Η περίπτωση του Mark Lanegan ανήκει στις λίγες εκείνες φορές που, αν χρησιμοποιήσεις τον πολύπαθο (και γι’ αυτό επίφοβο) όρο «γερόλυκος», πετυχαίνεις να αποδώσεις καίρια το στίγμα μιας ροκ μορφής που τη στιγμή που τραγουδούσε το "I Am The Wolf" στο encore της συναυλίας του στο Gagarin, έκλεινε παράλληλα ένα ζωντανό δείγμα της αρσενικής, εκπαιδευμένης και σκληραγωγημένης ροκ μοναχικότητας που κατακλύζει το σύμπαν του, ήδη από την εποχή των Screaming Trees.
Το έδαφος για τη συναυλία προθέρμανε ο Lyenn. Ένα πρώην έντεχνο αγόρι που με τη δακρύβρεχτη κιθάρα του βγήκε να «παριστάνει» τον σπαρακτικό, θέλοντας μάλλον να ανέβει κλίμακες στο πάνθεον των πονεμένων τροβαδούρων –όσων ξέρουν να εκφράζονται μόνο δραματικά και κλαίνε τη μοίρα τους και την ίδια τους την ύπαρξη. Δεν έπεισε κανέναν.
Στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν. Στο κάτω-κάτω η ατμόσφαιρα που ξέρει να δημιουργεί στη σκηνή ο Mark Lanegan κάθε φορά που μας επισκέπτεται κόβει την ανάσα με τις blues διαθέσεις της, με τη σκονισμένη americana και τις alt-rock της πτυχές. Την ξαναπέτυχε λοιπόν στο ακέραιο. Από τη σχεδόν ακουστική έναρξη με τα "When Your Number Isn’t Up", "Judgment Time" και "Low", και λίγο πριν ο ήχος πάρει άγριες διαστάσεις, ο Mark άφησε κατά μέρους τις φλυαρίες, την τακτική της προσποιητής ευγένειας και τα τετριμμένα εφέ του performer. Άλλωστε ο ίδιος εξορκίζει δια ροπάλου και χωρίς δεύτερη σκέψη τα κλισέ ενός crowd pleaser.
Ο Lanegan ήταν για 2 ώρες ακίνητος, άκαμπτος και με μια μόνιμη γκριμάτσα ανόρεχτης ευχαρίστησης, χωρίς να ρίξει βλέμμα στα μέλη τις μπάντας του, δίχως να ρίξει καν βλέμμα στο ίδιο κοινό, αν και ήταν στραμμένος για τόση ώρα προς αυτό. Μας χάρισε δυόμιση «thank you» όλα κι όλα και έφυγε χωρίς αντίο. Στο μεταξύ, όμως, δεν νομίζω να έμεινε κανείς δυσαρεστημένος.
Οι εμφανώς κουρασμένες αλλά καθόλου κατεστραμμένες φωνητικές του χορδές καπάκωσαν τον περιρρέοντα ηλεκτρισμό των μουσικών του. Από το "One Way Street" μέχρι το "Gray Goes Black" και από "Ode To Sad Disco" μέχρι το "Floor Of The Ocean", o Lanegan πιστοποίησε στα αυτιά μας ότι μετά από 30 χρόνια δισκογραφίας έχει ολοκληρώσει κάθε έννοια καλλιτεχνικής αρτιότητας και πλέον επιτρέπει στον εαυτό του να απολαμβάνει τον τίτλο της κατακτημένης –μέσω μάλιστα ακάνθινων οδών– απήχησης στα αυτιά ακροατών οι οποίοι δεν ανήκουν απαραίτητα στην κατηγορία των άκαμπτα σκληροπυρηνικών «κιθαρόβιων» ροκάδων.
Το ορμητικό "Methamphetamine Blues" κουδούνιζε στον εγκέφαλο για αρκετή ώρα μετά το τέλος μιας συναυλίας προβλέψιμης, χωρίς κορύφωση, χωρίς κοιλιά, χωρίς παραλήρημα, χωρίς δυσανασχέτηση, χωρίς αξιομνημόνευτη στιγμή, χωρίς στιγμιότυπα που θέλεις να ξεχάσεις, όμως τελικά χωρίς ίχνος «χρυσής μετριότητας».
Ας μην αναλώσουμε λοιπόν χρόνο για να σκεφτούμε πώς ένας τόσο σημαντικός μουσικός καταφέρνει να σε κερδίζει χωρίς να μπορείς να διακρίνεις αν καταβάλλει προσπάθεια για να βγει άνετος και δουλεμένος ή αν τελικά ο συναυλιακός χώρος είναι το περιβάλλον στο οποίο ανασαίνει φυσιολογικά. Αν καθόμουν να τον ρωτήσω κάτι τέτοιο μετά το τέλος του live, όταν έκατσε να υπογράψει CD για το κοινό, φαντάζομαι θα μου απαντούσε ένα «fuck it man». Την είχα επομένως ήδη την απάντησή μου.
{youtube}uw_T-z7A7oc{/youtube}
