Αν μας επιβεβαίωσε κάτι το γενναιόδωρο κονσέρτο που μας χάρισε ο Alexandre Desplat, δεν ήταν μόνο ότι πρόκειται για τον πιο φορμαρισμένο συνθέτη της τελευταίας δεκαετίας: επιπλέον, ενίσχυσε τη γενικότερη διαπίστωση ότι ο κινηματογράφος έχει πλέον επωμιστεί το βάρος του φυσικού κοινωνού της κλασικής μουσικής.
Ευγενικός, παθιασμένος και ολίγον αυτάρεσκος (δικαιολογημένα), ο πολυβραβευμένος μουσουργός άπλωσε μέσα σε 2 γεμάτες ώρες αποσπάσματα από τα κινηματογραφικά score που έχει υπογράψει τα τελευταία 10 χρόνια, με διακριτικές προφορικές παραινέσεις ανάμεσα στις εκτελέσεις –όπου έκρινε σκόπιμο να υπογραμμίσει κάτι.
Οι ποικίλες ηχητικές υφές των πιο αναγνωρίσιμων θεμάτων του εκτελέστηκαν με φροντίδα και θέρμη από την εκατονταμελή Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (σε διεύθυνση Γιώργου Πέτρου). Πνευστά, κρουστά και έγχορδα βρέθηκαν έτσι σε πλήρη φυσική αλληλουχία στο ασφυκτικά κατάμεστο Ηρώδειο, σε μια βραδιά όπου οι ψύχραιμες αλλαγές στη διακύμανση των πολυκύμαντων ορχηστρικών μοτίβων αποδόθηκαν με γνώση και βάθος.
Η μουσική του Alexandre Desplat στέκεται αυτόφωτη, αναπτύσσει τα δικά της νοητικά ηχοτοπία, με την απουσία της κινηματογραφικής εικόνας να μην μειώνει σε τίποτα τη γοητεία της. Τα θέματα που παρουσίασε αφήνουν πίσω με πειθώ και άνεση τα πλαδαρά και απαράλλακτα soundtrack τα οποία παράγει το σύγχρονο Χόλυγουντ, δίνοντας εύκολο συναίσθημα σαν χρηστικό δεκανίκι, εκεί ακριβώς όπου ο κινηματογραφικός φακός υπολείπεται συναισθηματικά.
Στον ιστορικό λοιπόν αυτό χώρο της Αθήνας, απολαύσαμε προχθές ακούσματα μυθολογικής αύρας, φτιαγμένα με ισχυρά δομικά υλικά –αυτά που μονοπωλούν οι «σπουδαγμένοι»– και με απαιτητικά ευρήματα στην ανάπτυξη –εκείνα που φιλοτεχνούν οι εμπνευσμένοι– όπως λ.χ. τη μουσική που έθρεψε το σασπένς για το ατμοσφαιρικό Ghost Writer, το θέμα που έγινε ρυθμικό εργαλείο για το ουμανιστικό δράμα χαρακτήρων του Imitation Game, τα αραχνοΰφαντα ταξίδια στο βάρος χρόνου του Curious Case of Benjamin Button, τα δαπανηρά, παραμυθένια μοτίβα του μαθητευόμενου Harry Potter, την ανθρώπινη υπέρβαση απέναντι στη λεκτική αδυναμία στο King’s Speech, τους ανάγλυφους ονειρόκοσμους του Wes Anderson στο αξιολάτρευτο «τρεχαλητό» του Grand Budapest Hotel, την κλασικότροπη φεμινιστική στόφα του Philomena, τις αυτοβιογραφικές ερωτικές εμμονές του Polanski στο Venus In Fur, στο «κιουμπρικό», παράδοξο love story του Birth και στο λιγότερο γνωστό A Self-Made Hero (σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Audiard).
Kορυφαία στιγμή της βραδιάς, η συγκινητική εκτέλεση του θέματος της ταινίας The Girl With The Pearl Earing, μιας μάλλον αναιμικής ταινίας εποχής, με ανάγλυφο όμως μουσικό θέμα, το καλύτερο στη μέχρι στιγμής καριέρα του Desplat. Πρόκειται για ένα μικρό magnum opus ταγμένο στην υπηρεσία της widescreen εικόνας, με «σάρκινο» φλάουτο το οποίο διεγείρει το αισθητήριο του ακροατή, διεκδικώντας το γαλόνι του αληθινά διαχρονικού.
Ο μουσουργός άξιζε λοιπόν το παρατεταμένο χειροκρότημα, και ας μη μου έκανε το προσωπικό χατίρι να παίξει απόσπασμα από το soundtrack του The Tree Of Life. Η γοητεία της βραδιάς ήταν άλλωστε παραπάνω από αρκετή.
{youtube}U3unFw0fYrY{/youtube}
