Οι Scorpions διεκδικούν με μεγάλες αξιώσεις τη θέση του πιο αγαπημένου ξένου συγκροτήματος μεταξύ των Ελλήνων μουσικόφιλων. Κι αυτή η αγάπη δεν περιορίζεται σε κάποια κατηγορία κοινού: τραγούδια τους μπορείς να πετύχεις σε παιδικά πάρτι και σε γλέντια γάμου, σε rock bar και σε opening acts νυχτερινών κέντρων. Στη χώρα όμως που όλοι λατρεύουν να βρίσκουν αιτίες διχασμού, δεν θα γινόταν να μην υπάρξουν αμείλικτα ερωτήματα, ακόμα και στην περίπτωση αυτή. Scorpions με Uli ή χωρίς; "In Trance" και "Fly To The Rainbow" ή "Still Loving You" και "Wind Of Change";
Προσωπικά, όσο και αν στη μετά-Uli περίοδο μπορώ να απαριθμήσω πλήθος αγαπημένων τραγουδιών, δεν έχω κανέναν ενδοιασμό στο να ταχθώ υπέρ του πρώτου μέρους των ερωτημάτων. Αυτός ο απίθανος δεξιοτέχνης της κιθάρας, ο οποίος επιμένει να διατηρεί τη σιλουέτα του ξωτικού και την εμφάνιση του hippy, άφηνε πίσω του ουράνιες μελωδίες και παραμυθένιες αφηγήσεις από όπου περνούσε. Μαγεία και αστρόσκονη.
Έχοντας λοιπόν ζήσει σε προηγούμενα live τα μοναδικά συναισθήματα που δημιουργεί με την τέχνη του, η αναγγελία ενός ακουστικού σόου (στο οποίο θα κυριαρχούσε δεδομένα ο λυρισμός), ομολογώ ότι με εξίταρε. Τόσο για την απαλλαγή αγαπημένων μελωδιών από την παραμόρφωση και τον ηλεκτρισμό, όσο και για την προοπτική της εκ του σύνεγγυς παρακολούθησης της ερωτικής σχέσης του Uli Jon Roth με τις sky κιθάρες του. Αλλά όσες και να ήταν οι προσδοκίες μου, αδυνατούσα να φανταστώ τι με περίμενε το βράδυ της Δευτέρας, στη μικρή πλην όμως λειτουργικότατη σκηνή του The Crow…
Η καλή μέρα φάνηκε από το …support! Μπροστά στους λίγους ακόμα θεατές εμφανίστηκαν η Ηλιάνα Τσακιράκη και ο Στέλιος Αμιρίδης από το avant-garde σχήμα Enemy Οf Reality, οι οποίοι με μία κιθάρα και μία (εξαιρετική) φωνή διασκεύασαν 5 τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο συν το “Idol” των W.A.S.P., για τις ανάγκες του οποίου το κοινό μετατράπηκε μονομιάς σε χορωδία. Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα, μα και το ενδιαφέρον μας για τις επόμενες δουλειές τους.
Λίγο αργότερα και ενώ το club σταδιακά ασφυκτιούσε από κόσμο, ο μεγάλος Roth ανέβηκε στη σκηνή, συνοδευόμενος από τον Niklas Turmann (φωνητικά + κιθάρα), τον David Klonsiski (κιθάρα) και τον Corvin Bahn (πλήκτρα). Και το φεστιβάλ ονείρων και ονειρώξεων άρχισε.
Επί 2 ώρες και 45 λεπτά, χωρίς την παραμικρή διακοπή (ναι, σωστά διαβάζετε), η μπάντα μας παρουσίασε το σύνολο σχεδόν των επιτυχιών της Uli περιόδου των Scorpions, διανθισμένες με μερικές από τις γνωστότερες στιγμές της προσωπικής του δισκογραφίας. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν άκρως ικανοποιητική, αυτό όμως που εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος με τον οποίον προσαρμόστηκαν τα κομμάτια σε ακουστικές φόρμες.
Σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι συνηθίζεται, το «ακουστικό» δεν σήμανε «απλοϊκό». Οι συνθέσεις είχαν αναδομηθεί και επεκταθεί, έτσι που στην κανονική ροή τους να παρεμβάλλονται περίτεχνες δισολίες, flamenco περάσματα, μπλουζ riff, ψυχεδελικά πλήκτρα καθώς και ποικιλία χτυπημάτων (στο σώμα των οργάνων και σε ό,τι άλλο υπήρχε εύκαιρο στη σκηνή), ώστε να υποκαταστηθεί η έλλειψη rhythm section. Και όσον αφορά τα φωνητικά του Turmann, αν και δεν θα μπορούσαν να φτάσουν το μεγαλείο των πρωτότυπων, αποδείχθηκαν ψυχωμένα και συνέβαλλαν στο να γίνουμε όλοι μία παρέα γύρω από τον μεγάλο πρωταγωνιστή.
Ο Roth στάθηκε εκπληκτικός για μία ακόμα φορά και ήταν πολλές οι στιγμές που κατάφερε να καθηλώσει το κοινό με το ευφάνταστο και αέρινο παίξιμό του. Προφανώς, βέβαια, η προδιάθεση όλων ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Ωστόσο, το να βλέπεις σε τόσο μικρή απόσταση έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της ροκ μουσικής, ο οποίος ισορροπεί μοναδικά την τεχνική με την ουσία, δεν νομίζω ότι σου άφηνε περιθώριο για κάτι άλλο.
Σε μια best-of setlist τόσο άρτια εκτελεσμένη, οι «καλύτερες» στιγμές δεν μπορεί παρά να υπακούουν στις ιδιαίτερες προτιμήσεις του κάθε ακροατή. Θεωρώ πάντως ότι τα “We’ll Burn The Sky”, “Kojo No Tsuki”, “This Is My Song” (αφιερωμένο στο ελληνικό fun club του) και “Top Of The Bill” θα μείνουν λίγο παραπάνω στη μνήμη μας, για διάφορους λόγους.
To γκραν φινάλε αυτής της τόσο ξεχωριστής συναυλίας παραδόξως δεν γράφτηκε επί σκηνής, αλλά ...Σινώπης & Μιχαλακοπούλου γωνία! Εκεί δηλαδή όπου ο αγαπημένος Uli έκατσε και ικανοποίησε αδιαμαρτύρητα κάθε αίτημα για φωτογραφία, αυτόγραφο και κουβεντούλα με το κοινό, παρά την κούραση από το εξαντλητικό live. Ένα μάθημα ήθους και πολιτισμού, που θα συμπληρώνει τις αναμνήσεις μας από ένα αξέχαστο βράδυ.
Setlist
Enemy Οf Reality
Lifeless Εyes
My Οwn Μaster
Needle Βites
Idol
Grief Divine
Torn Αpart
Uli Jon Roth
I’ve got to be free
They need a million
Firewind
Starlight
Tanz in Die Dammerung
We’ll burn the sky
In trance (vocals Maxi Nil)
This is my song
Kojo no Tsuki
Fly to the Rainbow
Polar Nights
Top of the Bill
Speedy’s coming
Dark Lady
Sails of Charon
Catch your train
Longing for fire
Virgin Killer
Hell Cat
{youtube}CvNIFtdjUOc{/youtube}
