσως να φτάνει στα όρια του επικίνδυνου.
Μετά από τρεις φορές που έχω λοιπόν παρακολουθήσει ζωντανά τους Calexico, καταλήγω ότι, την επόμενη φορά –γιατί σίγουρα θα ξαναπάω– μπορεί και να κατέβω μόνο για το ...encore! Γιατί ακριβώς εκείνο το ημίωρο σηματοδότησε για μένα την πεμπτουσία αυτής της ζωντανής τους εμφάνισης στη Θεσσαλονίκη. Έτσι πάντως πρέπει να είναι οι συναυλίες.
Fuzz (Αθήνα), 14/11
του Διαμαντή Διαμαντίδη
Υπό το συναισθηματικό βάρος των θανάσιμων επιθέσεων στη Γαλλία, πλήθος κόσμου συνέρρευσε από νωρίς το Σάββατο στο Fuzz (η βραδιά ήταν και επίσημα sold-out), για να δει τους αγαπημένους Calexico. Ο κόσμος συζητούσε βέβαια αδιαλείπτως τα της θλιβερής επικαιρότητας, φαινόταν ωστόσο αρκετά συντονισμένος με το γεγονός της συναυλίας.
Γύρω στις 9, κι ενώ πλέον το Fuzz είχε γεμίσει αρκετά, εμφανίστηκε στο πάλκο ο Moa Bones, μ' έναν εστιασμένο προβολέα να του ορίζει το σημείο της σκηνής όπου μπορούσε να κινηθεί κατά το performance του, καθώς όλο το υπόλοιπο τμήμα ήταν κατειλημμένο από τον μουσικό εξοπλισμό των Calexico. Με σπιρτάδα, εξωστρέφεια και μ' ένα συνεχώς αναβαθμιζόμενο ακουστικό set, ο Δημήτρης Αρώνης –ο Moa από τα Πατήσια, όπως συνηθίζει να υπενθυμίζει, μεταξύ σοβαρού κι αστείου– μπήκε δυναμικά στο μισάωρο που είχε στη διάθεσή του, με κομμάτια κυρίως από το πρόσφατο δισκογραφικό του πόνημα Spun και με τα "Hey", "Wake Up" και "Take it All Away" (με την αφήγηση του intro στα ελληνικά).
Κυρίως στα live του, ο Αρώνης δείχνει ν' αφήνει πίσω σιγά-σιγά τον κάθε Tallest Man On Earth και όποιον άλλον φλερτάρει με τούτη τη bluegrass/alt-country αισθητική του συρμού. Γίνεται δε σαφές πως επενδύει χρόνο και προσοχή σε ήχο, στίχο, παραγωγή, αφήνοντας τη λιτή μα αιχμηρή του τραγουδοποιία να πλημμυρίσει τ' αυτιά και τις ψυχές μας. Το σετ χαρακτήρισαν μελωδίες όμορφες, διηγηματική διάθεση, ανοιχτά κουρδίσματα, επιλεκτική χρήση τής τεχνολογίας σε σχέση με το απέριττο της εμφάνισής του, μα και μπρίο στην κινησιολογία. Το κοινό θερμό, ανταποκρίθηκε δεόντως στα τραγούδια και στις εισηγήσεις του Moa, παρ' όλο που –όπως σχεδόν πάντοτε– δεν έβαλε γλώσσα μέσα, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία μου περί «hype ενάντια στη συνειδητή παρουσία και ακρόαση» σε μία συναυλία ή σε οποιοδήποτε performance. Κορυφαία στιγμή η διασκευή στο μνημειώδες "Ain't Got No, I've Got Life" της Nina Simone, όπου ο Αρώνης δημιούργησε μια λούπα ηχογραφώντας κάποια μέρη στην ακουστική του κιθάρα, ξεσπώντας μετά σ' ένα «rockin' out» σόλο, πριν αφήσει κάτω το μουσικό του όργανο για να χορέψει ξέφρενα και χαριτωμένα, συμπαρασύροντας και το κοινό.
Οι Joey Burns & John Convertino εμφανίστηκαν στην αρχή μόνο ως ντουέτο, ερμηνεύοντας το "Wash" (από το πρώτο τους άλμπουμ, Spoke), το οποίο και αφιέρωσαν στα θύματα των επιθέσεων στη Γαλλία. Με εξαιρετικό ήχο, μαγευτικές δυναμικές και όμορφη ενέργεια, ακολούθησε μία σειρά από καινούργια αλλά και πιο παλιά τραγούδια, παλαντζάροντας ανάμεσα στον εναλλακτικό americana ήχο και στις κουβανο-μεξικάνικες καντέντσες που τόσο αγαπάει το ελληνικό κοινό. Φωτισμοί καταπληκτικοί, ερμηνείες γεμάτες πάθος –τόσο στην αγγλική, όσο και ισπανόφωνες– παιξίματα ακριβέστατα μέχρι κεραίας και φθόγγου από τους μουσικούς που τους συνόδευαν. Με έναν συντονισμό που μόνο τα μεγάλα συγκροτήματα επιτυγχάνουν, οι Calexico έδωσαν το καλύτερό τους ίσως live στη χώρα μας. Με τρομπέτες, ακορντεόν, βιμπράφωνο, πιάνα και πλήκτρα, με κιθάρες φλεγόμενες και ψυχωμένες, αλλά και μ' έναν Convertino να δίνει ρεσιτάλ παιξίματος (από τους αγαπημένους μου ντράμερ!), απέδειξαν τραγούδι το τραγούδι πόσο συνεπείς είναι προς το υλικό τους και προς τον χαρακτηριστικό τους ήχο.
Όμως η πραγματική έκπληξη της βραδιάς ήρθε στο μέσον περίπου του set, όταν εμφανίστηκαν 4 μέλη των TAKIM –ενός υπέροχου ημεδαπού σχήματος που ειδικεύεται στα σμυρνέϊκα, στα πολίτικα και στα δημοτικά, χωρίς ν' αποκλείει παντρέματα με πιο σύγχρονα ιδιώματα. Και να λοιπόν: τo "Roll Tango" από το πρόσφατο Edge Of The Sun και το «παρεξηγημένο» "Stray", υπό τους ήχους του λαούτου, του κανονακίου, του κλαρίνου, αλλά και με τα κρουστά και το τουμπερλέκι να συμπληρώνουν περίφημα τα τύμπανα του Convertino. Μια εξαίσια στιγμή, η οποία πραγματικά απογείωσε κοινό και μουσικούς σε μία άλλη διάσταση, όπου η μουσική και μόνο η μουσική κάνει κουμάντο.
Ύστερα οι Calexico κατηφόρισαν προς το τέλος της εμφάνισής τους, περνώντας από τα "Crystal Frontier", "Moon Never Rises", "World Undone", και καταφέρνοντας δίχως κόπο δύο απανωτά encore –χαρίζοντάς μας το "Beneath The City" και το "Guero Canelo", στο οποίο χόρεψαν μέχρι και τα δοκάρια. Μάλιστα, ενσωμάτωσαν σ' αυτό και το "Desaparecido" του Manu Chao! Στο τέλος, κλείνοντας με το "Follow Τhe River", μάλλον μας προέτρεψαν (στο δικό μου τουλάχιστον κεφάλι έτσι έγινε) ν' ακολουθήσουμε ένα διαφορετικό «ποτάμι» από εκείνο που, απ' όσο φαίνεται, ζέχνει ατιμία και διαπλοκή, σε σχέση πάντα με τα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας μας...
Όπως και να 'χει, υπήρξε μία συναυλία χορταστική, εξαιρετική από κάθε άποψη, που δίκαια κατάφερε ένα τόσο άνετο sold-out για τα δεδομένα της περιόδου την οποία διανύουμε. Η διοργάνωση τήρησε κατά γράμμα τους χρόνους της, η μπάντα έπαιξε με κέφι, και σε κάθε ευκαιρία ο Joey Burns μάς ευχαριστούσε για την παρουσία μας και τη θέρμη με την οποία υποδεχόμαστε τους Calexico κάθε φορά που μας επισκέπτονται. Είναι απόλυτα βέβαιο πως η παρουσία τους στην Ελλάδα τείνει να γίνει θεσμός. Και τούτο, μόνο καλές συναυλίες θα μας κάνει να βλέπουμε.
Setlist:
1. WASH (μόνο οι Joey Burns και John Convertino)
2. FALLING FROM THE SKY
3. CUMBIA DE DONDE
4. TWO SILVER TREES
5. SPLITTER
6. TAPPING ON THE LINE
7. BULLETS & ROCKS
8. COYOACAN
9. INSPIRACION
10. FORTUNE TELLER
11. ROLL TANGO (με τους TAKIM)
12. STRAY (με τους TAKIM)
13. SUNKEN WALTZ
14. WORLD UNDONE
15. NOT EVEN STEVIE NICKS
16. MOON NEVER RISES
17. CRYSTAL FRONTIER
1o encore:
18. BENEATH THE CITY
19. GUERO CANELO (medley με DESAPARECIDO)
2ο encore:
20. FOLLOW THE RIVER
{youtube}DSsryPXsDHI{/youtube}
